Udana przygoda z twórczością Virginii Woolf, podoba mi się sposób podania strumienia świadomości przez autorkę, bardziej niż inne dotychczas przeczytane tytuły tego typu innych autorów. Ale "Do latarni morskiej" jeszcze bardziej mi się podobało.

Udana przygoda z twórczością Virginii Woolf, podoba mi się sposób podania strumienia świadomości przez autorkę, bardziej niż inne dotychczas przeczytane tytuły tego typu innych autorów. Ale "Do latarni morskiej" jeszcze bardziej mi się podobało.

Doceniam wartość artystyczną, innowacyjność, ale niestety wynudziłem się. To tak jakby wejść do głów kilkunastu osób i słyszeć ich myśli. Dywagacje o zmarnowanym życiu i wyborach. Gdyby jeszcze uniwersalne, jak u Myśliwskiego, ale nie. I jeszcze ta irytująca, choć poprawna forma "patrzyła". Cieszę się, że już ją skończyłam. Nie wiem, czy jeszcze dam szansę tej autorce.

Doceniam wartość artystyczną, innowacyjność, ale niestety wynudziłem się. To tak jakby wejść do głów kilkunastu osób i słyszeć ich myśli. Dywagacje o zmarnowanym życiu i wyborach. Gdyby jeszcze uniwersalne, jak u Myśliwskiego, ale nie. I jeszcze ta irytująca, choć poprawna forma "patrzyła". Cieszę się, że już ją skończyłam. Nie wiem, czy jeszcze dam szansę tej...

Strumień świadomości wymaga skupienia, ale gdy nauczyłem się już płynąć z jego nurtem czerpałem z tej książki pełnymi garściami. Jeden zwykły dzień od rana do wieczora a ile wydarzyło się w głowach, myślach bohaterów! Bohaterowie bardzo autentyczni ich przeżycia, wspomnienia bardzo wyraziste. Wiele razy podczas lektury wołałem "o to to, właśnie tak to kiedyś też czułem!". Po trudnych przejściach z "Pokojem Jakuba", tym razem bardzo udana powieść Virginii Woolf, będę sięgał po kolejne!

Strumień świadomości wymaga skupienia, ale gdy nauczyłem się już płynąć z jego nurtem czerpałem z tej książki pełnymi garściami. Jeden zwykły dzień od rana do wieczora a ile wydarzyło się w głowach, myślach bohaterów! Bohaterowie bardzo autentyczni ich przeżycia, wspomnienia bardzo wyraziste. Wiele razy podczas lektury wołałem "o to to, właśnie tak to kiedyś też...

A gdyby tak podzielić szum i gwar ulicy na poszczególne głosy? Zajrzeć do każdej z głów i posłuchać myśli?

Pani Dalloway sama kupi kwiaty na swoje wieczorne przyjęcie, ale w Londynie tego dnia dzieje się dużo, dużo więcej.

Septimus Warren Smith, weteran wojenny zmaga się z traumą, co doprowadza do zrozumiałej rozpaczy jego żonę, Rezię. Peter Walsh wraca z Indii i przywołuje wspomnienia Sally Seton, ważnej niegdyś nie tylko dla niego. Elizabeth fantazjuje o swojej przyszłości, a zgorzkniała panna Kilman miota się między zhiperbolizowanym poczuciem własnej wartości a nienawiścią do tych, którzy od życia i losu dostali więcej niż ona.

Przyjęcie trwa, a jak każda machina zależna od ludzi, ulega ich słabościom, niezręcznościom i charakterom.

Czytamy twarze, emocje i myśli bohaterów, poznajemy ich pragnienia, lęki i tajemnice lepiej od nich samych. Czytamy opinie o tych bohaterach snute w myślach przez pozostałe postaci. Ogladamy siatkę powiązań miedzy nimi, ogladamy ich z różnych perspektyw. Jesteśmy obserwatorami.

"Panią Dalloway" możemy czytać jako opowieść o ludziach, charakterach i wojnie, jako opowieść o mieście, czasie i pamięci. Możemy odczytać ją jako zapis hipokryzji, fałszu, ale też przyjaźni i miłości. Jako historię o marzeniach i rzeczywistości, o nadziei i rozczarowaniu, o prawach młodości i przywilejach dojrzałości, a także - zdrowiu i szaleństwie.

A gdyby tak podzielić szum i gwar ulicy na poszczególne głosy? Zajrzeć do każdej z głów i posłuchać myśli?

Pani Dalloway sama kupi kwiaty na swoje wieczorne przyjęcie, ale w Londynie tego dnia dzieje się dużo, dużo więcej.

Septimus Warren Smith, weteran wojenny zmaga się z traumą, co doprowadza do zrozumiałej rozpaczy jego żonę, Rezię. Peter Walsh wraca z Indii i...

Woolf kreśli obraz powojennego Londynu, gdzie nadal mimo świeżej jeszcze pamięci o poległych i strachu, świat codziennych spraw zajmuje swoje uprzednie miejsce. Jest czas na uczucia, na zachwyt pięknem natury, na podsumowania i rozważania dotyczące wyborów życiowych, na politykę i wszystko to, co zazwyczaj nas otacza. Losy postaci w Pani Dalloway są echem doświadczeń Virginii Woolf (czasami jedynie subtelnie wplecionych). Autorka dostrzega piękno w każdej z chwil, która przemija. W drobnych i błahych sprawach czy wielkich uczuciach i podniosłych wydarzeniach. Wszystko jest istotne, wszystko złączone ciasno nicią powiązań i wpływów.

Woolf kreśli obraz powojennego Londynu, gdzie nadal mimo świeżej jeszcze pamięci o poległych i strachu, świat codziennych spraw zajmuje swoje uprzednie miejsce. Jest czas na uczucia, na zachwyt pięknem natury, na podsumowania i rozważania dotyczące wyborów życiowych, na politykę i wszystko to, co zazwyczaj nas otacza. Losy postaci w Pani Dalloway są echem doświadczeń...

Piękno, brzydota i przede wszystkim ciągła zmienność świata, opisana pełnym poezji językiem. Coś wspaniałego. Pozytywne zaskoczenie

Piękno, brzydota i przede wszystkim ciągła zmienność świata, opisana pełnym poezji językiem. Coś wspaniałego. Pozytywne zaskoczenie

Płynność z jaką Woolf przeskakuje z umysłu jednej postaci do drugiej, zachowując przy tym ich osobiste cechy, jest godna podziwu. Bohaterowie są dobrze napisani, ale niestety praktycznie w ogóle nie mogłem emocjonalnie zaangażować się w ich wewnętrzne przeżycia. Może to kwestia obszernego stylu (naprawdę ładnego, jeśli okaże się odrobinę cierpliwości), zbyt wielu postaci, a może jeszcze czegoś innego.

Nie potrafię powiedzieć o czym była ta książka (choć analizy nieco to rozjaśniają), ale w sumie czy to aż tak ważne?

Płynność z jaką Woolf przeskakuje z umysłu jednej postaci do drugiej, zachowując przy tym ich osobiste cechy, jest godna podziwu. Bohaterowie są dobrze napisani, ale niestety praktycznie w ogóle nie mogłem emocjonalnie zaangażować się w ich wewnętrzne przeżycia. Może to kwestia obszernego stylu (naprawdę ładnego, jeśli okaże się odrobinę cierpliwości), zbyt wielu postaci, a...

Jeden dzień z życia mieszkańców Londynu różnego pochodzenia i majątku, ich rozważania dotyczące życia, dokonanych wyborów oraz obserwowanego otoczenia naprawdę mnie urzekły. Do tego opisy Londynu z dawnych lat! Powieść pozostawiła jednak spory niedosyt. Nie przepadam za takimi urwanymi zakończeniami. Ciekawa jestem jak potoczyłaby się rozmowa Petera i Clarissy.

Jeden dzień z życia mieszkańców Londynu różnego pochodzenia i majątku, ich rozważania dotyczące życia, dokonanych wyborów oraz obserwowanego otoczenia naprawdę mnie urzekły. Do tego opisy Londynu z dawnych lat! Powieść pozostawiła jednak spory niedosyt. Nie przepadam za takimi urwanymi zakończeniami. Ciekawa jestem jak potoczyłaby się rozmowa Petera i Clarissy.

Sława książki przerosła jej treść. Gdy trzeba sprawdzać w Wikipedii, o co w niej chodzi, nie świadczy to o sukcesie polifonicznej narracji i zastosowanego strumienia świadomości.

Sława książki przerosła jej treść. Gdy trzeba sprawdzać w Wikipedii, o co w niej chodzi, nie świadczy to o sukcesie polifonicznej narracji i zastosowanego strumienia świadomości.

Z Woolf mam ten problem, że mnie nudzi.

Z Woolf mam ten problem, że mnie nudzi.