Bardzo dobra lektura, jestem wielbicielką stylu Joyce Carol Oates i to się nie zmienia, a wręcz z każdą przeczytaną książką jestem większą fanką. Jest to specyficzna lektura, drażniąca podskórnie, ale autorka jest znana z tego , ze porusza tematy, o których nie chcielibyśmy myśleć.

Bardzo dobra lektura, jestem wielbicielką stylu Joyce Carol Oates i to się nie zmienia, a wręcz z każdą przeczytaną książką jestem większą fanką. Jest to specyficzna lektura, drażniąca podskórnie, ale autorka jest znana z tego , ze porusza tematy, o których nie chcielibyśmy myśleć.

No hmmm. Nie wiem co napisać 🤣 zalatywało Lolita ,(choć ta pannica to jednak trochę zdziriwata 😀).czytało się szybko i nawet z zainteresowaniem. Koniec 👍 zaskoczenie.

No hmmm. Nie wiem co napisać 🤣 zalatywało Lolita ,(choć ta pannica to jednak trochę zdziriwata 😀).czytało się szybko i nawet z zainteresowaniem. Koniec 👍 zaskoczenie.

Nadobna dziewica to książka, o której nie wiadomo od razu co powiedzieć.

Jest dość osobliwa. Ekscentryczna.

Mamy tutaj dwoje głównych bohaterów. Ona, Katya, szesnastoletnia, zwyczajna dziewczyna, pełna tęsknot, nadziei, dziewczęcej naiwności, ale i przebłyskach dorosłej dojrzałości. On, pan Kidder, mężczyzna w starszym wieku, arystokrata, pisarz i malarz, który widzi w ludziach to, co na pozór niewidoczne.

Dwa zupełnie różne światy i dążenia.

Dlaczego więc dwoje takich ludzi staje na tej samej ścieżce?

Motyw książki trudno odgadnąć, dopóki nie dobrniemy do końca. I choć całości nie nazwałabym wybitnej, tylko raczej spokojną, tak po przeczytaniu ostatniej strony moje zdanie poszybowało w górę, ponieważ nie spodziewałam się takiego finału tej powieści.

A teraz siedzę i dumam nad nią. I jakoś mi tak melancholijnie.

Nadobna dziewica to książka, o której nie wiadomo od razu co powiedzieć.

Jest dość osobliwa. Ekscentryczna.

Mamy tutaj dwoje głównych bohaterów. Ona, Katya, szesnastoletnia, zwyczajna dziewczyna, pełna tęsknot, nadziei, dziewczęcej naiwności, ale i przebłyskach dorosłej dojrzałości. On, pan Kidder, mężczyzna w starszym wieku, arystokrata, pisarz i malarz, który widzi w...

Książka trzyma nieco w napięciu... ale często jest to napięcie bardziej podobne do napięcia przedmiesiączkowego bohaterki niż groza do której Oates przyzwyczaja w swoich powieściach. Na pewno zakończenie jest ciekawe i można skusić się na tę książkę dla niego. Aby zobaczyć nadobną dziewicę w jej krasie... czasem trudnej i niejasnej, czasem wręcz nastoletniej (nomen omen) jak słodkie filmy amerykańskie o koledżach.

Książka trzyma nieco w napięciu... ale często jest to napięcie bardziej podobne do napięcia przedmiesiączkowego bohaterki niż groza do której Oates przyzwyczaja w swoich powieściach. Na pewno zakończenie jest ciekawe i można skusić się na tę książkę dla niego. Aby zobaczyć nadobną dziewicę w jej krasie... czasem trudnej i niejasnej, czasem wręcz nastoletniej (nomen omen)...

Lubię twórczość Oates. Niestety po lekturze "Nadobnej dziewicy" nie mogę powiedzieć niczego dobrego.
Książka spowodowała u mnie falę negatywnych odczuć i emocji. Autorka zagrała mocną kartą i poza obrzydzeniem i niechęcią (w moim przypadku) nic z tego nie wynikło.
Na szczęście to tylko 200 stron. Można szybko przeczytać, odłożyć i zapomnieć.

Lubię twórczość Oates. Niestety po lekturze "Nadobnej dziewicy" nie mogę powiedzieć niczego dobrego.
Książka spowodowała u mnie falę negatywnych odczuć i emocji. Autorka zagrała mocną kartą i poza obrzydzeniem i niechęcią (w moim przypadku) nic z tego nie wynikło.
Na szczęście to tylko 200 stron. Można szybko przeczytać, odłożyć i zapomnieć.

Obrzydliwa.

Obrzydliwa.

To druga książka Joyce Carol Oates, którą przeczytałam i pomału wyrabiam sobie zdanie na temat jej twórczości.
Poprzednio czytałam "Czarna dziewczyna, biała dziewczyna". Widzę kilka podobieństw, głównie w warstwie obyczajowej dotyczącej koloru skóry, pochodzenia, wychowania, różnic w statusie społecznym.
Nie dopatrzyłam się natomiast zbytnio gotyckiego charakteru tej powieści.
Intrygująca historia niejednoznacznego związku 16-latki pochodzącej z patologicznego środowiska oraz 68-letniego tajemniczego arystokraty niepokoi i wciąga coraz głębiej aż do zaskakującego finału.
Trzeba przyznać, że autorka zostawia czytelnikowi prawo do własnego osądu tej dziwnej opowieści oraz motywów postępowania głównych bohaterów tego spektaklu.
Ta książka znowu zaostrzyła mój apetyt na twórczość tej Pani.

To druga książka Joyce Carol Oates, którą przeczytałam i pomału wyrabiam sobie zdanie na temat jej twórczości.
Poprzednio czytałam "Czarna dziewczyna, biała dziewczyna". Widzę kilka podobieństw, głównie w warstwie obyczajowej dotyczącej koloru skóry, pochodzenia, wychowania, różnic w statusie społecznym.
Nie dopatrzyłam się natomiast zbytnio gotyckiego charakteru tej...

Ach więc taka jest proza J. C. Oates -bardzo amerykańska, opisująca różnice społeczne, pokazująca psychikę, w tym przypadku, młodej dziewczyny, dotykająca mrocznej, smutnej strony człowieka.
Czyta się dobrze, wzbudza ciekawość, chociaż nie jest jakoś nadzwyczajnie olśniewająca, zadziwiająca. Z całą pewnością nie uznam książki za arcydzieło, jak przeczytałam w opisie na LC.

Ach więc taka jest proza J. C. Oates -bardzo amerykańska, opisująca różnice społeczne, pokazująca psychikę, w tym przypadku, młodej dziewczyny, dotykająca mrocznej, smutnej strony człowieka.
Czyta się dobrze, wzbudza ciekawość, chociaż nie jest jakoś nadzwyczajnie olśniewająca, zadziwiająca. Z całą pewnością nie uznam książki za arcydzieło, jak przeczytałam w opisie na LC.

Bohaterką jest szesnastka po przejściach, która upijała się do nieprzytomności /str.40/, bądż zażywała narkotyki i "odchodziła" /str.43/. W obu przypadkach nie wiedziała, co z nią robili współuczestnicy zabawy. Bohaterem jest paskudny staruch pedofil. Książka jest nieudana impresją na temat "Lolity", a autorka wykładowczynią "creative writing" na Uniwersytecie Princeton.
Składam gratulacje władzom uczelni, że w poczet ich naukowej kadry wchodzi tak "kreatywna" profesor, która na wzór i podobieństwo swoje wyedukuje cały szereg zboczonych grafomanów.
PS Przypadkiem odkryłem, że miałem już nieprzyjemność uczoną Oates recenzować: dostała pałę za "Bestie"

Bohaterką jest szesnastka po przejściach, która upijała się do nieprzytomności /str.40/, bądż zażywała narkotyki i "odchodziła" /str.43/. W obu przypadkach nie wiedziała, co z nią robili współuczestnicy zabawy. Bohaterem jest paskudny staruch pedofil. Książka jest nieudana impresją na temat "Lolity", a autorka wykładowczynią ...

Powieść (a może, ze względu na rozmiary, powiastka) Oates zdecydowanie posiada pewien specyficzny klimat. Duszna, ponura atmosfera przesiąka przez karty książki. Bohaterkę trudno lubić, ale też i trudno mieć jednoznaczny, negatywny stosunek. Opowieść powinna spodobać się fanom fabuły "Lolity" Nabokova. Acz nie jest to przyjemna lektura.

Powieść (a może, ze względu na rozmiary, powiastka) Oates zdecydowanie posiada pewien specyficzny klimat. Duszna, ponura atmosfera przesiąka przez karty książki. Bohaterkę trudno lubić, ale też i trudno mieć jednoznaczny, negatywny stosunek. Opowieść powinna spodobać się fanom fabuły "Lolity" Nabokova. Acz nie jest to przyjemna lektura.