https://zielony-pokoik.blogspot.com/2020/01/kulturalnie-john-saul-drugie-dziecko.html

https://zielony-pokoik.blogspot.com/2020/01/kulturalnie-john-saul-drugie-dziecko.html

I kolejna (czwarta już!) świetna książka Johna Saula za mną. W “Drugim dziecku” jak i w większości powieści autora głównymi bohaterami są creepy dzieci - w tym przypadku dwie przyrodnie siostry. Opis wydawcy jest wielce mylący - sugerując się nim myślałam, że wiem, która z dziewcząt będzie tą dziwaczną i niepokojącą, a która normalną. I tu - już na pierwszych 20 stronach spotkało mnie pierwsze zaskoczenie - okazało się, że nie jest to kolejny schematyczny horror o morderczych dzieciach, którego całą fabułę możemy przewidzieć już po pierwszym rozdziale. Co to, to nie! Czytając nie miałam pojęcia co przyniesie każda kolejna strona. Kiedy domyślałam się, że wydarzenia pójdą w tym a tym kierunku, to Saul wyskakiwał z zupełnie innym rozwiązaniem - różnym o 180 stopni od tego, co ja przewidywałam. Wszystkie te niespodzianki sprawiły, że “Dziecko” okazało się dla mnie powieścią nieodkładalną, praktycznie czytało się samo aż do ostatniej strony. A i tu - na ostatniej stronie, w ostatnim zdaniu autor zapodał kolejną bombę! Uwierzcie mi - nawet nie próbujcie przewidzieć fabuły tej książki, i tak Wam to się nie uda. Horrory Saula pomimo, że często opowiadają o nieletnich bohaterach, to zdecydowanie są skierowane do starszego czytelnika. Autor nie szczędzi makabrycznych i szczegółowych opisów brutalnych zbrodni czy rozkładających się ciał. Jednak to nie te krwawe opisy najbardziej przerażają w “Drugim dziecku”. Straszne i niepojęte jest to, jak okrutne i bezduszne są niektóre postaci - i to najbliższa rodzina. Pomimo, że książka wciąga, to jednak czyta się ją ciężko - właśnie ze względu na bestialskie i potworne, momentami wręcz sadystyczne zachowania bohaterów. “Drugie dziecko” to nie lekki wakacyjny horrorek, a bardzo przygnębiająca i smutna powieść, która niezwykle silnie oddziałuje na emocje.

I kolejna (czwarta już!) świetna książka Johna Saula za mną. W “Drugim dziecku” jak i w większości powieści autora głównymi bohaterami są creepy dzieci - w tym przypadku dwie przyrodnie siostry. Opis wydawcy jest wielce mylący - sugerując się nim myślałam, że wiem, która z dziewcząt będzie tą dziwaczną i niepokojącą, a która normalną. I tu - już na pierwszych 20 stronach...

Znowu książka, która wywołuje mieszane uczucia. Do połowy powieści niby ciekawe „Drugie dziecko’ wywoływało jedynie znużenie. Miałam cały czas uczucie, że powieść nic mi nie daje, jest wtórna, bardzo przewidywalna i średnio ciekawa. Wydarzenia też nie porywały, ot takie sobie przeciętne czytadło, które nie do końca pasuje do Saula. Dopiero druga połowa mnie porwała. Tutaj już było wszystko. I kilka razy zostałam zaskoczona i psychologiczne portrety postaci już były pełne i zdarzenia nie były takie wtórne. Cała książka oczywiście jest dobrze i lekko napisana, czyta się ją łatwo i bez wysiłku. O ile początek mnie rozczarował, zakończenie, może nie powaliło na kolana, ale na pewno zadowoliło.

Znowu książka, która wywołuje mieszane uczucia. Do połowy powieści niby ciekawe „Drugie dziecko’ wywoływało jedynie znużenie. Miałam cały czas uczucie, że powieść nic mi nie daje, jest wtórna, bardzo przewidywalna i średnio ciekawa. Wydarzenia też nie porywały, ot takie sobie przeciętne czytadło, które nie do końca pasuje do Saula. Dopiero druga połowa mnie porwała. Tutaj...

Od dosyć dawna miałem tą książce na półce"chcę przeczytać",w końcu się udało.
Czy żałuję-nie
Książka ma już ładnych kilka lat,można to odczuć, czytając czuć klimat dosyć dawno minionych lat.Łatwa w odbiorze i nieskomplikowana fabuła niosąca jednak w swej treści przestrogę że nie wart próbować być kimś kim się w rzeczywistości nie jest.
Parę mocnych momentów,na prawdę fajnie i przyjemnie się czyta.
Czy warto?-warto:).

Od dosyć dawna miałem tą książce na półce"chcę przeczytać",w końcu się udało.
Czy żałuję-nie
Książka ma już ładnych kilka lat,można to odczuć, czytając czuć klimat dosyć dawno minionych lat.Łatwa w odbiorze i nieskomplikowana fabuła niosąca jednak w swej treści przestrogę że nie wart próbować być kimś kim się w rzeczywistości nie jest.
Parę mocnych momentów,na prawdę fajnie...

25,06,99

25,06,99

Książka z pogranicza thrillera kryminalno- psychologicznego. Chwilami można się dopatrzeć elementów horroru. Bardzo szybko polubiłam główną bohaterkę Melissę, jej prostolinijność, niewinność i wiarę w ludzi. Akcja trzyma w napięciu, rozwija się w równym tempie, nie ma dłużyzn ani niekonsekwentnych postaci. Autorka jasno rysuje swoich bohaterów i od początku wiemy kto jest kim. Bardzo
ciekawe zakończenie. Książkę czyta się dobrze i z zainteresowaniem. Polecam.

Książka z pogranicza thrillera kryminalno- psychologicznego. Chwilami można się dopatrzeć elementów horroru. Bardzo szybko polubiłam główną bohaterkę Melissę, jej prostolinijność, niewinność i wiarę w ludzi. Akcja trzyma w napięciu, rozwija się w równym tempie, nie ma dłużyzn ani niekonsekwentnych postaci. Autorka jasno rysuje swoich bohaterów i od początku wiemy kto...

Książka ciekawa i wciągająca. Historia opowiedziana w niej również zajmująca.
Trochę przeszkadzała mi niekiedy infantylność niektórych scen i rozwiązań.
Ale ogólnie jestem zadowolona.

Książka ciekawa i wciągająca. Historia opowiedziana w niej również zajmująca.
Trochę przeszkadzała mi niekiedy infantylność niektórych scen i rozwiązań.
Ale ogólnie jestem zadowolona.

Dopiero po przeczytaniu tej książki dowiedziałam się, że zaliczana jest do gatunku horroru, co jest dla mnie lekko niezrozumiałe.
Ja określiłabym ją jako dramat psychologiczny.
Świetnie nakreślone portrety psychologiczne głównych bohaterów.
Cała historia jest tragiczna i skomplikowana, budzi w czytelniku współczucie dla Melissy, niechęć do Teri, przyrodniej siostry Melissy i do Phyliss, matki Melissy. Wywołuje w czytelniku skrajne emocje, jak matka może być tak okrutna dla własnej córki jak przesiąknięty złem i zepsuciem może być człowiek, by postępować tak jak Teri.
Melissa – wrażliwa, dobra dziewczynka, która nie umie się odnaleźć w otaczającym ją, sztucznym i okrutnym świecie. Uciekająca we własny świat. Spokój ducha odzyskuje tylko przy kochającym ją ojcu oraz gospodyni Cori i jej wnuku.
Teri – przesiąknięta do cna złem młoda dziewczyna. Wyrachowana, przebiegła, gotowa zabić nawet własnych rodziców, by osiągnąć zamierzony cel.
Phyllis – matka Melissy, kobieta pusta, próżna i okrutna dla swojej własnej córki, próbująca zdobyć uznanie w świecie, do którego się dostała poprzez małżeństwo.
Całe społeczeństwo Secret Cove- ludzie bogaci, żyjący w luksusowych warunkach, bawiący ciągle na balach, przyjęciach, spędzający czas nad własnymi basenami, na kortach i plaży.
Polecam przeczytać, mnie się podobała i to bardzo.

Dopiero po przeczytaniu tej książki dowiedziałam się, że zaliczana jest do gatunku horroru, co jest dla mnie lekko niezrozumiałe.
Ja określiłabym ją jako dramat psychologiczny.
Świetnie nakreślone portrety psychologiczne głównych bohaterów.
Cała historia jest tragiczna i skomplikowana, budzi w czytelniku współczucie dla Melissy, niechęć do Teri, przyrodniej siostry...

Ni to horror, ni thriller.
Malo ciekawe i malo wciagajace. A tym bardziej nie straszne.
Nuda...
Skad te wysokie oceny?

Ni to horror, ni thriller.
Malo ciekawe i malo wciagajace. A tym bardziej nie straszne.
Nuda...
Skad te wysokie oceny?

Książka niewątpliwie jedyna w swoim rodzaju.
Oceniam ją wysoko, bo napisana została przystępnym, łatwym w odbiorze językiem,a sama historia jest dość mroczna.
Uważam natomiast,że błędem autora było wprowadzenie wątku z duchem. D'Arcy powinna być drugą osobowością Melissy, tak zawsze ją postrzegałam podczas czytania i tak byłoby bardziej przerażająco.
Co nie zmienia faktu,że autor (być może nieświadomie) opisał problematykę osobowości mnogiej wraz z jej genezą i przebiegiem i zrobił to w rewelacyjny sposób.

Książka niewątpliwie jedyna w swoim rodzaju.
Oceniam ją wysoko, bo napisana została przystępnym, łatwym w odbiorze językiem,a sama historia jest dość mroczna.
Uważam natomiast,że błędem autora było wprowadzenie wątku z duchem. D'Arcy powinna być drugą osobowością Melissy, tak zawsze ją postrzegałam podczas czytania i tak byłoby bardziej przerażająco.
Co nie zmienia...