Warto poznawać inne kultury oraz przeżycia innych ludzi. Wówczas można dostrzec wiele rozwiązań. Ciekawostki kultury i samozaparcia przez kobiet na afrykańskiej pustyni, na Saharze. Polecam.

Warto poznawać inne kultury oraz przeżycia innych ludzi. Wówczas można dostrzec wiele rozwiązań. Ciekawostki kultury i samozaparcia przez kobiet na afrykańskiej pustyni, na Saharze. Polecam.

"Starają się wprowadzić to co nowe, zachowując jednak z przeszłości wszystko to, co dobre" - słowa te, podobnie jak i obraz kobiet saharyjskich przedstawiony w książce (mam nadzieję w miarę zgodny z prawdą, gdyż nie mam możliwości zweryfikowania go),naprawdę mnie ujęły. A po książce wcale nie spodziewałam się wiele.

Dziwi mnie nieco niska ocena książki. A przecież najważniejsze, czyli cel, w jakim powstała, został zrealizowany - wyłania się z niej spójny obraz kobiet pustyni. Co więcej, poznajemy pokrótce historię Sahary, jej obecną trudną pozycję i jej społeczeństwo. Dodatkowym zabiegiem artystycznym, nadającym opowieści lokalnego kolorytu, jest przytaczanie saharyjskich anegdot i historyjek. Mi książka bardzo przypadła do gustu i doceniam trud, który autorka podjęła, zbierając materiał podczas podróży po obozach uchodźców.

Więcej na temat samej fabuły tutaj:

https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=2347382377631466053#editor/target=post;postID=3096117963803736986;onPublishedMenu=allposts;onClosedMenu=allposts;postNum=0;src=postname

"Starają się wprowadzić to co nowe, zachowując jednak z przeszłości wszystko to, co dobre" - słowa te, podobnie jak i obraz kobiet saharyjskich przedstawiony w książce (mam nadzieję w miarę zgodny z prawdą, gdyż nie mam możliwości zweryfikowania go),naprawdę mnie ujęły. A po książce wcale nie spodziewałam się wiele.

Dziwi mnie nieco niska ocena książki. A przecież...

„Kobiety pustyni” jest to książka, która pokazuje nam życie ludzi w innych zakątkach świata. Ludzie ci często walczą o swoją godność, a w tym przypadku o niepodległość i przetrwanie narodu, tradycji i kultury, aby młodzi Saharyjczycy mieli gdzie żyć. Ten reportaż uświadamia nam jak ważne jest pielęgnowanie wartości, tj. tradycja, kultura, dobrze rozumiana religia, rodzina, nauka i praca. Od tych ludzi można nauczyć się m. in. cierpliwości i innego pojmowania czasu. Na końcu książki autorka przedstawia zarys historii Sahary zachodniej oraz zamieściła zdjęcia ze swojej podróży. W trakcie opowieści o kobietach i ich życiu reporterka przytacza saharyjskie legendy i przysłowia co bardzo wzbogaca opowieść i pokazuje złożoność tego narodu, ponieważ cytowane przysłowia i legendy odnoszą się do życia codziennego lub mają na celu przekazanie nauki na konkretny temat.
Aby zapoznać się z całością recenzji zapraszam na bloga: https://fascynujacyswiatksiazki.blogspot.com/2018/11/kobiety-pustyni.html

„Kobiety pustyni” jest to książka, która pokazuje nam życie ludzi w innych zakątkach świata. Ludzie ci często walczą o swoją godność, a w tym przypadku o niepodległość i przetrwanie narodu, tradycji i kultury, aby młodzi Saharyjczycy mieli gdzie żyć. Ten reportaż uświadamia nam jak ważne jest pielęgnowanie wartości, tj. tradycja, kultura, dobrze rozumiana religia, rodzina,...

Do przeczytania ,,Kobiet pustyni'' Any Tortajady zachęciła mnie okładka i chwytliwe opisy na niej. O Saharze Zachodniej nie wiedziałam praktycznie nic poza tym gdzie leży na mapie. Głównym celem reportażu jest przełamanie stereotypu, że kobiety z państw arabskich, ogarniętych islamem są podporządkowane swoim mężom i nie mają prawa do głosu. Myślę, że autorce się to udało- przedstawiła historie silnych, ambitnych kobiet, wykształconych i posiadających prace. Krótką książkę urozmaicają zdjęcia, legendy i przysłowia.Autorka koncentruje się na zwyczajach saharyjskich kobiet, opisuje ich stroje, dania, pragnie podkreślić, że nie są one tylko elementem w strukturze społecznej tego afrykańskiego państwa, ale jego filarem, wykonują takie same prace i liczą się z nimi mężczyźni. W celu lepszego zrozumienia, ,,głębszego'' poczucia Afryki autorka przytacza najważniejsze fakty z historii Sahary Zachodniej, przede wszystkim konflikt z Marokiem. Warto też zwrócić uwagę na to, że pisarka pochodzi z Hiszpanii-kraju, którego Sahara była przez pewien czas kolonią. Pomimo tych wszystkich zabiegów książka jest niestety raczej przeciętna, aczkolwiek polecam dla poszerzenia własnych horyzontów, sączę, że jako mieszkańcy kuli ziemskiej mamy obowiązek interesować się otaczającym nas światem i poznawać inne kultury.

Do przeczytania ,,Kobiet pustyni'' Any Tortajady zachęciła mnie okładka i chwytliwe opisy na niej. O Saharze Zachodniej nie wiedziałam praktycznie nic poza tym gdzie leży na mapie. Głównym celem reportażu jest przełamanie stereotypu, że kobiety z państw arabskich, ogarniętych islamem są podporządkowane swoim mężom i nie mają prawa do głosu. Myślę, że autorce się to udało-...

życie w Saharze Zachodniej

życie w Saharze Zachodniej

Moim zdaniem kompletna chałtura. Bardzo słaby warsztat literacki. 20 stron o podróży samolotem, później haos, wydarzenia kompletnie nieuporządkowane. Więcej o opiniach autorki niż o faktach z życia saharyjskich kobiet. Widoczny głęboki kompleks przejawiający się ciągłą potrzebą podkreślania, że kobiety nie są gorsze od mężczyzn. Zbyt wiele osobistych poglądów feministycznych ("Kobiety powinny mieć połowę miejsc na wysokich stanowiskach") i socjalistycznych (kraje ONZ powinny przesyłać więcej pieniędzy),a mało konkretów. Sceny z życia tych kobiet w moim odbiorze posłużyły autorce jedynie jako tło do pisania na własny temat. Do tego dochodzi ogromna nawiność w rodzaju "Wszyscy powinni pomagać biednym to nie będzie nędzy na świecie." I do tego to "okrutne Maroko", ukazane niemalże jako uosobienie szatana. Zdecydowanie nie polecam. Lektura tej książki niczego wartościowego nie wnosi.

Moim zdaniem kompletna chałtura. Bardzo słaby warsztat literacki. 20 stron o podróży samolotem, później haos, wydarzenia kompletnie nieuporządkowane. Więcej o opiniach autorki niż o faktach z życia saharyjskich kobiet. Widoczny głęboki kompleks przejawiający się ciągłą potrzebą podkreślania, że kobiety nie są gorsze od mężczyzn. Zbyt wiele osobistych poglądów...

Prezentacja faktów - ok. Opis życia kobiet zamieszkujących ten rejon Sahary - ciekawy, choć zbyt syntetyczny. Nie powiela stereotypów. Jednak w mej pamięci pozostaną przede wszystkim przytoczone przypowieści. Całość nie w pełni zaspokoiła moje oczekiwania. A szkoda...

Prezentacja faktów - ok. Opis życia kobiet zamieszkujących ten rejon Sahary - ciekawy, choć zbyt syntetyczny. Nie powiela stereotypów. Jednak w mej pamięci pozostaną przede wszystkim przytoczone przypowieści. Całość nie w pełni zaspokoiła moje oczekiwania. A szkoda...

zaczełam ale nigy nie skończyłam. Książka ta zamęczała mnie od samego początku.

zaczełam ale nigy nie skończyłam. Książka ta zamęczała mnie od samego początku.

Kolejna pozycja z zakresu literatury faktu. Nie ukrywam, że i po tę sięgnęłam ze względu na moją maturę z polskiego, ale już po pierwszych rozdziałach wiedziałam, że mi nie pasuje i to nie jest to. Doczytałam ją jednak do końca, bo tematyka naprawdę mnie zaintrygowała.

Pierwsze o czym chciałabym wspomnieć to pisanie książki w formie listów. Ogólnie pomysł nie najgorszy, jednak tutaj mi nie pasował. Kiedy czytam książkę tego typu chcę się dowiedzieć jak najwięcej, wynieść z lektury jak najwięcej i doświadczyć jak największej ilości emocji. W tej pozycji jednak zbyt często odczuwałam osobiste odczucia autorki. Listy były pisane do przyjaciela a bardzo często miałam wrażenie jakby adresatem był kochanek reporterki.

Po stronie minusów zapisałabym również dużo niepotrzebnych opisów. Czytając książkę miałam nadzieję poznać kulturę Saharyjczyków od podszewki - w końcu autorka przez dłuższy czas z nimi mieszkała, więc zanurzyła się w ich świecie. Tymczasem początkowo otrzymywałam dawki opisów jej zniecierpliwienia na lotnisku, zniecierpliwienia podczas oczekiwań na papiery, ludzi itd. a potem sporo opisów jaka to jest zmęczona, zachwycona bądź zdziwiona. Oczywiście przy książkach podróżniczych lubię znać zdanie autora, czytać o jego emocjach w stosunku do pewnych wydarzeń, jednak tutaj to wszystko było mocno przesadzone.Czasem jakby pisane na siłę.

Książka jest na pewno świetnym wstępem do poznania kultury Saharyjczyków, ale nie możemy liczyć na zagłębienie się w świecie ich obyczajów - bo jeżeli chodzi o obowiązki codzienne to są one opisywane bardzo dokładnie. Dużym plusem są też zdjęcia, które obrazują życie w obozach. Uważam, że do zdobycia minimum wiedzy na temat tej kultury książka jak najbardziej się nadaje, jednak jeżeli chcemy zagłębić się w tym świecie myślę, że warto poszukać innej pozycji.

Kolejna pozycja z zakresu literatury faktu. Nie ukrywam, że i po tę sięgnęłam ze względu na moją maturę z polskiego, ale już po pierwszych rozdziałach wiedziałam, że mi nie pasuje i to nie jest to. Doczytałam ją jednak do końca, bo tematyka naprawdę mnie zaintrygowała.

Pierwsze o czym chciałabym wspomnieć to pisanie książki w formie listów. Ogólnie pomysł nie najgorszy,...

Ta książka była mniej okrutna. Ta bardziej nawiązywała do "walczących" kobiet i okupowane państwa. Było tu mniej o religii, pewnie dlatego, że lud który ją przejął nie zapomniał o swoich korzeniach.
Można przeczytać, taka na raz.

Ta książka była mniej okrutna. Ta bardziej nawiązywała do "walczących" kobiet i okupowane państwa. Było tu mniej o religii, pewnie dlatego, że lud który ją przejął nie zapomniał o swoich korzeniach.
Można przeczytać, taka na raz.