Krótko rzecz ujmując - zarówno ta pozycja jak i powieściowa trylogia o przypadkach księdza Grosera (przeczytane dobre parę lat temu) w jakimś stopniu przygotowały mnie na przyjęcie wieści o skandalach w Kościele, o ile na coś takiego można się przygotować... Jednocześnie rozpoczęły proces poszerzania mojego rozumienia Bożego miłosierdzia. Warto, szczególnie obecnie.

Krótko rzecz ujmując - zarówno ta pozycja jak i powieściowa trylogia o przypadkach księdza Grosera (przeczytane dobre parę lat temu) w jakimś stopniu przygotowały mnie na przyjęcie wieści o skandalach w Kościele, o ile na coś takiego można się przygotować... Jednocześnie rozpoczęły proces poszerzania mojego rozumienia Bożego miłosierdzia. Warto, szczególnie obecnie.

Wspaniale opisana historia św. Faustyny Kowalskiej i Święta Bożego Miłosierdzia. Duża część książki poświęcona jest także działaniom sióstr ze zgromadzenia Jezusa Miłosiernego (m. in. nowa ewangelizacja - Przystanek Woodstock). Maciej Rayzacher jako lektor - niezastąpiony. Polecam wszystkim, których interesują bolączki (grzechy) współczesnego świata. Zakonnice, w opisie autora, są prostymi ludźmi (choć niektóre posiadają więcej niż wyższe wykształcenie) w sensie prostolinijnymi, nie wywyższają się, wykonują codzienne czynności. Narracja dokumentu dodaje otuchy, czasem zapewnia lekarstwo/lekarstwa na różne zawirowania, problemy między bliskimi sobie ludźmi (rodziną). Fragmenty wierszy Romana Brandstaettera zupełnie powaliły mnie z nóg.

Wspaniale opisana historia św. Faustyny Kowalskiej i Święta Bożego Miłosierdzia. Duża część książki poświęcona jest także działaniom sióstr ze zgromadzenia Jezusa Miłosiernego (m. in. nowa ewangelizacja - Przystanek Woodstock). Maciej Rayzacher jako lektor - niezastąpiony. Polecam wszystkim, których interesują bolączki (grzechy) współczesnego świata. Zakonnice, w opisie...

Przeczytałam z polecenia; to nie jest typ literatury, który uznaję za warty trzymania na półce. Niemniej, warto poznać miłosierdzie i od tej strony. Zbiór historii mających jeden łączący punkt: związanie z kultem Miłosierdzia Bożego. Podane w przyziemnej formie, którą znamy z codzienności - reportażowo-opowieściowej.

Przeczytałam z polecenia; to nie jest typ literatury, który uznaję za warty trzymania na półce. Niemniej, warto poznać miłosierdzie i od tej strony. Zbiór historii mających jeden łączący punkt: związanie z kultem Miłosierdzia Bożego. Podane w przyziemnej formie, którą znamy z codzienności - reportażowo-opowieściowej.

Ponownie przeczytana, na nowo odkryta. Miłosierdzie chodzi różnymi drogami i ma różne twarze. Może mieć także Twoją...

Ponownie przeczytana, na nowo odkryta. Miłosierdzie chodzi różnymi drogami i ma różne twarze. Może mieć także Twoją...

Uwielbiam Grzegorczyka, jego można jeść w całości, ale małymi łyżeczkami. W „Dziurawym kajaku…” zaczyna się powtarzać, bo niektóre historie wyczytałam w „Róży Bluszcz…”, to jedno, a druga sprawa – kajak napisał mocno naciągając fabułę dlatego też publikacja jest dość nudna i nieciekawa dla osób postronnych, nie związanych z kościołem. Spodziewałam się bardziej rozbudowanych wspomnień sióstr. Owszem ciężko jest osoby duchowne zmusić do opowiedzenia o sobie, a jeśli już opowiadają macki cenzury niszczą cały polot, jednak przebywając tyle czasu wśród takich osób, warto wywalczyć swoje. Lektura dobrze się zapowiadała, ale zderzenie z rzeczywistością zmiażdżyło i wymazało to wszystko, czego można się spodziewać. A szkoda, bo do autora żywię wielki sentyment. Gdzieś pomiędzy jednym posiłkiem w klasztorze, a drugi zgubiła się błyskotliwość Grzegorczyka…

Uwielbiam Grzegorczyka, jego można jeść w całości, ale małymi łyżeczkami. W „Dziurawym kajaku…” zaczyna się powtarzać, bo niektóre historie wyczytałam w „Róży Bluszcz…”, to jedno, a druga sprawa – kajak napisał mocno naciągając fabułę dlatego też publikacja jest dość nudna i nieciekawa dla osób postronnych, nie związanych z kościołem. Spodziewałam się bardziej...

Książka napisana w lekki sposób. W czasie ataków na Kościół i osoby duchowne pokazuje, że wybierając życie zakonne można być w pełni spełnionym i szczęśliwym mimo licznych trudów codzienności. Książka przede wszystkim o Miłości - Miłości Boga wyrażającej się też w miłości człowieka do człowieka. Po jej przeczytaniu mam ochotę bardziej zagłębić się w historię s. Faustyny i tajemnicę Miłosierdzia.

Książka napisana w lekki sposób. W czasie ataków na Kościół i osoby duchowne pokazuje, że wybierając życie zakonne można być w pełni spełnionym i szczęśliwym mimo licznych trudów codzienności. Książka przede wszystkim o Miłości - Miłości Boga wyrażającej się też w miłości człowieka do człowieka. Po jej przeczytaniu mam ochotę bardziej zagłębić się w historię s. Faustyny i...