134/180/2023
"Dorotej to wstrząsająca opowieść o człowieku jako takim, o jego zmaganiach z samym sobą, o rozterkach, jakie go nękają ...)". Nie ma to jak zachęcający opis na okładce. Ciekawe ile osób z tego powodu nie wzięło książki do ręki...
Na szczęście go nie znałam wcześniej, a jak zerknęłam przez czytaniem powieści to mnie nie zniechęcił.
No wiecie! Piękna opowieść o miłości, zawiści, nienawiści, szaleństwie (mnisi Prohor i Nikanor do natychmiastowego przymusowego leczenia zamkniętego, bez dyskusji),o Życiu! Z dużej litery, tak, bo autor przede wszystkim pochwala życie. Piękno przyrody, niedola ludzka, intrygi, powódź, śnieżyca i susza - wszystko jest dobre, bo wszystko jest dla ludzi!
Do tego znany (np. częsty u Magdy Szabo) lecz niezbyt powszechny zabieg opowiadania z różnych perspektyw: mnichów, rycerzy, kobiety, sług... Bardzo wciągająca opowieść. A jaka egzotyczna, dzieje się bowiem jakoś na przełomie XIII i XIV wieku w południowej Serbii, niedaleko Kosowa.
Niezbyt łatwo dało się to wywnioskować, bo ustalić czas akcji udało mi się na podstawie jedynego chyba fragmentu powieści: "Zdołał być paziem króla Dragutina (...). U nowego króla Milutina był przez jakiś czas pisarzem, potem uczył fechtunku jego syna Konstantina. Wchodził w skład świty drugiego królewskiego syna Stefana (...). A Wikipedia na to: Stefan Dragutin - król serbski w latach 1276-1282, Stefan Urosz II Milutin - król serbski w latach 1282-1321, Stefan Urosz III Deczański - król Serbii w latach 1321-1331.
Trafiłam też na nazwisko aktualnego króla: Stefan Urosz. Ciekawe, czy chodzi o II czy o III...
A co do miejsca? Mamy taki fragment:
"Dopiero na końcu powiedziane jest, że król rozkazuje ciefalii z Brvenika dać nam to wszystko, o cośmy prosili." Tenże Brvenik, wg Wikipedii w 2011 roku liczył 64 mieszkańców... Chyba podupadł, z książki wynika, że wcześniej była to jakaś większa miejscowość. Nie żeby zaraz stolica żupy, zapewne coś mniejszego. Ale jednak...
Dobra, powykrywałam wielkie tajemnice czasu i miejsca, jakby to najważniejsze było. A powieść taka piękna!

134/180/2023
"Dorotej to wstrząsająca opowieść o człowieku jako takim, o jego zmaganiach z samym sobą, o rozterkach, jakie go nękają ...)". Nie ma to jak zachęcający opis na okładce. Ciekawe ile osób z tego powodu nie wzięło książki do ręki...
Na szczęście go nie znałam wcześniej, a jak zerknęłam przez czytaniem powieści to mnie nie zniechęcił.
No wiecie! Piękna opowieść...

Do klasztoru Vratimlje z rozkazu episkopa morawickiego przybywa nowy mnich, Dorotej. Jest młody, wykształcony, a przede wszystkim zna tajemnice ziołolecznictwa. Jego umiejętności szybko doceniają nie tylko okoliczni wieśniacy, ale i miejscowy pan, Laus. Dorotej okaże się wykraczający jednak daleko poza miejscowe wyobrażenia o tym, jak powinien zachowywać się mnich i czego się od niego wymaga.

Mimo średniowiecznych dekoracji ludzkie dylematy i namiętności wciąż pozostają te same, stąd też opowiedziana historia porusza i zmusza do myślenia. Miłość, zdrada, więź z Bogiem, lojalność - takie tematy nigdy się nie dezaktualizują.

Gorąco zachęcam do lektury.

Do klasztoru Vratimlje z rozkazu episkopa morawickiego przybywa nowy mnich, Dorotej. Jest młody, wykształcony, a przede wszystkim zna tajemnice ziołolecznictwa. Jego umiejętności szybko doceniają nie tylko okoliczni wieśniacy, ale i miejscowy pan, Laus. Dorotej okaże się wykraczający jednak daleko poza miejscowe wyobrażenia o tym, jak powinien zachowywać się mnich i czego...

Świetna. Skąd te niskie oceny?

Świetna. Skąd te niskie oceny?