Wspinaczka na szczyt nieprawdopodobieństwa

I dobra i słaba jednocześnie. Są tu fascynujące przykłady, jak np. życie w komputerze, i są zdecydowanie słabsze fragmenty, w których Autor rozwodzi się nad kwestiami zrozumiałymi, ale nudnymi w dodatku powtarzanymi wielokrotnie. To zbędne i nudne.

Dawkins umie pisać, ale też i próżny jest. Ta próżność wywołuje lekkie zażenowanie podczas czytania, co niestety obniża przyjemność lektury.

A! I jeszcze ciekawostka: W pewnym momencie Dawkins pisze, jak to był na wykładzie Buckminstera Fullera, "którego miałem zaszczyt słuchać gdy przekroczył dziewięćdziesiątkę - wygłosił wówczas znakomity trzygodzinny wykład bez chwili wytchnienia".
Sprawdziłem. Fuller żył 88 lat, a więc nasz wspaniały autor raczej nie miał szans słuchać go jak "przekroczył dziewięćdziesiątkę". To oczywiście drobiazg, nieznacząca pomyłka. Jednak nadszarpuje wiarygodność naukowca. "Trzygodzinny znakomity wykład bez chwili wytchnienia"? - he he. Po co autor zmyśla takie "wspaniałości"? Pachnie tu źle ukrywaną emfazą, zadęciem i jakimś takim jarmarkiem.

Właśnie to mam na myśli, mówiąc o próżności autora - wierzy w swoją nieomylność. To ludzkie, ale jednak wstyd.

I dobra i słaba jednocześnie. Są tu fascynujące przykłady, jak np. życie w komputerze, i są zdecydowanie słabsze fragmenty, w których Autor rozwodzi się nad kwestiami zrozumiałymi, ale nudnymi w dodatku powtarzanymi wielokrotnie. To zbędne i nudne.

Dawkins umie pisać, ale też i próżny jest. Ta próżność wywołuje lekkie zażenowanie podczas czytania, co niestety obniża...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pod koniec 2017 roku spędziłem kolejnych kilka fascynujących dni z Ryśkiem Dawkinsem. I po raz kolejny się nie zawiodłem.

Ewolucja. Temat sam w sobie nudny, ale w ustach (a raczej piórze) fascynata zagadnienia rośnie do czegoś, czym aż chce się żyć. Troszkę złości, że autor (ZNÓW!) z pewną dozą desperacji próbuje przekonać do tej ewolucji różnej maści płaskoziemców, kreacjonistów i innych takich. Robi to wręcz natrętnie, zrażając do tego tych, którzy chcą poczytać tym, jak przebiega ewolucja, a nie o tym, że w ogóle zaszła - moim zdaniem taka polemika to próżna robota, jeżeli w liceum kreacjoniści uważniej słuchali na lekcji religii niż biologii, to już im nic nie pomoże.

Nie zmienia to faktu, że książka jest piękna. Przykłady bardzo ciekawe, a pasja autora nieuchronnie przenosi się na czytelnika. Nie muszę wspominać o tym, że jak zawsze dostajemy ogromną dawkę wiedzy o budowie tego czy tamtego organu, podpartą dodatkowo informacją o jego ewolucji.

Mnie najbardziej zafascynował rozdział o ewolucji oka - czy wiedzieliście, że oko złożone owada to ślepa uliczka ewolucji, swoisty błąd natury, którego nie można już cofnąć? Autor posługuje się tu pięknym sformułowaniem "owady znalazły się po złej stronie przełęczy nieprawdopodobieństwa" - ogólnie motyw "szczytów nieprawdopodobieństwa" to metafora konsekwentnie przewijająca się przez całą książkę, spajającą ją i sprawiająca, że poszczególne rozdziały nie sprawiają wrażenia zbioru przypisów do "Samolubnego genu".

I chociaż jest to dzieło dość nierówne, rozdziały (szczególnie pod koniec) nie są już tak mocne w swoim przekazie i tak intensywne w swoim pięknie - bez wahania stawiam 8 gwiazdek.

Panie Dawkins, zasłużył Pan na to!

Pod koniec 2017 roku spędziłem kolejnych kilka fascynujących dni z Ryśkiem Dawkinsem. I po raz kolejny się nie zawiodłem.

Ewolucja. Temat sam w sobie nudny, ale w ustach (a raczej piórze) fascynata zagadnienia rośnie do czegoś, czym aż chce się żyć. Troszkę złości, że autor (ZNÓW!) z pewną dozą desperacji próbuje przekonać do tej ewolucji różnej maści płaskoziemców,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Trudne

Trudne

Pokaż mimo to

Dobry dydaktyk, a przede wszystkim rzetelny naukowiec.
Jak ktoś pisze, że są dwie hipotezy, on się przychyla do jednej z nich, ale oczywiście może się mylić, bo jest za mało danych, to wiem, że to na pewno nie jest pokolenie "ekspertów" z Dzień Dobry TVN, forów internetowych czy innych ekspertów od metod elementów skończonych. Zresztą biolog, który ma pojęcie o fizyce, chemii czy algorytmach, a to też u mnie punktuje.
Polecam, Krystyna Czubówna.

Dobry dydaktyk, a przede wszystkim rzetelny naukowiec.
Jak ktoś pisze, że są dwie hipotezy, on się przychyla do jednej z nich, ale oczywiście może się mylić, bo jest za mało danych, to wiem, że to na pewno nie jest pokolenie "ekspertów" z Dzień Dobry TVN, forów internetowych czy innych ekspertów od metod elementów skończonych. Zresztą biolog, który ma pojęcie o fizyce,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ta książka to kolejny dowód na to jak nieprawdopodobnie dobrym przewodnikiem na ścieżkach poznania teorii ewolucji jest Dawkins!

Ta książka to kolejny dowód na to jak nieprawdopodobnie dobrym przewodnikiem na ścieżkach poznania teorii ewolucji jest Dawkins!

Pokaż mimo to

Bardzo przydatne w objaśnieniu pewnych mechanizmów działania ewolucji, jednakże w pewnym stopniu już uległa dezaktualizacji. Dobra lektura po "najwspanialszym widowisku świata", które przedstawia bliższe obecnemu stanowisko Dawkinsa i wprowadza w ewolucjonizm. Jednocześnie osoba choć trochę zainteresowana biologią lub, która ukończyła przynajmniej rozszerzoną biologię w liceum, może czuć lekki niedosyt.

Bardzo przydatne w objaśnieniu pewnych mechanizmów działania ewolucji, jednakże w pewnym stopniu już uległa dezaktualizacji. Dobra lektura po "najwspanialszym widowisku świata", które przedstawia bliższe obecnemu stanowisko Dawkinsa i wprowadza w ewolucjonizm. Jednocześnie osoba choć trochę zainteresowana biologią lub, która ukończyła przynajmniej rozszerzoną biologię w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Świetna książka, autor omawia wiele aspektów ewolucji na licznych przykładach, dużo ilustracji. Wciąga.

Świetna książka, autor omawia wiele aspektów ewolucji na licznych przykładach, dużo ilustracji. Wciąga.

Pokaż mimo to

Uwielbiam Dawkins'owe rozprawy na temat ewolucji, dlatego z wypiekami na twarzy wyczekiwałem kuriera, kiedy zamówiłem sobie używany egzemplarz książki na allegro. Wspinaczka Na Szczyt Nieprawdopodobieństwa to bardzo złożona, lecz przystępnie napisana rozprawa na temat doboru naturalnego. Przez sporą częścią książki autor obraca się właśnie w okół - skądinąd naprawdę wyszukanej i trafnej - metafory "góry nieprawdopodobieństwa", szczytu do którego "dąży" każde żyjące stworzenie na ziemi. Mowa tu, jak zapewne łatwo się domyślić, o ewolucji - przekształcania się form niedoskonałych i prostych w złożone i przytłaczająco wyrafinowane.

Może w ramach zachęty przedstawię pokrótce czym jest ta metafora. Na naszej górze nieprawdopodobieństwa nie można iść wstecz. Dobór naturalny nie może pozwolić sobie rezygnacje z nawet kiepsko działających wynalazków - zamiast tego stara się udoskonalać to, co już ma. Dobrym przykładem jest tutaj np. nerw krtaniowy wsteczny, który - zamiast łączyć się bezpośrednio z mózgiem - ciągnie się wzdłuż klatki piersiowej. Najprawdopodobniej jest to ewolucyjny spadek po naszych rybo-podobnych przodkach, ponieważ żaden rozsądny inżynier nie zaprojektowałby czegoś w tak niepraktyczny sposób.

Nie górze nie można też wykonywać żadnych wysokich skoków - darwinizm porusza się raczej małymi kroczkami, szukając najbardziej łagodnych stoków. Jest to krytyka skierowana wobec zwolenników makromutacji - gwałtownych zmian w obrębie organizmu. W tym miejscu Dawkins posuwa się do metafory hipotetycznego urządzenia. Jeśli za mocno wnikniemy w jego strukturę, losowo przekładając elementy znajdujące się wewnątrz mechanizmu, jest ogromne prawdopodobieństwo, że zamiast go naprawić, spowodujemy w nim nieodwracalne szkody. Jeśli natomiast będziemy zmieniać niewiele rzeczy, to nawet jeśli nie usprawnią naszego sprzętu, mamy dużo mniejszą szansę, że ulegnie on jakiemuś uszkodzeniu. Tak samo jest z ewoluującymi organizmami - proces przebiega wolno kumulując przypadkowe zmiany, jednak tylko najmniejsze z nich są faworyzowane przez dobór. Nieporównywalnie więcej jest mutacji szkodliwych niż sprzyjających. Wszystkie z nich są losowe, lecz tylko te najmniejsze sprawiają, że organizmy stają się coraz lepsze w swoich rzemiosłach. I znowu: Darwinizm cedzi powoli i bardzo ostrożnie, redukując potencjalny próg błędu do minimum.

Góra nieprawdopodobieństwa ma również mnóstwo szczytów i wzniesień - każde żyjące na ziemi stworzenie wypracowało indywidualną strategie przetrwania. Niektóre zwierzęta zamieszkują pod ziemią, rezygnując ze wzroku, który w tamtejszych warunkach jest najzupełniej zbędny. Jeszcze inne, w toku ewolucji, zyskały skrzydła (a nawet czasami je traciły), pomagające im wznieść się w przestworza i szybować w poszukiwaniu łowów. Kolejne, jak na przykład delfiny, powróciły do kolebki wszelkiego życia i zdecydowały się wieść żywot w wodzie na podobieństwo swoich dawnych, niessaczych przodków. Sposobów na życie i reprodukcje jest wiele, a dobór jest pod tym względem szalenie kreatywny - to kolejna z zasad góry nieprawdopodobieństwa.

W "Wspinaczce" mamy również naprawdę rozbudowany rozdział dotyczący ewolucji oka, trochę o muszelkach w czwartym wymiarze (mój ulubiony rozdział), pajęczych sieciach oraz - tutaj niestety raczej nużący, przywodzący na myśl jeszcze "Ślepego Zegarmistrza - rozwlekły wywód o biomorfach. Książka wypełniona jest czarno-białymi rycinami - z pewnością jest to duży plus, ponieważ niedzielnemu czytelnikowi ułatwia to zobrazowanie sobie wielu zagadnień przedstawionych w książce. "Wspinaczka Na Szczyt Nieprawdopodobieństwa" ma swoje momenty, niewielka jej część jest ciut nudnawa (zwłaszcza powielając stare patenty z wcześniejszych publikacji autora). Mimo to nie mam żadnych wątpliwości, że ludzie o otwartych umysłach przyjmą ją z niekłamanym entuzjazmem. Na ogół - zdecydowanie na plus. Polecam!

Uwielbiam Dawkins'owe rozprawy na temat ewolucji, dlatego z wypiekami na twarzy wyczekiwałem kuriera, kiedy zamówiłem sobie używany egzemplarz książki na allegro. Wspinaczka Na Szczyt Nieprawdopodobieństwa to bardzo złożona, lecz przystępnie napisana rozprawa na temat doboru naturalnego. Przez sporą częścią książki autor obraca się właśnie w okół - skądinąd naprawdę...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Autor w przystępny sposób, no i z prawdziwą dawkinsowską pasją objaśnia nam (dla wielu niezrozumiałe) mechanizmy działania doboru naturalnego - głównego czynnika ewolucji organizmów. Nie są to wcale mechanizmy tak skomplikowane, jak można by mniemać. W książce tej znajdziemy wiele zdumiewających przykładów ze świata przyrody, które wymuszają na zwierzętach i roślinach trwające wiele lat procesy zmian i przystosowań. Nonsensy kreacjonizmu obalone po raz kolejny. Polecam.

Autor w przystępny sposób, no i z prawdziwą dawkinsowską pasją objaśnia nam (dla wielu niezrozumiałe) mechanizmy działania doboru naturalnego - głównego czynnika ewolucji organizmów. Nie są to wcale mechanizmy tak skomplikowane, jak można by mniemać. W książce tej znajdziemy wiele zdumiewających przykładów ze świata przyrody, które wymuszają na zwierzętach i roślinach...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Miłośnicy ciętego języka Dawkinsa znajdą tutaj to czego szukają !

Miłośnicy ciętego języka Dawkinsa znajdą tutaj to czego szukają !

Pokaż mimo to