Dawno nie zdarzyło mi się tak wahać z opinią...Książka mnie niesamowicie rozczarowała, ale nie można jej zupełnie odmówić pewnego klimatu.
Ogólnie pomysł na fabułę ciekawy i spodobał mi się. Niestety dialogi do bani - bohaterowie porozumiewają się ze sobą niczym dzieciaki z podwórka czy podstawówki i to w wersji super drewnianej. Humor i dowcip zawarty w treści także nie grzeszy polotem i plasuje się na poziomie pięciolatków(ludzie, jak można jednego z bohaterów bez przerwy nazywać poprostu "Tłuściochem", narrator jest chyba uprzedzony ;). Nieco zbyt fantastyczne jest to, jak wszystko świetnie wychodzi i się udaje młodemu Proximusowi oraz jego relacje z przełożonymi w wojsku - niemalże koleżeńskie - trochę to nierealne w Rzymie w I w. po Chrystusie.
Za to książka nie posiada dłużyzn - to zdecydowany plus. Akcja toczy się dość wartko i książka też niezbyt obszerna.
Jednakże muszę pogratulować odwagi, aby umieścić akcję powieści w czasach Nerona. Autorowi daleko do Sienkiewicza, ale podjął ciekawy okres w historii, zwłaszcza jeśli chodzi o historię pierwszych chrześcijan, którzy również w powieści się pojawiają.
Fakt, że jest to pisarski debiut studenta, trochę tłumaczy moje rozczarowanie, choć niewątpliwie spodziewałem się czegoś więcej.
Pomimo wszystko, dam szanse kolejnym dwóm tomom trylogii, skoro i tak już się u mnie znalazły, mam nadzieję, że będę mógł napisać o nich lepszą opinię

Dawno nie zdarzyło mi się tak wahać z opinią...Książka mnie niesamowicie rozczarowała, ale nie można jej zupełnie odmówić pewnego klimatu.
Ogólnie pomysł na fabułę ciekawy i spodobał mi się. Niestety dialogi do bani - bohaterowie porozumiewają się ze sobą niczym dzieciaki z podwórka czy podstawówki i to w wersji super drewnianej. Humor i dowcip zawarty w treści także nie...

Akcja powieści rozgrywa się w połowie I w. n. e., kiedy w Rzymie panuje boski Klaudiusz, cesarstwo bezpiecznie rozciąga się na trzech kontynentach, a bramy świątyni Janusa od lat pozostają zamknięte. Z tego powodu służba żołnierska dla wielu wydaje się łatwą ścieżką kariery. Podobnie myślał główny bohater, który zdołał dostać się do kohort pilnujących porządku w stolicy. Szybko okazuje się jednak, że czasy spokoju zbliżają się do końca. Jego pech, nasze szczęście, gdyż to znakomita okazja na stworzenie ciekawej intrygi. Tylko że ,,Pretorianin" to klasyczna powieść dla młodzieży. Narzuca to pewną konwencję: przyjaciele są uczciwi i gotowi do poświęceń, wrogowie głównego bohatera to osoby pozbawione choćby śladowej moralności a rubaszny humor żołnierski pasuje bardziej do harcerzy na biwaku, niż do cesarskiej gwardii w stolicy światowego imperium. Fabuła jest raczej przewidywalna, toteż po przeczytaniu pierwszego tomu nie szukałem drugiego ze zbyt dużą wytrwałością...

Akcja powieści rozgrywa się w połowie I w. n. e., kiedy w Rzymie panuje boski Klaudiusz, cesarstwo bezpiecznie rozciąga się na trzech kontynentach, a bramy świątyni Janusa od lat pozostają zamknięte. Z tego powodu służba żołnierska dla wielu wydaje się łatwą ścieżką kariery. Podobnie myślał główny bohater, który zdołał dostać się do kohort pilnujących porządku w stolicy....

Akcja powieści rozgrywa się w I w n.e. za czasów rządów cezara Klaudiusza. Głównym bohaterem jest młody mężczyzna, Proximus Antoniusz Decypiusz. Poznajemy go jako małego chłopca pracującego w kamieniołomie, aby zapewnić utrzymanie swojej rodzinie, ledwo wiążącej koniec z końcem. Pewnego dnia jego życie ulega diametralnej zmianie, gdy „z polecenia boskiego cezara Klaudiusza Augusta i na chwałę świętej Romy” zostaje powołany do wojska i wstępuje w szeregi legionistów. Co prawda nie zostaje bezpośrednio wcielony do cohortes urbanoe, ale za to wzmacnia ich zastępy. Trwa bowiem rozbudowa portu w Ostii, a poszczególne oddziały rzymskich legionistów mają pilnować porządku w stolicy, dopóki prace nad nim nie zostaną ukończone. I choć życie obozowe nie należy do najłatwiejszych, to Proximus szybko okazuje się jednym z najzdolniejszych rekrutów. W krótkim czasie awansuje i zasila szeregi gwardii pretoriańskiej, a dzięki swojej pracowitości i oddaniu zaskarbia sobie szacunek nie tylko towarzyszy broni, ale też przełożonych. Dla młodzieńca pochodzącego z biednej, prowincjonalnej mieściny jest to ucieleśnienie wszystkich marzeń. Na każdym kroku rozpiera go duma, iż może należeć do tej elitarnej jednostki słynącej z prawości, honoru i oddania. Czy jednak tak jest w rzeczywistości? Jak się okazuje czas i pałacowe intrygi, w które zostanie uwikłany, dość szybko weryfikują jego, pozytywne do tej pory, wyobrażenie na temat przybocznej armii cezara…

Ja osobiście jestem wielką fanką wszelkich powieści historycznych, których akcja dzieje się w starożytności lub średniowieczu. Zawsze sięgam po nie z wielką przyjemnością i radością, iż po raz kolejny będę miała okazję zanurzyć się w starożytnym świecie pełen tajemnic i intryg, który od najmłodszych lat niezmiennie mnie fascynuje. Rzadko się zdarza, aby jakaś książka z tej tematyki mnie zawiodła, jednak po przeczytaniu „Pretorianina” czuje lekki niedosyt. Co prawda od strony historycznej autorowi nic nie można zarzucić. Bartłomiej Misiniec wiernie i z pasją odmalował obraz starożytnego Rzymu za czasów dynastii julijskiej, to jednak obyczajowa cześć powieści wypadła mu już nieco gorzej. Choć akcja jest dość wartka i potrafi zainteresować czytelnika, to jednak język i styl powieści, przynajmniej jak dla mnie, są zbyt proste, a dialogi między bohaterami miejscami za bardzo infantylne. Książka napisana jest współczesnym, młodzieżowym językiem i niestety podczas lektury nie da się odczuć tego specyficznego starożytnego klimatu. Jak dla mnie jest to duży minus, ponieważ nie mogłam przez to wczuć się w akcję powieści, ani zżyć się z bohaterami. Zaś co do samego bohatera, Proximusa, to główny zarzut jaki można mu postawić to to, iż jest zbyt wyidealizowany i aż nazbyt krystalicznie czysty. Jego postać, przepełniona młodzieńczymi ideałami, co poniektórym może wydawać się zbyt naiwna. Niemniej jednak jest to sympatyczny bohater i przy dobrych chęciach da się go polubić. Natomiast to, co mi się najbardziej w książce spodobało i w niej urzekło, to wątek przyjaźni Proximusa z jego psem Krotosem - wiernym towarzyszem w dobrych i złych chwilach. Może dlatego, że sama mam psa, to z wielkim wzruszeniem czytałam o tym, jak głównym bohater z czułością i miłością odnosi się do swojego pupila i jak on odwdzięcza się mu się tym samym. W końcu, jak mówi znane powiedzenie: „pies to najlepszy przyjaciel człowieka” i fabuła tej książki idealnie to potwierdza.

„Pretorianin” pomimo różnych niedociągnięć jest jednak pozycją godną polecenia i na pewno warto dać jej szansę. Trzeba również dodać, iż Misiniec napisał ją w wieku 16 lat, wiec jak na tak młodego autora jest to całkiem udany debiut. Na szczególne uznanie zasługuje zwłaszcza wszechstronna wiedza autora na temat starożytnego Rzymu, pomimo tego, iż z wykształcenia nie jest on historykiem. I choć pierwsza cześć przygód młodego legionisty niespecjalnie rzuciła mnie na kolana, to jednak z zainteresowaniem sięgnę, po kolejne tomy, bo mimo wszystko jestem ciekawa dalszych przygód Proximusa i jego wiernego kompana, Krotosa. Ponad to książka porusza ponadczasowe wartości, takie jak miłość, przyłaź, wierność, czy poświęcenie i jestem przekonana, że niejednemu młodemu czytelnikowi na pewno przypadnie ona do gustu. Natomiast starszym odbiorcom radziłabym nie mieć zbyt wygórowanych oczekiwań. Osobiście polecam ją osobom lubiącym powieści historyczne oraz mającym chęć na lekką, niezobowiązującą lekturę.

[Opinia pochodzi z bloga: http://bierziczytaj.blogspot.com]

Akcja powieści rozgrywa się w I w n.e. za czasów rządów cezara Klaudiusza. Głównym bohaterem jest młody mężczyzna, Proximus Antoniusz Decypiusz. Poznajemy go jako małego chłopca pracującego w kamieniołomie, aby zapewnić utrzymanie swojej rodzinie, ledwo wiążącej koniec z końcem. Pewnego dnia jego życie ulega diametralnej zmianie, gdy „z polecenia boskiego cezara Klaudiusza...

Zważywszy na moje zainteresowanie okresem, książka to źródło wiedzy. Zgodnie z zapowiedzią, bohater dorasta w trakcie trwania akcji, co widać. Zakończenie zaskakujące, czekam na okazję by przeczytać drugą część.

Zważywszy na moje zainteresowanie okresem, książka to źródło wiedzy. Zgodnie z zapowiedzią, bohater dorasta w trakcie trwania akcji, co widać. Zakończenie zaskakujące, czekam na okazję by przeczytać drugą część.

Dobra, godna polecenia książka na odprężenie i oderwanie się.

Dobra, godna polecenia książka na odprężenie i oderwanie się.