Kreks

"Kreks" Andrzeja Krzepkowskiego wychodzi z ciekawą ideą - książka z wieloma interpretacjami, które zmieniają sens tekstu. Jednak w praktyce wyszedł mu bełkot, nie mający nawet jednej interpretacji.

Swoją opinię na temat tej pozycji zacznę od tego, że to nie jest normalna książka SF. Czyta się to bardziej jak przemyślenia w stanie półświadomości - sensu brak, a język też nie zachwyca. Pomysł fajny, jednak podczas czytania lektury daje to wrażenie, że Krzepkowski takim zabiegiem próbował przykryć swój brak talentu do składnego pisania.

Przechodząc do oceny samej książki: to jest niesamowity bełkot, tutaj nic nie ma sensu i nie pragnie go mieć. Autor nie daje nam żadnych wskazówek jak interpretować jego dzieło, więc wychodzi na podstarzałego wujaszka, który za dużo wypił i rzuca niesmacznymi komentarzami w stronę dziewcząt.

Rubaszny język momentami odrzuca od dalszego czytania. Opisy jedynej postaci kobiecej - Milldy przybierają o mdłości, a kiedy doda się fakt, że bohaterka zmienia swój wiek z dorosłej kobiety do 6-letniej dziewczynki na zawołanie autora robi się jeszcze gorzej. Krzepkowski wydaje się pławić w swoim nieskrywanym uwielbieniu do Milldy, nawet w postaci dziewczynki. Pokusił się on nawet o self insert, tylko po to, żeby Millda, postać którą on sam wykreował dodajmy, na niego nakrzyczała.

Ponadto w książce roi się od dziwnych dywagacji autora. Niektóre są po prostu nudne, ale zdarzają się też takie, które budzą niesmak, w szczególności przemyślenia o kobietach.

Chciałabym powiedzieć coś o fabule, jednak Andrzej Krzepkowski nie raczył jej w tej książce zamieścić. Napisał za to wiele zdań bez sensu (np. "Nagle zrozumiem, co w moim bioder do przodu wychylaniu znaczy ta wilgoć...", "Tak się jednak składa, że wszystkie inne hotele są już od dawna zajęta...", "Przez izolacyjną warstwę świateł lamp pod dachem scoudera rzadka na razie ciemność przesączy się się niepojętym sposobem..."). A sam tekst mozolnie się czyta przez dziwny szyk słów oraz przydługie zdania.

Jedyną pozytywną rzeczą jaką zauważyłam w tej książce jest fakt, że w całym tym szaleństwie Krzepkowskiego czasem ta książka staje się tylko nudna, a nie beznadziejna oraz niektóre przemyślenia są dobre. Proste, jednak osobiście do mnie w jakiś sposób trafiają. Jednakże nie zmienia to mojej opinii, że absolutnie nie warto tej książki czytać, jest ona zła w każdym swoim aspekcie.

"Kreks" Andrzeja Krzepkowskiego wychodzi z ciekawą ideą - książka z wieloma interpretacjami, które zmieniają sens tekstu. Jednak w praktyce wyszedł mu bełkot, nie mający nawet jednej interpretacji.

Swoją opinię na temat tej pozycji zacznę od tego, że to nie jest normalna książka SF. Czyta się to bardziej jak przemyślenia w stanie półświadomości - sensu brak, a język też...

"Co myśli mrówka, kiedy walą się na nią dwa tłuste półdupki?"

Otóż zapewne to samo, co myśli czytelnik przygnieciony fabułą "Kreksa" - za co ta udręka? Bo powieść Krzepkowskiego niestety jest fatalna. Autor miał jakiś zamysł, jakąś wizję, potrafił też pisać bogatym językiem, ale powieść wyszła mu straszna. Nie sposób odłowić w niej sensu, nie da się w sposób rozumny śledzić fabuły, zaś koniec nie tyle wieńczy dzieło, ile je urzyna w przypadkowym momencie.

Na historię składają się strzępy rojeń i wspomnień bohatera, który raz jest porwanym dyplomatą, zamkniętym na dziwnej stacji kosmicznej, innym razem ściga się z innymi zawodnikami zdezelowanym gwiezdnym statkiem, a jeszcze kiedy indziej wręcz jest dziewczynką/kobietą. Dlaczego? Jak to wszystko ma się łączyć do kupy z sekwencjami z tak zwanymi Nieludźmi, z trójnogami (takie zwierzęta),z jeżdżeniem wirobusami, wpadnięciem w wykop czy przygodnym seksem z dziewczyną w pociągu?

Przykro to mówić, ale "Kreks" jest jedną z najgorszych książek w serii "Z Glistą" i raczej nie warto łamać sobie nad nim głowy, bo w finale nie czeka czytelnika żadna nagroda...

"Co myśli mrówka, kiedy walą się na nią dwa tłuste półdupki?"

Otóż zapewne to samo, co myśli czytelnik przygnieciony fabułą "Kreksa" - za co ta udręka? Bo powieść Krzepkowskiego niestety jest fatalna. Autor miał jakiś zamysł, jakąś wizję, potrafił też pisać bogatym językiem, ale powieść wyszła mu straszna. Nie sposób odłowić w niej sensu, nie da się w sposób rozumny...

O ironio, przemówiło to do mnie. Książka o podwójnym, jak nie potrójnym dnie, pogmatwana i trudna do zrozumienia, miejscami przerażająca [oddziewiczanie - brrrrr...]. Satysfakcjonująca, wcale niepłytka lektura.

O ironio, przemówiło to do mnie. Książka o podwójnym, jak nie potrójnym dnie, pogmatwana i trudna do zrozumienia, miejscami przerażająca [oddziewiczanie - brrrrr...]. Satysfakcjonująca, wcale niepłytka lektura.

Jedna z najgorszych książek SF wydanych w czasach PRL. Fakt, że seria KAWu brylowała w słabych książkach.

Jedna z najgorszych książek SF wydanych w czasach PRL. Fakt, że seria KAWu brylowała w słabych książkach.