Słowo, które najlepiej odda charakter tej książki, to chaos. Autor miał dobre intencje, ale nie wyszło. Ani to biografia, choć wplecionych jest mnóstwo wątków z życia Dobrowolskiego, ani to kronika działalności reżyserskiej, telewizyjnej, radiowej, kabaretowej i estradowej bohatera, choć na tym autor skupia najwięcej uwagi. Odbiór psuje gigantyczna wprost ilość błędów: interpunkcyjnych, ortograficznych, stylistycznych, językowych, no i rażące wprost niedbalstwo w postaci dziesiątek literówek. Styl autora jest dość ciężkostrawny. Momentami nie wiedziałem już o kim jest ta książka - o Dobrowolskim czy Romanie Dziewońskim? Dużo prywaty, dużo zapychaczy w postaci tematów pobocznych, schodzenia w dygresje. Dużo jest też powtórzeń - te same historie i anegdoty przytaczane są po wielokroć. To kolejny dowód na to, że autor nie panuje nad tym tekstem.
Dziewoński starał się też, choć niepotrzebnie, bo znów zabrakło umiejętności, oddać to, co niezapisywalne: niuanse mowy, języka Dobrowolskiego, charakteru jego skeczów, które inne były na papierze, a inne podczas wykonania. Wyszła więc nuda i przekombinowanie.
Zbyt nachalnie też wplata Dziewoński swoje poglądy: na PRL, politykę, pewne osoby.
Ciężko też czyta się wplecione w tekst wywiady. Autor nie dokonał ich redakcji, puścił tekst żywcem spisany z dyktafonu. Miały wyjść teksty wierne, a wyszły nieczytelne koszmarki.
Męczyłem się czytając tę książkę.

Słowo, które najlepiej odda charakter tej książki, to chaos. Autor miał dobre intencje, ale nie wyszło. Ani to biografia, choć wplecionych jest mnóstwo wątków z życia Dobrowolskiego, ani to kronika działalności reżyserskiej, telewizyjnej, radiowej, kabaretowej i estradowej bohatera, choć na tym autor skupia najwięcej uwagi. Odbiór psuje gigantyczna wprost ilość błędów:...

Niestety mało zostało po Dobrowolskim i musimy wierzyć na słowo, że Owca i Koń to były rzeczy wielkie. Czytając jednak o tym kabarecie we wspomnieniach Kowalewskiego, Gołasa, czy Młynarskiego trudno im nie uwierzyć, że była to rzecz zjawiskowa. Książka jest swoistą laurką dla Dobrowolskiego. Oczywiście wątek alkoholizmu oraz wewnętrznej niezgody na panujący system jest w niej obecny lecz nie daje on tak bardzo po głowie, jak jego pamiętniki. Ale może to i lepiej.

Niestety mało zostało po Dobrowolskim i musimy wierzyć na słowo, że Owca i Koń to były rzeczy wielkie. Czytając jednak o tym kabarecie we wspomnieniach Kowalewskiego, Gołasa, czy Młynarskiego trudno im nie uwierzyć, że była to rzecz zjawiskowa. Książka jest swoistą laurką dla Dobrowolskiego. Oczywiście wątek alkoholizmu oraz wewnętrznej niezgody na panujący system jest w...