Podobała mi się, choć nie do końca potrafię sklasyfikować moją refleksję na jej temat. Nie wiem, na ile tę historię można traktować serio. Oczywiście że to fikcyjna historia, ale czy mogłaby być prawdziwa? To swoją drogą jest ciekawe, że ma się poczucie, że taka opowieść ulokowana w Stanach niekoniecznie jawi się jako przerysowana. W Stanach nic człowieka nie dziwi :)
Warta przeczytania.

„- Dam pięć dolarów temu - powiedział Heinrich - kto poda ludność Boliwii.
- Boliwijczycy - rzuciła moja córka.
Rodzina to kolebka dezinformacji. Jest widocznie w życiu rodzinnym coś, co doprowadza do powstawania błędów faktograficznych. Może to kwestia nadmiernej bliskości, szumu i żaru współistnienia.”

Podobała mi się, choć nie do końca potrafię sklasyfikować moją refleksję na jej temat. Nie wiem, na ile tę historię można traktować serio. Oczywiście że to fikcyjna historia, ale czy mogłaby być prawdziwa? To swoją drogą jest ciekawe, że ma się poczucie, że taka opowieść ulokowana w Stanach niekoniecznie jawi się jako przerysowana. W Stanach nic człowieka nie dziwi...

Don DeLillo to jeden z najbardziej znanych przedstawicieli amerykańskiego postmodernizmu, którego wyobraźnia niczym plazma. W „Białym szumie” podnosi ogrom uniwersalnych tematów, które zajmują nie tylko amerykańskie społeczeństwo. Mowa o kondycji współczesnego człowieka i procesach, które go dotyczą, lęku przed przemijaniem zaburzającym właściwe percypowanie zastanej rzeczywistości, czwartą władzą „mass mediami” wpływającą na ogrom warstw codzienności oraz rodziną, która przez brak wsparcia pomiędzy jej elementami chwieje się w posadach. W centrum stawia patchworkową podstawową komórkę społeczną, w której trzon zachowuje się irracjonalnie, dywaguje wciąż i wciąż nad zimnym oddechem śmierci, zaś latorośle widzą więcej, niż mogłoby się wydawać. Autor pomiędzy wierszami rozprawia o fetyszyzacji działań Hitlera i braku elementarnej wiedzy o historii u obywateli kraju. Szydzi z intelektualistów, środowiska akademickiego. Wywija podszewkę rzeczywistości. Oprósza zdarzenia groteską. Opowiada o tym, co robi z człowiekiem wszędobylski konsumpcjonizm, do czego może doprowadzić postęp technologiczny i bezbrzeżny strach przed zamknięciem na zawsze powiek. Największym atutem tej prozy są znakomite, rubaszne partie dialogowe, widok na przekrój zachowań jednostki w wyniku potencjalnego zagrożenia, absurdalne poczucie humoru i fakt, że można odczytywać „Biały szum” na wielu płaszczyznach. Myślę, że w prozie tego wizjonera odnajdą się przede wszystkim osoby szukające nieszablonowej rozrywki będącej asumptem do rozważań o tym dokąd zmierza świat i zaczytujące się w dziełach Davida Fostera Wallace'a (bardzo wiele stycznych). Powieść mimo lekkiego tonu jest minorowa oraz ponadczasowa. Nie dziwi fakt, że DeLillo za „Biały szum” otrzymał National Book Award, bo mimo wieloaspektowej fabuły przygniatającej realizmem zdarzeń wybornie się ją czyta. Mam przekonanie, że otrzyma Nobla. Trzeba tylko na to cierpliwie poczekać. Jeśli nie znacie jeszcze dzieł DeLillo to powyższa historia nada się idealnie na pierwsze spotkanie.
Tłum. Radosław Zubek

Don DeLillo to jeden z najbardziej znanych przedstawicieli amerykańskiego postmodernizmu, którego wyobraźnia niczym plazma. W „Białym szumie” podnosi ogrom uniwersalnych tematów, które zajmują nie tylko amerykańskie społeczeństwo. Mowa o kondycji współczesnego człowieka i procesach, które go dotyczą, lęku przed przemijaniem zaburzającym właściwe percypowanie zastanej...

Bardzo odmienna od tego, co zazwyczaj czytam, ale ciekawa

Bardzo odmienna od tego, co zazwyczaj czytam, ale ciekawa

Któryś z recenzentów już zauważył powinowactwo między Davidem Fosterem Wallacem a Donem DeLillo; ja powiem tak: po lekturze dzieł DFW "Biały Szum" wydaje mi się jakiś niemrawy, anemiczny. Tak czy inaczej, niezbyt mnie to emocjonowało, co zapewne jest kwestią formy, ale także tematyki.

Któryś z recenzentów już zauważył powinowactwo między Davidem Fosterem Wallacem a Donem DeLillo; ja powiem tak: po lekturze dzieł DFW "Biały Szum" wydaje mi się jakiś niemrawy, anemiczny. Tak czy inaczej, niezbyt mnie to emocjonowało, co zapewne jest kwestią formy, ale także tematyki.

Ze wszystkich książek Dona DeLillo Biały Szum podobał mi się najbardziej i najdłużej ze mną zostanie. Mamy tu wszystko to z czego jeden z najwybitniejszych, współczesnych, amerykańskich pisarzy słynie. To literacki postmodernizm w szczytowej formie, rewolucyjny nawet jak na nasze czasy, a trzeba pamiętać, że obecne wydanie to wznowienie. Oryginalnie książka ukazała się jakieś trzydzieści pięć lat temu. Mimo to problemy jakie autor porusza czyli rola rodziny i jednostki w chaosie zdarzeń, szum medialny coraz bardziej nie do zniesienia i nieustający lęk przed śmiercią są nadal aktualne i nic nie straciły z tego jak zostały w Białym szumie przedstawione. Jeśli dodamy tu parodiowanie amerykańskich środowisk intelektualnych i dorzucimy świetne, cięte dialogi i chyba pierwszy raz widoczne u DeLillo, ogromne poczucie humoru, to dostajemy powieść wybitną, przy której aż chce się powiedzieć: ależ to jest dobrze napisane! W pozornie śmiesznej historii przemycane są rozważania o sprawach fundamentalnych i ostatecznych. Prawdy ukazane tu są uniwersalne i to jeszcze raz świadczy o sile powieści DeLillo. To niebanalna książka z pytaniami tak naprawdę o kondycję człowieka. Jest i tu mały promyk nadziei, na końcu książki, co też odróżnia Biały szum od innych dzieł autora. W tym nieporządku, miałkości, pustce i bezmyślnym konsumpcjonizmie(czego przykładem jest lokalny supermarket) jest też miejsce na uczucia wzniosłe, szczere i wyzwalające. Biały szum to bez wątpienia historia, która odbijać się będzie jeszcze dalej idącym echem w amerykańskiej popkulturze i nie tylko. Dla mnie rewelacja!!! Serdecznie polecam!!!
Za książkę dziękuję @oficyna_noir_sur_blanc

Ze wszystkich książek Dona DeLillo Biały Szum podobał mi się najbardziej i najdłużej ze mną zostanie. Mamy tu wszystko to z czego jeden z najwybitniejszych, współczesnych, amerykańskich pisarzy słynie. To literacki postmodernizm w szczytowej formie, rewolucyjny nawet jak na nasze czasy, a trzeba pamiętać, że obecne wydanie to wznowienie. Oryginalnie książka ukazała się...

DeLillo nigdy nie zawodzi, nigdy nie spuszcza z tonu, i zawsze szuka ciekawej formy, i buduje napięcie. Tu dodatkowo zachęca naprawdę mocnym tematem. Bardzo polecam zwłaszcza tym, którzy lubią wielowarstwowe narracje.

DeLillo nigdy nie zawodzi, nigdy nie spuszcza z tonu, i zawsze szuka ciekawej formy, i buduje napięcie. Tu dodatkowo zachęca naprawdę mocnym tematem. Bardzo polecam zwłaszcza tym, którzy lubią wielowarstwowe narracje.

Tematyka wciągająca, ale forma mało porywająca. Jeśli ktoś lubi oryginalną prozę z wtrąceniami, dygresjami, itp., to powinien przeczytać.

Tematyka wciągająca, ale forma mało porywająca. Jeśli ktoś lubi oryginalną prozę z wtrąceniami, dygresjami, itp., to powinien przeczytać.

W końcu udało mi się dorwać, te ponoć "kultową" książkę - w bibliotece. Mam zamiar obejrzeć jej - ponoć kiepską - filmowa adaptację. I jedno wiem na pewno, "Biały szum" jest wg mnie raczej "niefilmowalny". Powieść to w pewnym sensie esencja stylu i dywagacji DeLillo. Dywagacji, przewrotnych dialogów, często długich i nieoczywistych. Z tą warstwą chyba nie poradził sobie reżyser. Co do treści mamy tu konsumpcjonizm, dyktat korporacji i mass mediów. Jest o rozkładzie rodziny i przyspieszeniu życia codziennego. Jest wreszcie cały wysyp teorii spiskowych, przeinaczanie rzeczywistości przez pop kulturę, globalny terroryzm, chaos informacyjny. Pamiętajmy jednak, że opisywane zjawiska pochodzą sprzed 50 lat, z epoki Ronalda R. Wiadomym zatem jest, iż trochę czasu od wydania Szumu minęło, a świat posunął się do przodu, rzecz jasna niekoniecznie w dobrym kierunku. A czy książka się zestarzała, hm... chyba trochę tak, ale to cały czas mocna pozycja.

W końcu udało mi się dorwać, te ponoć "kultową" książkę - w bibliotece. Mam zamiar obejrzeć jej - ponoć kiepską - filmowa adaptację. I jedno wiem na pewno, "Biały szum" jest wg mnie raczej "niefilmowalny". Powieść to w pewnym sensie esencja stylu i dywagacji DeLillo. Dywagacji, przewrotnych dialogów, często długich i nieoczywistych. Z tą warstwą chyba nie poradził sobie...

Sięgnąłem po powieść autora znakomitych "Podziemi". DeLillo dysponuje bardzo dobrym piórem i jest niebanalnym twórcą. Ta powieść łączyła w sobie elementy czarnego humoru, groteski i była zaprawiona egzystencjalizmem. Główny bohater i jego żona bali się śmierci i starali się znaleźć na ten strach panaceum. Bardzo ciekawa była postać Murraya, na drugim planie który wygłaszał swoje komentarze. Humor w powieści nie był nachalny, tu się nie wybuchało głośnym śmiechem, ale uśmiechało pod nosem. Pisarz dał tu pewne spojrzenie na społeczeństwo amerykańskie u schyłku XX wieku, gdzie supermarket jest pewnego rodzaju kościołem, a telewizja dyktuje sposób myślenia. Postacie dzieci, zwłaszcza Heinricha i Denise, były odpowiednio nakreślone, nad wiek dorosłe, a jednocześnie nie potrafiące czerpać dziecięcej radości z życia, zajmowały ich problemy dorosłych. To była bardzo dobra powieść.

Sięgnąłem po powieść autora znakomitych "Podziemi". DeLillo dysponuje bardzo dobrym piórem i jest niebanalnym twórcą. Ta powieść łączyła w sobie elementy czarnego humoru, groteski i była zaprawiona egzystencjalizmem. Główny bohater i jego żona bali się śmierci i starali się znaleźć na ten strach panaceum. Bardzo ciekawa była postać Murraya, na drugim planie który wygłaszał...

Niestety powieść o lęku przed śmiercią nie wywołuje lęku przed śmiercią u czytelnika. Raz za razem wywołuje jednak śmiech, co może stanowić pewną rekompensatę.

Niestety powieść o lęku przed śmiercią nie wywołuje lęku przed śmiercią u czytelnika. Raz za razem wywołuje jednak śmiech, co może stanowić pewną rekompensatę.