Całe mnóstwo ponadczasowych prawd jak i wątków mocno nieaktualnych oraz mitów, które czas zweryfikował. Trzeba przeczytać, no bo jak inaczej?

Całe mnóstwo ponadczasowych prawd jak i wątków mocno nieaktualnych oraz mitów, które czas zweryfikował. Trzeba przeczytać, no bo jak inaczej?

Albo dzieła uchodzące za napisane przez Arystotelesa zostały przeredagowane, posklejane z notatek i samodzielnie uzupełnione lub wprost napisane przez następców, w jego imieniu;
albo Arystoteles był tłukiem, który nie rozumiał, przecież nie tak zawiłych, pism Platona;
albo Arystoteles był małostkowy i celowo cudze poglądy przedstawiał w zakłamany sposób, aby nikczemnie oczerniać konkurentów.
Ciężko mi przyjąć drugą i trzecią opcję, choć przyznać muszę, że z każdą kolejną lekturą Stagiryty maleje moja sympatia do niego (która nigdy nie była obfita, bo nie przepadam za przyrodnikami). Jeszcze nie wyzbyłem się jej całkowicie, ale teraz wiem, że mówiąc o Arystotelesie trzeba zachować niezwykłą ostrożność. Gdyby przyjąć za autentyczne wszystkie tytuły mu przypisywane, musiałbym jednoznacznie nie zgodzić się całościowo z jego naukami – za bardzo nastawione na to co jest, a za mało na to jak być powinno.
Ewentualna opcja, którą chciałbym, aby okazała się prawdziwą, to połączenie trzech powyższych: być może małoduszny uczeń Arystotelesa, chciał wykorzystać sławę mistrza, aby promować Lykeion i deprecjonować konkurencję, co jest postawą iście „niefilozoficzną”, wszak filozof winien miłować mądrość, prawdę, dobro i piękno, a celowe wykręcanie stanowisk oponentów jest zaprzeczeniem wszystkich tych dążeń.

Często zdarza „mu” się (autorowi Polityki) przeczyć poprzednim słowom, jakby poszczególne księgi były pisane przez różne osoby (lub w różnych etapach życia, na co wskazują badacze).
W myśl zasady wyłożonej w „Retoryce”, tzn. braku konieczności argumentowania tez powszechnie przyjmowanych przez ogół, często zdarza „mu” się nie uzasadniać swojego stanowiska (np. „niewolnictwo z natury” czy „ontyczna niższość kobiet względem mężczyzn”).

Krytyka Platona („Państwo” i „Prawa”) jest żałosna i w jej świetle odnoszę wrażenie, że wielu współczesnych akademików wychodzi z założenia, że skoro Arystoteles przez 20 lat był członkiem Akademii, to „jego” (prymitywna) interpretacja tych dzieł musi być właściwa, bo niemal z pierwszej ręki. A potem powtarzają te bzdury o „idealnym państwie Platona” jako poważnej, dogłębnie przemyślanej propozycji politycznej.

Jeśli czytać „Politykę” (a nawet w ogóle Arystotelesa),to koniecznie dopiero po zapoznaniu się z dziełami Platona (a w szczególności Politeą/Rzeczpospolitą/Państwem).

Podsumowując: „Polityka” współcześnie nie ma za wiele do zaoferowania i pozostaje dokumentem niemal czysto historycznym.

---------------------------------------------------

„»Polityka« jest przedmiotem wielu sporów wśród uczonych. Niektóre dotyczą kwestii podstawowych, takich jak pytanie, na ile traktat ten jest dziełem Arystotelesa, a na ile – późniejszego redaktora, czy też problem osobliwej kolejności ksiąg i związana z tym sprawa czasu powstania każdej z nich”. Mikołaj Szymański

„Takim redaktorem mógł być Teofrast – najwybitniejszy i najpracowitszy uczeń Arystotelesa. Już w XIX wieku zauważono dużą zbieżność stylu obu uczonych. Pół wieku temu jeden z badaczy niemieckich wysunął tezę, że to, co uważamy dziś za dzieła Arystotelesa, jest edycją opracowaną przez Teofrasta po śmierci mistrza (który zmarł w roku 322 p.n.e.). Nad całością zbioru Teofrast miałby pracować w latach 320-300, w tym nad Polityką w latach 315-300. Wolne od ingerencji Teofrasta byłyby tylko te części dzieła, w których widać wyraźną aprobatę dla poglądów Platona, czyli głównie dwie ostatnie księgi. Księgi te zresztą wyróżniają się wyjątkową w zachowanych pismach Arystotelesa starannością stylu, wskazującą na to, że mamy do czynienia z ostateczną wersją autorską. Nie mogłaby natomiast być dziełem samego Arystotelesa zawarta w II księdze Polityki krytyka Państwa i Praw Platona, gdyż poglądy założyciela Akademii są tam przedstawione nierzetelnie, mamy do czynienia wręcz z ich karykaturą. Nie potraktowałby tak swojego mistrza Arystoteles, co by kazało sądzić, że autorem tych wywodów jest Teofrast”. Mikołaj Szymański

„Niekiedy spotyka się mniemanie, że pieniądz to czcze słowo, że wartość jego jest tylko w postanowieniu prawnym oparta, z natury zaś jest żadna, bo jeśli go zmienią ci, co go używają, to traci wszelką wartość i nie można go użyć do zaspokojenia jakichkolwiek potrzeb, a człowiek bogato zaopatrzony w pieniądze będzie często odczuwał brak koniecznego pożywienia. Niedorzeczną rzeczą byłoby zatem uważać za bogactwo coś takiego, czego posiadanie w obfitości nie zabezpiecza przed śmiercią głodową; przykładem ów Midas mityczny, któremu na własne jego życzenie, podyktowane niepohamowaną chciwością, zamieniało się w złoto wszystko, co mu podano.
Dlatego też [zwolennicy tego poglądu] w czym innym dopatrują się [istoty] bogactwa i sztuki zdobywania pieniędzy, a czynią to słusznie. Co innego bowiem zdobywanie pieniędzy, a [co innego] bogactwo z natury. To drugie należy do gospodarstwa domowego, pierwsze zaś polega na handlu i przysparzaniu majątku wyłącznie tylko przez wymianę dóbr”.

„Sztuka zarobkowania występuje zatem w dwojaki, jak powiedziałem, sposób, albo jako handel, albo jako gospodarstwo domowe, przy czym to ostatnie jest konieczne i chwalebne, pierwsze zaś, polegający na wymianie, słusznie bywa ganiony jako z naturą niezgodny, bo na wyzysku drugich oparty; a już z najzupełniejszą słusznością znienawidzone jest rzemiosło lichwiarza, ponieważ [w tym wypadku] osiąga się zysk z samego pieniądza, który mija się tu ze swym przeznaczeniem. Stworzony bowiem został dla celów wymiany, a tymczasem przez pobieranie procentów sam się pomnaża. Stąd też pochodzi nazwa grecka procentu, tj. rodzenie. To bowiem, co się rodzi, podobne jest do rodzicieli, a procent jest pieniądzem uzyskanym z pieniądza. Toteż ten sposób zarobkowania jest w największym stopniu przeciwny naturze”.

„Przytoczę tu dla przykładu opowieść o Talesie z Miletu. Chodzi w niej bowiem o pewną spekulację zarobkową, którą mu przypisują ze względu na jego mądrość, w której jednak wyraża się pewna ogólna reguła. Kiedy bowiem, wskazując na jego ubóstwo, robiono mu zarzut, że filozofia żadnego nie przynosi pożytku, Tales podobno, przewidując na podstawie swych wiadomości astrologicznych, że zbiór oliwek będzie obfity, z niewielkich pieniędzy, jakimi rozporządzał, dał zadatek jeszcze w zimie na wszystkie prasy do oliwek w Milecie i na Chios, a ponieważ nikt nie dawał więcej, za niską cenę je wynajął. Kiedy zaś nadeszła właściwa pora i nagle wielu ludzi naraz poczęło ich poszukiwać, wynajmował je za cenę, jaką zechciał, a zebrawszy w ten sposób wielkie pieniądze, wykazał, że dla filozofów łatwą jest rzeczą zgromadzenie bogactwa, jeśli tylko zechcą, tylko że nie to jest celem, do którego ich wysiłki zdążają.
W taki to sposób miał Tales dać próbę swej mądrości. Jest to jednak, jak powiedziałem, jeden z pospolitych sposobów robienia majątku, że ktoś zdoła sobie zapewnić na coś wyłączność. Dlatego i niektóre z państw, gdy im zabraknie pieniędzy, sięgają do tego źródła dochodów, wprowadzają bowiem monopol na sprzedaż pewnych towarów”.

„Największych przecież niegodziwości dopuszczają się ludzie z nadmiernej żądzy używania, a nie z braku rzeczy koniecznych. Tak np. nikt nie sięga po władzę tyrana dlatego, by nie marznąć; stąd i chwała wielka czeka nie tego, co zabija złodzieja, ale tego, co [usunie] tyrana”.

Albo dzieła uchodzące za napisane przez Arystotelesa zostały przeredagowane, posklejane z notatek i samodzielnie uzupełnione lub wprost napisane przez następców, w jego imieniu;
albo Arystoteles był tłukiem, który nie rozumiał, przecież nie tak zawiłych, pism Platona;
albo Arystoteles był małostkowy i celowo cudze poglądy przedstawiał w zakłamany sposób, aby nikczemnie...

A ta polityka, joj, w miarę ok, ale imo te traktaty polityczne z starożytności bez szału.

Studiowało się tą filozofię w sumie bodajże 6 lat, więc i troszkę filozoficznych książek się przeczytało. To książka z mojej półki "różności", wrzucam tu te setki książek które przeczytałem w życiu w latach 2000-2019.

A ta polityka, joj, w miarę ok, ale imo te traktaty polityczne z starożytności bez szału.

Studiowało się tą filozofię w sumie bodajże 6 lat, więc i troszkę filozoficznych książek się przeczytało. To książka z mojej półki "różności", wrzucam tu te setki książek które przeczytałem w życiu w latach 2000-2019.

Brak spójności, liczne niezrealizowane obietnice odniesień oraz wyraźne oznaki niedokończenia dzieła, rodzą podejrzenie o ingerencje uczniów Arystotelesa lub późniejszych redaktorów w treść znanego nam obecnie tekstu.

Mimo to utwór ten stanowi interesującą polemikę z teoriami Platona, krytykuje jego rozważania o rzekomej konieczności istnienia wspólności dóbr.

W książce znajdziemy również rozważania o ustrojach, ich klasyfikacje i omówienie ówczesnych greckich polis i sposoby ich zarządzania. Wywody o historycznych prawodawcach i twórcach państw greckich (komentarze do twórczości Solona, Likurga i innych) oraz definicję i rolę obywatela w działaniu państwa.

W wielu aspektach przedawnione, dzieło to jest jednak wartościowe, stanowi bowiem punkt odniesienia dla czytelników chcących zagłębić się w poglądy filozoficzne i sposób myślenia starożytnych Greków, lub ze względu na wartość historyczną

Brak spójności, liczne niezrealizowane obietnice odniesień oraz wyraźne oznaki niedokończenia dzieła, rodzą podejrzenie o ingerencje uczniów Arystotelesa lub późniejszych redaktorów w treść znanego nam obecnie tekstu.

Mimo to utwór ten stanowi interesującą polemikę z teoriami Platona, krytykuje jego rozważania o rzekomej konieczności istnienia wspólności dóbr.

W książce...

Dzieła Arystotelesa zazwyczaj są dosyć trudne w odbiorze i wymagają głębszego przemyślenia. Ten tytuł stanowi jednak wyjątek, gdyż łatwo można zrozumieć i przyswoić rozważania autora. "Polityka" jest świetnym przeglądem rozwiązań ustrojowych stosowanych przez greckie państwa - miasta. Poddane zostały one wnikliwej analizie i krytyce. Arystoteles rozpatruje również uniwersalne cechy ustrojów politycznych, przedstawiając ich wady i zalety. Ponadto znajdują się tutaj przemyślenia na tematy społeczno - ekonomiczne. Trzeba mieć jednak na uwadze, że są one rozważane w kontekście ówczesnej epoki.

Dzieła Arystotelesa zazwyczaj są dosyć trudne w odbiorze i wymagają głębszego przemyślenia. Ten tytuł stanowi jednak wyjątek, gdyż łatwo można zrozumieć i przyswoić rozważania autora. "Polityka" jest świetnym przeglądem rozwiązań ustrojowych stosowanych przez greckie państwa - miasta. Poddane zostały one wnikliwej analizie i krytyce. Arystoteles rozpatruje również...

warto

warto

"Polityka" jest ciekawa pod względem historycznym. Działanie państwa zostało opisane w sposób wnikliwy. Książka podaje także podział na różne ustroje. Wskazuje, który jest najlepszy.

"Polityka" jest ciekawa pod względem historycznym. Działanie państwa zostało opisane w sposób wnikliwy. Książka podaje także podział na różne ustroje. Wskazuje, który jest najlepszy.

W dużej części nadal aktualna.

W dużej części nadal aktualna.

Efekt głębokiego namysłu nad systemami politycznymi, nadal zresztą aktualny. Doskonały początek nad budowaniem własnego stanowiska w tej materii.

Efekt głębokiego namysłu nad systemami politycznymi, nadal zresztą aktualny. Doskonały początek nad budowaniem własnego stanowiska w tej materii.

Dużo aktualnych poglądów, jednak wiele też się zestarzało. Trudno ocenić tę książkę właśnie ze względu na czas. Podejrzewam, że w starożytności byłoby to arcydzieło, dziś jednak jest to (moim zdaniem) przeciętniak. Trudno się również czyta.

Dużo aktualnych poglądów, jednak wiele też się zestarzało. Trudno ocenić tę książkę właśnie ze względu na czas. Podejrzewam, że w starożytności byłoby to arcydzieło, dziś jednak jest to (moim zdaniem) przeciętniak. Trudno się również czyta.