Nie będzie to obiektywny komentarz ale myślę, że przypadkiem nikt się na taką książkę nie natknie w księgarni i nikt przypadkowo jej nie kupi w internecie .
Otóż mamy przed sobą książkę, książkę o zjawisku jakim był i jest Crass. Nie byłem fanem crassa, jako nastolatek czytałem teksty, których nie bardzo rozumiałem ale czułem nosem, że to musi byc coś wyjatkowego.
Nie jest to autobiografia, nie jest to biografia, jest to zlepek wywiadów, cytatów, komentarzy, opisów, relacji etc złożonych tworząc chronologiczną całość z obszernymi wpisami autora. Niewiem czemu czekałem naście lat od wydania, żeby przeczytać tą książkę, chyba musiał nadejść odpowidni czas i mam wrażenie, że dobrze się stało. Podczas lektury zostałem zafascynowany, przeniosłem się do świata w którym crass tworzył. Nie zawsze się zgadzam z tym co wykrzykują/recytują ( a nawet niekiedy oburzają) crassowe wokale ale podziwiam ich angaż w to co robią. Ich sposób, życia w tamtym czasie był tak unikalny, że aż niewiarygodny dla kogoś kto sprzedał w swoim czasie więcej płyt niż AC/DC
Zakończenie histori strasznie smutne jakby się coś skoczyło razem z cząstką mnie, tylko czy to jest zakończenie ? Nie sądzę bo tą drogą poszło wiele zespołów i setki osób. Scena DIY w Polsce po 89 wręcz eksplodowała na czym notabene ja się wychowałem.
Penny Ribaud cały czas żyje według wytyczonej przez siebie drogi w Dial House. Stevea Ignoranta można przez jego Facebookowego page po serwować co porabia, aktualnie miał plany robić tour z swoim bandem grającym piosenki crassa ale epidemia pokrzyżowała plany.
Jedna z warzniejszy pozycji jakie miałem w ręku 10/10

Nie będzie to obiektywny komentarz ale myślę, że przypadkiem nikt się na taką książkę nie natknie w księgarni i nikt przypadkowo jej nie kupi w internecie .
Otóż mamy przed sobą książkę, książkę o zjawisku jakim był i jest Crass. Nie byłem fanem crassa, jako nastolatek czytałem teksty, których nie bardzo rozumiałem ale czułem nosem, że to musi byc coś wyjatkowego.
Nie...