Na początek kilka słów wyjaśnienia: książka Jankowskiego trafiła do mnie w naprawdę dziwnych okolicznościach. Nie kupiłem jej, nie wypożyczyłem- stała sobie wśród kilku setek innych niepotrzebnych bibliotece książek- bo skoro nikt tego nie chciał wypożyczyć, to może za darmo weźmie. Wiadomo, w naszym społeczeństwie słowo "gratis" ma moc magiczną. I tak pewnie większość je brała, żeby w piecu rozpalić- tu się nawet nie będę ze swoim pesymizmem ukrywał. Słuszne się wydało dumanie nad tym, jak wypadnie książka, której nikt nie chciał, prawie nikt nie znał i nawet za darmo nie wziął. A co wyszło? Niech sobie plują w brodę ci, którzy po nią nie sięgnęli. Świetna, historyczno- awanturnicza powieść, która niczym nie ustępuje, a niejednokrotnie bije na głowę współczesnych pisarzy z tych rejonów literackich, jak Robert Foryś, czy Jacek Komuda.
Akcja dzieje się w trakcie trwania II wojny północnej, (a dokładnie potopu szwedzkiego) w okolicach 1655 roku. Obserwujemy cichą wojnę pomiędzy tajnymi służbami Szwecji i Korony, pełną nagłych zwrotów akcji, zdrad, szermierczych pojedynków i brawurowych ucieczek.
Nie znajdziemy tu jednego głównego bohatera. Co prawda o przygodach Krzysztofa czytamy jakby trochę częściej, ale sporo miejsca zajmują tu również fragmenty o rotmistrzu Myszkowskim, szwedzkich zausznikach, czy choćby krakowskich żakach. To trochę przeszkadza w zżyciu się z bohaterem, a właściwie zupełnie to uniemożliwia. Jednak w zamian czytelnik otrzymuje możliwość śledzenia fabuły z kilku perspektyw, poznania motywów działań niejako z pierwszej ręki.
"Znak Jastrzębca" podzielony jest niewidzialną granicą na dwie części. W pierwszej połowie mamy typową prozę awanturniczą, której cech nie ma chyba sensu przytaczać; za to w drugiej, czyli podczas oblężenia Krakowa przez wojska Karola Gustawa, jest to w większej części książka stawiająca na twarde historyczne fakty. Owszem, wątki szpiegowskie i pojedynki na rapiery i tutaj występują, ale różnica naprawdę rzuca się w oczy. Obie "wersje" są tak samo dobre i mocno wciągające.
Czy znalazły się jakieś wady? Są. Niewielkie, ale jednak są. Pierwsze, co mi się niezbyt podobało, to stosunkowo niewielka ilość opisów. Szkoda, że autor nie zatrzymuje się raz na jakiś czas, aby konkretne miejsca, przedmioty czy ludzi dokładniej opisać- tu się pan Jankowski ogranicza do wymienienia kilku cech wyglądu bądź charakteru i na tym koniec. Dialogów jest bardzo dużo, jakościowo bronią się jak najbardziej, ale humoru w nich czytelnik nie znajdzie. Nie żeby to było zadęcie w stylu Sienkiewicza, ale czasem jakiś rubaszny żart by się przydał, cięta uwaga, no doprawdy cokolwiek.
Jak widać, są to raczej drobnostki, do których muszę dorzucić jeszcze jedną, zdecydowanie najzabawniejszą, mianowicie momentami kuriozalną archaizację. Na pewno czytelnikom książek historycznych wiadome jest, jak wyglądał szyk wyrazów w zdaniu wypowiadanym przez jegomościa kilka wieków temu. Obecnie tak się nie mówi, bo to wychodzi nienaturalnie, dziwnie i wywołałoby jedynie salwę śmiechu. Jednak w paru punktach pan Jankowski poszedł na całość i wsadził w usta swoich bohaterów zdania tak wykoślawione, że nie powstydziłby się tego sam Mistrz Yoda. Czytałem je po kilka razy głowiąc się nad tym, jaki był sens tworzenia czegoś takiego, a przy okazji chichotałem jak rezydent wariatkowa.
Generalnie "Znak Jastrzębca" jest lekturą zdecydowanie godną polecenia, wciągającą od pierwszej strony, a dla wielbicieli mieszanek historii z przygodą będzie to z pewnością warty zapamiętania tytuł.

Na początek kilka słów wyjaśnienia: książka Jankowskiego trafiła do mnie w naprawdę dziwnych okolicznościach. Nie kupiłem jej, nie wypożyczyłem- stała sobie wśród kilku setek innych niepotrzebnych bibliotece książek- bo skoro nikt tego nie chciał wypożyczyć, to może za darmo weźmie. Wiadomo, w naszym społeczeństwie słowo "gratis" ma moc magiczną. I tak pewnie większość je...