Sagi mają jedną, wspólną cechę – są długie, co by o nich nie mówić, czasami nużące, bo Czytelnik obdarzony dobra pamięcią musi po raz siódmy, ósmy, i tak dalej, przebrnąć przez ten sam tekst, który przypomina o minionych wydarzeniach, ale również są kopalnią wiedzy, pomysłów, ciekawej fabuły, która rozciąga się w czasie i nie zniechęca tych, którzy chcą kontynuować tę podróż.
Trzeba naprawdę dobrego pióra, aby móc zmierzyć się z tym literackim wyzwaniem. Autorce, jak do tej pory, moim zdaniem, udaje się powyższe znakomicie. Co warte podkreślenia, wyzwala we mnie pozytywne emocje i nastawia mnie na głębsze przeżywanie tego, co czytam. Z jednej strony zabiera mnie w niesamowitą podróż po meandrach życia Mali Stornes i, kiedy zasiadam wygodnie na kanapie, przenoszę się nad norweskie fiordy, wdycham zapach gór, polnych kwiatów i zatracam się w pięknie i prostocie wiejskiego życia, a z drugiej strony prowadzi nieocenną narrację, pozwalając, abym to ja sama wyciągnęła wnioski oraz opowiedziała się po której stronie stanę – czy jako wierny przyjaciel, czy jako ktoś, kto nastawiony jest do głównej bohaterki negatywnie….
Co do samej fabuły….cierpienie jest głównym wątkiem tego tomu. Havard jest nadal ślepo zakochany w swojej żonie, choć niewiele o niej wie, Oja to nieodrodny syn swojego ojca – gburowaty, przeświadczony o swojej wyjątkowości, Dordi Beret zachowuje się jak kalka swoje matki, a ta druga druga drży, aby jej przeszłość nie wyszła na jaw, choć od tego tylko maleńki kroczek….Nie ma tu miejsca na czystą miłość: niemal wszystkie wydarzenia to konsekwencja kłamstw i przemilczeń Mali.
Moja ocen 8/10

Sagi mają jedną, wspólną cechę – są długie, co by o nich nie mówić, czasami nużące, bo Czytelnik obdarzony dobra pamięcią musi po raz siódmy, ósmy, i tak dalej, przebrnąć przez ten sam tekst, który przypomina o minionych wydarzeniach, ale również są kopalnią wiedzy, pomysłów, ciekawej fabuły, która rozciąga się w czasie i nie zniechęca tych, którzy chcą kontynuować tę...