Upiór z playbacku to niewykorzystany potencjał na mroczny thriller s-f z elementami horroru. Niedaleka przyszłość i interakcje bohaterów z komputerem sterującym schronem stanowią idealną otoczkę dla tego typu fabuły. Całość w mojej ocenie położyli jednak bohaterowie, którzy albo są irytująco egocentryczni (główna postać męska),albo irytująco irracjonalni (główna rola damska). Przez to Upiór z playbacku jest zaledwie przeciętną próbą zmierzenia się z gatunkiem, który na początku lat 90 w Polsce dopiero raczkował.

Cała recenzja: https://www.polskafantastyka.pl/eugeniusz-debski-upior-z-playbacku/

Upiór z playbacku to niewykorzystany potencjał na mroczny thriller s-f z elementami horroru. Niedaleka przyszłość i interakcje bohaterów z komputerem sterującym schronem stanowią idealną otoczkę dla tego typu fabuły. Całość w mojej ocenie położyli jednak bohaterowie, którzy albo są irytująco egocentryczni (główna postać męska),albo irytująco irracjonalni (główna rola...

25 lat minęło, jak zaczytywałem się Eu. Geniuszem Dębskim. I teraz powróciła w me ręce jedna z jego wspaniałych książek. Dla tych co zaczynają spotkania z literaturą s-f to powinien być miły wstęp. Czyta się szybko, lekko i nie jest to tomisko którym można podeprzeć auto bez koła.

25 lat minęło, jak zaczytywałem się Eu. Geniuszem Dębskim. I teraz powróciła w me ręce jedna z jego wspaniałych książek. Dla tych co zaczynają spotkania z literaturą s-f to powinien być miły wstęp. Czyta się szybko, lekko i nie jest to tomisko którym można podeprzeć auto bez koła.

Gdyby ta książka była opowiadaniem to na pewno na lepsze by jej to wyszło. Niektóre wątki zostały zbyt mocno rozwleczone przez autora (na przykład opowiadanie przez głównego bohatera sucharów, bo dowcipami tego nazwać nie można).
Niestety Eugeniusz Dębski kolejny raz nie powalił mnie na kolana.

Gdyby ta książka była opowiadaniem to na pewno na lepsze by jej to wyszło. Niektóre wątki zostały zbyt mocno rozwleczone przez autora (na przykład opowiadanie przez głównego bohatera sucharów, bo dowcipami tego nazwać nie można).
Niestety Eugeniusz Dębski kolejny raz nie powalił mnie na kolana.

Jeszcze nie dane mi było poznać geniuszu pana EuGeniusza Dębskiego, a to już trzecia jego książka wylądowała dzisiaj na mojej półce "Przeczytane". Tym razem sięgnęłam do początków jego kariery, roku 1990, w którym światło dzienne ujrzało pierwsze [i chyba jedyne dotąd] wydanie "Upiora z playbacku", polskiej powieści osadzonej w nurcie science-fiction.
Grupa [i pies, nie zapominajmy o zwierzaku] w wyniku przypadku, czy tez celowego działania zostaje odizolowana od świata zewnętrznego. Już wkrótce ich sytuacja ma wrócić do normy, lecz muszą jeszcze swoje odczekać. Owe radosne oczekiwanie ma im umilić tajemniczy stwór z kosmosu, który lubuje się w wycinaniu naszej rezolutnej gromadki [i psa] w pień. Brzmi znajomo? Mi podejrzanie czkało się "Obcym" [Alien], szczególnie, że pan Dębski pochrzcił swoich bohaterów po amerykańsku. Tak więc żaden Józek, czy Antek nie uciekają przed zmutowanym Smokiem Wawelskim z kosmosu. Nie, nie tym razem.
"Upiór z playbacku" zadobyłam za symboliczne "pięć złotech" w antykwariacie i - szczerze - mogłam je zainwestować lepiej. Nie wiem, może E. Dębski do mnie nie przemawia, a może nie trafiłam jeszcze na jego genialną książkę. Poczytamy, zobaczymy.
A "Upiora..." kieruję na wymienną półkę - może ktoś przygarnie.

Jeszcze nie dane mi było poznać geniuszu pana EuGeniusza Dębskiego, a to już trzecia jego książka wylądowała dzisiaj na mojej półce "Przeczytane". Tym razem sięgnęłam do początków jego kariery, roku 1990, w którym światło dzienne ujrzało pierwsze [i chyba jedyne dotąd] wydanie "Upiora z playbacku", polskiej powieści osadzonej w nurcie science-fiction.
Grupa [i pies, nie...

Się kiedyś dostało,
się przeczytało!
Ale nie rzuciło na kolana...

Się kiedyś dostało,
się przeczytało!
Ale nie rzuciło na kolana...