Wspaniała, dobrze napisana książka o czołowych, a zdaniem autora "skompromitowanych" autorach XX-wiecznych.
Dziełko wpisuje się w nurt literatury konserwatywno-"antymesjanistycznej". W kulminacyjnym momencie sam autor pisze, że przekonuje go raczej argument, że to myślenie apokaliptyczne, eschatologiczne uwarunkowało nastanie "totalitaryzmów". Jest to teza sporna wobec tej, że to "oświecenie" (myślenie racjonalistyczne i meliorystyczne) jest przyczyną dla okrucieństw nazizmu i marksizmów.
Dość przykre jest, jak autor zna się na Schmittcie - zaawansowana i uporządkowana wiedza dotyczy raczej Schmitta znanego powszechnie, w zakresie jego "teorii polityczności". "Powojennego" Schmitta wręcz zbywa w sposób pogardliwy, co jest śmiechu warte (jakby miał stać się kimś w rodzaju wyczerpanego, zniedołężniałego intelektualnie starca - no cóż, bekowa opinia).
Ciekawa krytyka Foucalta i Derridy.
W polskiej literaturze w pewnym sensie książkę tę rozwija A. Wielomski w swojej książce o "prawicy nietzscheańsko-heideggerystycznej"; praca polskiego profesora jest lepiej uzbrojona w przypisy, ale jako dzieło literackie stoi niżej.
Dziełko to - podsumowując - jest pouczające i świetnie napisane. Można je polecić jako książeczkę do samorozwoju, ale będzie również przydatna dla badacza i dydaktyka. To niezłe źródło wiedzy o Derridzie, Foucault, Schmittcie, Heideggerze, Arendt, Benjaminie - ale raczej na początek drogi z ich myślą, albo jako drobne uzupełnienie (źródło ciekawostek, ale niekiedy też i spostrzegawczych sądów).

Wspaniała, dobrze napisana książka o czołowych, a zdaniem autora "skompromitowanych" autorach XX-wiecznych.
Dziełko wpisuje się w nurt literatury konserwatywno-"antymesjanistycznej". W kulminacyjnym momencie sam autor pisze, że przekonuje go raczej argument, że to myślenie apokaliptyczne, eschatologiczne uwarunkowało nastanie "totalitaryzmów". Jest to teza sporna wobec tej,...