To mogłaby być jedna z jaśniejszych pozycji drugiej ligi polskiej SF. Polityczne intrygi wspaniałe - opisy w punkt zarówno o anarchistycznym radykalizmie jak i koncesjonowanym Greenpeace, o tarciach na stykach władzy prywatnej i publicznej. Do tego zawsze intrygujący motyw zamkniętej strefy wykluczenia z fizycznymi anomaliami do zbadania. Interesująca protagonistka oraz akcja rodem z thrillera.

A gdzie wady? Liczne! Rozwleczona do granic rozsądku opowieść która aż błaga o cięcia tu i ówdzie. Całkowicie daremne, wówczas modne - dziś bezużyteczne - wątki parapsychiczne (niestety Boruń strasznie lubi takie klimaty). Irytująco używa sobie autor na swojej bohaterce - a nie ma zbytniego polotu w opisach o podtekście erotycznym, w sensie - wiem że są kiepskie, po tym jak się przewraca oczami, tak że trudno utrzymać wzrok na tekście.

To mogłaby być jedna z jaśniejszych pozycji drugiej ligi polskiej SF. Polityczne intrygi wspaniałe - opisy w punkt zarówno o anarchistycznym radykalizmie jak i koncesjonowanym Greenpeace, o tarciach na stykach władzy prywatnej i publicznej. Do tego zawsze intrygujący motyw zamkniętej strefy wykluczenia z fizycznymi anomaliami do zbadania. Interesująca protagonistka oraz...

Kto i po co utworzył tajemniczą strefę, zmieniającą ludzką świadomość i sprowadzającą halucynacje? Terroryści? Kosmici? Awaria w państwowym laboratorium?
Wartka akcja, ciekawe (może nieco przydługie) dywagacje socjologiczne i ekologiczne. Książka warta przeczytania (chociaż byłaby lepsza, gdyby te dwa tomy skrócić do jednego i wyciąć trochę tych niby-naukowych rozważań).

Kto i po co utworzył tajemniczą strefę, zmieniającą ludzką świadomość i sprowadzającą halucynacje? Terroryści? Kosmici? Awaria w państwowym laboratorium?
Wartka akcja, ciekawe (może nieco przydługie) dywagacje socjologiczne i ekologiczne. Książka warta przeczytania (chociaż byłaby lepsza, gdyby te dwa tomy skrócić do jednego i wyciąć trochę tych niby-naukowych rozważań).

Według mnie siła tej książki tkwi w lekkim stylu przekazu akcji oraz w sposobie wykładania refleksji o ekologii i władzy. Chociaż czasami zdarzają się niejasności (a nawet sprzeczności) w sposobie rozumowania. Np. profesor Knox, z jednej strony jest zwolennikiem silnej ręki władzy globalnej kierowanej rozumem, a z drugiej strony mówi pejoratywnie o dyktatorach, twierdząc że wprowadzają jeszcze gorszy feudalizm niż ten w średniowieczu (możliwe, że mówi tak poprzez własny oportunizm). Dosyć realistycznie są przedstawione relacje pomiędzy afrykańską dyktaturą, żandarmerią, wojskiem i korporacjami. Myślę, że mało realistyczne jest tam pobłażliwe traktowanie eko-terrorystów przez policję, wojsko i firmy ochroniarskie. W rzeczywistości, najprawdopodobniej, potraktowano by ich znacznie brutalniej (albo otrzymaliby masakrująco-demotywujące wyroki sądowe) za jakiekolwiek przemocowe akcje sabotażowe, skierowane na własność prywatną, państwową lub na członków korporacji (pomimo tego, że działają podobno w dobrej intencji pomagania środowisku naturalnemu i ludzkości).

W mojej opinii, tajemnicze zjawisko "Vortex P" jest potraktowane przez pisarza zbyt mocno jako deus ex machina. Oprócz tego, jest tam zbyt mało rozmów o ekologii pomiędzy eko-bojownikami. W tej książce więcej do powiedzenia o ekologii ma raczej współpracownik korporacji i senator niż eko "młodzi gniewni", którzy zdają się być bardziej zaabsorbowani bronią, środkami transportu i przygodami niż układaniem egalitarnego systemu gospodarczego, przyjaznego dla wszystkich istot żywych. Męczące jest tam też nieustanne mnożenie domysłów przez główną bohaterkę i widzenie we wszystkim misternie wyreżyserowanych intryg.

Według mnie siła tej książki tkwi w lekkim stylu przekazu akcji oraz w sposobie wykładania refleksji o ekologii i władzy. Chociaż czasami zdarzają się niejasności (a nawet sprzeczności) w sposobie rozumowania. Np. profesor Knox, z jednej strony jest zwolennikiem silnej ręki władzy globalnej kierowanej rozumem, a z drugiej strony mówi pejoratywnie o dyktatorach, twierdząc że...

Nieprzyswajalne

Nieprzyswajalne

Ten tom jest zdecydowanie lepszy. Większa dynamika akcji (choć nadal mamy tu do czynienia z socjologicznymi wywodami bohaterów) sprawia, że czyta się trochę lepiej. W końcu dotykamy anomalii, jednak to czy spełnia ona nasze wyobrażenia, czy nie, to już inna kwestia.

Całość wypada przeciętnie i jest na pewno zbytnio rozwleczona. Niektóre aspekty tego tytułu zasługują na uwagę, a jeśli ktoś zagłębił się w dysputy bohaterów, to może nawet wyciągnie coś interesującego dla siebie.

Zakończenie na pewno trochę zaskakuje. Czy pozytywnie? To już musicie sami ocenić.

Ten tom jest zdecydowanie lepszy. Większa dynamika akcji (choć nadal mamy tu do czynienia z socjologicznymi wywodami bohaterów) sprawia, że czyta się trochę lepiej. W końcu dotykamy anomalii, jednak to czy spełnia ona nasze wyobrażenia, czy nie, to już inna kwestia.

Całość wypada przeciętnie i jest na pewno zbytnio rozwleczona. Niektóre aspekty tego tytułu zasługują na...

Pierwszy tom książki męczy. Początek to dość ciekawa powieść sensacyjna z interesującym wątkiem głównym. Niestety później zaczyna się sączyć lawina wywodów socjologicznych, czasem ciekawych, czasem irytująco nudnych i rozwlekłych, przeplatanych drobną akcją, by na koniec tomu zachęcić czytelnika do dalszej ekspansji tego wymyślonego afrykańskiego świata.

Niestety, główny aspekt zielonych ludzików, źródła ich pochodzenia i anomalii pozostaje w tej części niemalże nietknięty, jeśli nie liczyć krótkich przerywników i prób dotarcia do źródła problemu, trochę lepiej poruszonego w części drugiej.

Pierwszy tom książki męczy. Początek to dość ciekawa powieść sensacyjna z interesującym wątkiem głównym. Niestety później zaczyna się sączyć lawina wywodów socjologicznych, czasem ciekawych, czasem irytująco nudnych i rozwlekłych, przeplatanych drobną akcją, by na koniec tomu zachęcić czytelnika do dalszej ekspansji tego wymyślonego afrykańskiego świata.

Niestety, główny...

Książka wymęczona strasznie, dojechałem do końca, z nadzieją, że odkryje się jakaś fantastyczna tajemnica, która spoi te wszystkie wypociny po drodze. Zamysł dobry, ale wykonanie fatalne. Książka ma tyle niepotrzebnych opisów przemyśleń bohaterów, że zakrawa na wypociny jakiegoś schizofrenika. Apropo, ilość bohaterów jest tak duża (pomijając główną) ,że chyba sam autor się w nich pogubił, bo ja na pewno. Jeszcze pierwszy tom da radę przeczytać, o tyle drugi to już jakiś bełkot.
Jakby wyciąć połowę bełkotu z tej książki i dodać dobre zakończenie, byłaby do strawienia. A tak, to dziękuję i więcej już do niej nie wrócę.

Książka wymęczona strasznie, dojechałem do końca, z nadzieją, że odkryje się jakaś fantastyczna tajemnica, która spoi te wszystkie wypociny po drodze. Zamysł dobry, ale wykonanie fatalne. Książka ma tyle niepotrzebnych opisów przemyśleń bohaterów, że zakrawa na wypociny jakiegoś schizofrenika. Apropo, ilość bohaterów jest tak duża (pomijając główną) ,że chyba sam autor się...

Klasyczny przykład przerostu ambicji nad pisarskimi umiejętnościami. Boruń zamarzył sobie wielki fresk o zaborczości człowieka, o jego dążeniu do ujarzmienia przyrody i zakusach do rządzenia całym światem, wiodących naturalnie nad krawędź zagłady. Całość miały ożywić wątki rodem z powieści sensacyjnej, wzbogacone o akcenty sf oraz młodą, atrakcyjną bohaterkę. Wszystkie te elementy zawodzą jednak już na podstawowym poziomie.

Punkt wyjścia fabuły wygląda jeszcze interesująco. Wspomniana dziewczyna, członkini ekologicznej bojówki terrorystycznej, udaje się do Afryki z paroma towarzyszami odbić z rąk tamtejszej policji swojego ukochanego. Nie wszystko idzie jednak gładko i - po różnych perypetiach - dziewczę trafia w rejon tajemniczej anomalii zwanej Vortex P, gdzie ludziom plączą się umysły. Czym jest anomalia? Czy to zjawisko naturalne, nowoczesna broń czy też może interwencja obcych? Ta właśnie zagadka ma zostać rozwiązana na kartach powieści.

Niestety, najpierw zdycha wątek sensacyjny. Miejsce strzelanin czy pościgów dość szybko zajmują sążniste, wściekle nudne wywody - z jednej strony dotyczące natury anomalii, z drugiej natomiast wikłające się w bezwartościowe z punktu widzenia fabuły meandry lokalnej polityki - jakieś tarcia między kacykami, zamachy stanu, roszady polityczne i karuzele obsad co ważniejszych stanowisk. W dodatku wywody dość naiwne, wielokrotnie wyważające dawno już otwarte drzwi - wyłącznie po to, by zohydzić maczający w jakiś sposób palce w powstaniu anomalii Duskland, kraj białych rasistów szykujących superbronie (włącznie z karabinami laserowymi),dzięki którym możliwe będzie podbicie całego świata i sprowadzenie wszystkich kolorowych ludów (wliczając w to Indian) do roli niewolników. Raczej nietrudno zgadnąć, że autorowi chodziło o RPA, demonizowane niemal tak samo silnie, jak w "Totemie leśnych ludzi" Trepki.

Gdzieś po dwusetnej stronie czytelnika zaczyna coraz mocniej gnieść wrażenie, że większość tych wywodów - z których i tak nie sposób wyciągnąć nic, co ułatwiłoby rozwiązanie zagadki anomalii - można by swobodnie wyciąć, podobnie zresztą jak kilka pobocznych, nadzwyczaj rozbudowanych wątków, jak choćby niekończące się, błahe i puste dyskusje alfabetem Morse'a z niewidomym naukowcem czy kilkudziesięciostronicowa wizyta w wygodnej rezydencji, a później w więzieniu. Bo - jak się okazuje z czasem - jedyne istotne elementy pomagające w zrozumieniu Vortexu P trafiają się pod sam koniec tomu drugiego i zajmują może sto stron. A książka przecież łącznie liczy ich niemal równo 600!

Lekturę dodatkowo utrudnia wątpliwa psychologia postaci, drażniąca przede wszystkim w przypadku głównej bohaterki, która zachowuje się nie jak inteligentna studentka, a jak wiejska dziewucha, która po raz pierwszy zetknęła się z ludźmi, którzy na co dzień obcują z czymś innym niż pług czy bańka na mleko. Jej motywacje są mętne, reakcje osobliwe, a poczynania albo naiwne, albo jakoś tak... mało kobiece.

Trzeba więc znacznej dawki samozaparcia, żeby dotrzeć do finału całej historii, a i wówczas trudno zagwarantować, że wysiłek włożony w lekturę przyniesie satysfakcję, bowiem cały ten Vortex P tak po prawdzie nadal pozostaje niezgłębioną tajemnicą...

(Esensja.pl)

Klasyczny przykład przerostu ambicji nad pisarskimi umiejętnościami. Boruń zamarzył sobie wielki fresk o zaborczości człowieka, o jego dążeniu do ujarzmienia przyrody i zakusach do rządzenia całym światem, wiodących naturalnie nad krawędź zagłady. Całość miały ożywić wątki rodem z powieści sensacyjnej, wzbogacone o akcenty sf oraz młodą, atrakcyjną bohaterkę. Wszystkie te...

Ciekawy pomysł na nieodległą przyszłość (czy może już teraźniejszość?) naszego świata, w którym pojawia się nieznane i groźne zjawisko. Akcja książki rusza z kopyta, by po kilku rozdziałach kompletnie stracić impet. Pojawiają się stylizowane na dialogi analizy przedstawianego świata, które według mnie niewiele wnoszą do jego obrazu, a są po prostu nudne. Z dużym trudem dobrnąłem do końca książki. Jak widać wrażenia pozostały mieszane.

Ciekawy pomysł na nieodległą przyszłość (czy może już teraźniejszość?) naszego świata, w którym pojawia się nieznane i groźne zjawisko. Akcja książki rusza z kopyta, by po kilku rozdziałach kompletnie stracić impet. Pojawiają się stylizowane na dialogi analizy przedstawianego świata, które według mnie niewiele wnoszą do jego obrazu, a są po prostu nudne. Z dużym trudem...

Nietypowa

Nietypowa