Pani Dalloway

6,5/10
Trochę nie rozumiem fenomenu "Pani Dalloway". Jasne, najsłynniejsza powieść Virginii Woolf jest bardzo nowatorska pod względem narracji prowadzonej przy pomocy techniki strumienia świadomości, ale nie widzę w niej żadnych większych zalet.

Powieść składa się niemalże wyłącznie z nieustannie płynnie przeplatających się myśli różnych bohaterów, mniej lub bardziej powiązanych ze sobą. W zasadzie fabuła jest znikoma. Główny wątek oscyluje wokół dojrzałej pani Dalloway, która w młodości musiała dokonać wyboru pomiędzy dwoma mężczyznami. Jeden z nich właśnie powrócił do Anglii, więc do pani Dalloway i jej otoczenia powracają wspomnienia pamiętnego lata. Zastosowany przez pisarkę strumień świadomości uderza w czytelnika z całą mocą. Mnie to mocno przytłoczyło, ale nawet gdy się przyzwyczaiłem do tego ciągłego potoku myśli, praktycznie nie znalazłem w powieści nic więcej ponadto.

"Pani Dalloway" to bardzo londyńska powieść, co chwilę mowa jest o bijącym Big Benie, piętrowych autobusach, spacerach w Hyde Parku czy wieżach Katedry św. Pawła. Nie czuć jednakże tego klimatu, bowiem pisarka skupiła się wyłącznie na przeżyciach swoich postaci. "Akcja" toczy się pięć lat po zakończeniu Wielkiej Wojny, która wciąż jest żywa w umysłach bohaterów. Woolf umieszcza w powieści problem weteranów dotkniętych stresem pourazowym, wspomina także o postępującej emancypacji kobiet, przemianie obyczajów i kolonialnych Indiach. Autorka jednakże nie podejmuje się zanalizowania rzeczywistości, więc najciekawsze wątki powieści przechodzą gdzieś mimochodem. Nawet feminizm jest ledwo obecny. Szkoda.

6,5/10
Trochę nie rozumiem fenomenu "Pani Dalloway". Jasne, najsłynniejsza powieść Virginii Woolf jest bardzo nowatorska pod względem narracji prowadzonej przy pomocy techniki strumienia świadomości, ale nie widzę w niej żadnych większych zalet.

Powieść składa się niemalże wyłącznie z nieustannie płynnie przeplatających się myśli różnych bohaterów, mniej lub bardziej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Niesamowita książka. Paralelne postaci o podobnych historiach, lecz różnej płci. Tytułowa bohaterka zabiera nas na spacer po starym Londynie. Uzmysławia nam on, jak wielka wagę maja rzeczy codzienne. Choć są niezauważalne, nadają naszemu życiu smak i charakter. To opowieść o przyjaźni, miłości i relacjach, o tym jak w nich odnaleźć siebie i dać przestrzeń drugiej osobie. Woolf przemyciła w niej wiele wątków: starzenia się, choroby, związków homoseksualnych, chorób psychicznych, niespełnienia w małżeństwie i każdy z nich poprowadziła świetnie. Choć napisana w pierwszej połowie XX wieku, wciąż aktualna i warta przeczytania.

Niesamowita książka. Paralelne postaci o podobnych historiach, lecz różnej płci. Tytułowa bohaterka zabiera nas na spacer po starym Londynie. Uzmysławia nam on, jak wielka wagę maja rzeczy codzienne. Choć są niezauważalne, nadają naszemu życiu smak i charakter. To opowieść o przyjaźni, miłości i relacjach, o tym jak w nich odnaleźć siebie i dać przestrzeń drugiej osobie....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kończąc ten rok,który obfitował w mnóstwo niesamowitych książek i różnorakich gatunków,sięgnąłem po klasyczną powieść Virginii Woolf.To moje pierwsze spotkanie z tą autorką,od dawna już się przymierzałem żeby sprawdzić jej dorobek.Główną bohaterką jest angielska kobieta po 50tce,która to prowadzi żywot snobki z wyższych sfer,a jej życie to pozory,przyjęcia i wspomnienia.Główna bohaterka jest tu tylko odnogą,od której poznajemy kolejnych bohaterów i ich myśli.Cała akcja rozgrywa się na przestrzeni jednego dnia.Nie ma rozdziałów,jest jeden długi strumień świadomości.Nie będę się długo rozwodził-powieść bardzo mi się spodobała,czytało mi się bardzo lekko.Uwielbiam tak mocno rozwinięte wątki psychologiczne,gdy pisarze starają się przeniknąć swoich bohaterów do głębi.Klasyka,kierowana głównie do miłośników angielskiej literatury i powieści psychologicznych.

Kończąc ten rok,który obfitował w mnóstwo niesamowitych książek i różnorakich gatunków,sięgnąłem po klasyczną powieść Virginii Woolf.To moje pierwsze spotkanie z tą autorką,od dawna już się przymierzałem żeby sprawdzić jej dorobek.Główną bohaterką jest angielska kobieta po 50tce,która to prowadzi żywot snobki z wyższych sfer,a jej życie to pozory,przyjęcia i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wraz z autorką spędzimy spokojny dzień w kilku miejscach centralnego Londynu. Zwykły dzień, gdzie poznamy kilku bohaterów zwykłego życia. Jednakże przekonamy się, że spokojna ulica, gdzie idzie paru przechodniów, to ulica na której są niewidoczne dla nas zwierciadła. Wielowymiarowe okna w których przejawia się ogromny bagaż doświadczeń, emocji, pamiętnych przeżyć czy refleksji. Każde z tych okien jest inne, oryginalne i jedyne w swoim rodzaju. Myślę, że w tej powieści pisarka chce nas nakłonić to tego byśmy potrafili czasem się zatrzymać w pędzie codziennego życia, byśmy potrafili zdjąć maski. Bo bez tego ominie nas coś ważnego i pięknego. Nie będziemy potrafili zajrzeć we własne serca, a co dopiero w serca innych ludzi.

Wraz z autorką spędzimy spokojny dzień w kilku miejscach centralnego Londynu. Zwykły dzień, gdzie poznamy kilku bohaterów zwykłego życia. Jednakże przekonamy się, że spokojna ulica, gdzie idzie paru przechodniów, to ulica na której są niewidoczne dla nas zwierciadła. Wielowymiarowe okna w których przejawia się ogromny bagaż doświadczeń, emocji, pamiętnych przeżyć czy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

W taki sposób stałem się wyznawcą, wielbicielem pisarki w której dłoniach czas był narzędziem, dzięki któremu mogła wirtuozersko oszlifować każde życiowe doświadczenie. Chętnie korzystałem z tej możliwości, jaką daje mi obcowanie z literaturą podpowiadającą, że należy obserwować uczucia innych i samemu odczuwać całym sobą. Londyński Big Ben wybijał kolejne godziny a ja, brodząc w pogłębionym przez wszystkie zmysły Virginii Woolf strumieniu świadomości, śledziłem i zapamiętywałem. Fale emocji, odbijające się w ciszy gabinetów echa dawnych uczuć, wykrajane ze wspomnień z Bourton fragmenty przeszłości. Scalając ze sobą to wszystko miałem nieodparte wrażenie, że angielska pisarka potrafi wygładzić swoją wrażliwością każde ostre kanty życia. Przychodzi jej to tak łatwo, swoim stylem zamienia w namiętności utoczone z uczuć słowa. Prawdziwe, nie byle jakie. W miłość, rozpacz, smutek. A to tylko drobny wycinek jej umiejętności. Trzeba przeczytać "Panią Dalloway", żeby odkryć resztę bogactw.

Nie ma przeszkód do tego, żeby każdą chwilę odmieniać przez tysiące znaczeń, ale jednocześnie można też pomimo doskonałych manier łamać konwenanse. Właśnie tę zdolność zauważyłem w prozie Virginii Woolf. Od "Pani Dalloway" bije ciepło kochających serc, jednak czasem zawiewa chłodem rozwianych nadziei. Pisarka w nielicznych dialogach wyraża to wszystko, co wystarcza do rozwiania wątpliwości dotyczących drobnych codziennych wydarzeń. Jednak prawdziwy sens tej powieści kryje się w umiejętności porozumiewania się bez słów. Gwarancją sukcesu jest wprzęgnięcie upływającego czasu w strumień przepływającej świadomości. W tym przypadku wyglądające ciągle jak świeże, wspomnienia nabywają w świecie Virginii Woolf cech wyłowionych na brzeg skarbów.

Jednak "Pani Dalloway" to nie tylko piękne myśli o miłości. Zaryzykowałbym stwierdzenie, że nawet ta tematyka jest w mniejszości i co innego może się nam wydawać, kiedy spojrzymy przez pryzmat głównych bohaterów powieści. Woolf wzorem Dantego oprowadza po piekle, tyle że ludzkim. Opisuje zejście w otchłań tragicznych doświadczeń, wywołujących po wielu latach tak samo tragiczne skutki. Przywoływane cząstki młodości, w zderzeniu z lekką drwiną z angielskiego snobizmu, z eleganckiego świata tworzą o wiele mniej delikatne pole walki potężnych namiętności. Możemy widzieć w salonach Klarysy emanującą z nich przewidywalność, jednak jest wiele spraw o których niektórzy woleliby zapomnieć a inni uszanować opadającą na nie zasłonę milczenia, przynajmniej do czasu wygaśnięcia rodowej linii.

Jak zwykle jestem urzeczony stylem, pozbawionym tak często przecież towarzyszącej wspomnieniom goryczy. Zastanawiam się, czy w umysłach bohaterów Virginii Woolf powstawały myśli o możliwości przejścia życia po raz kolejny. Ta nieodparta pokusa może dotyczyć tych, których istnienie wydaje się dobrze wkomponowanym elementem większego projektu. Jednak tutaj nie można mówić wyłącznie o życiu w kategorii płynnego przez nie przejścia. Najlepiej w ogóle nie koncentrować się na szczegółach, tylko dać się ponieść fali wznoszących wszystko na szczyty wyobraźni wspomnień. A już zdecydowanie najlepszym rozwiązaniem będzie zaakceptowanie czasu w roli głównego bohatera. Ponieważ to od niego wszystko zależy. Zarówno gojenie ran jak i powodzenie tej powieści.

W taki sposób stałem się wyznawcą, wielbicielem pisarki w której dłoniach czas był narzędziem, dzięki któremu mogła wirtuozersko oszlifować każde życiowe doświadczenie. Chętnie korzystałem z tej możliwości, jaką daje mi obcowanie z literaturą podpowiadającą, że należy obserwować uczucia innych i samemu odczuwać całym sobą. Londyński Big Ben wybijał kolejne godziny a ja,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kiedy trzy lata temu usiadłam do "Pani Dolloway". niejako z nakazu, nie przebrnęłam nawet przez pierwszych dziesięć stron. Dziś stwierdzam, że równie intelektualnie satysfakcjonującej powieści nie miałam w rękach od dawna. Trudna, wymagająca - zgoda. Jeśli jednak cierpliwie czyta się między wierszami, chwilami aż trudno uwierzyć ile może być zawarte w tak przecież niewielkiej objętościowo historii. Wysiłek, który zwraca się z nawiązką.

Kiedy trzy lata temu usiadłam do "Pani Dolloway". niejako z nakazu, nie przebrnęłam nawet przez pierwszych dziesięć stron. Dziś stwierdzam, że równie intelektualnie satysfakcjonującej powieści nie miałam w rękach od dawna. Trudna, wymagająca - zgoda. Jeśli jednak cierpliwie czyta się między wierszami, chwilami aż trudno uwierzyć ile może być zawarte w tak przecież...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To klasyka. Chyba byłam za młoda jak ją czytałam i dlatego nie dokonać ją doceniłam. Momentami mi się dłużyła. Kiedyś do niej wrócę.

To klasyka. Chyba byłam za młoda jak ją czytałam i dlatego nie dokonać ją doceniłam. Momentami mi się dłużyła. Kiedyś do niej wrócę.

Pokaż mimo to

Trudno mi ocenić tę książkę, jest pomiędzy 9 i 10, ale jednak ...Virginia Woolf to Virginia Woolf.
Teraz czytałam po angielsku, książka punktuje w oryginale.

Trudno mi ocenić tę książkę, jest pomiędzy 9 i 10, ale jednak ...Virginia Woolf to Virginia Woolf.
Teraz czytałam po angielsku, książka punktuje w oryginale.

Pokaż mimo to

Bardzo ciekawa forma, zero rozdziałów, jeden długi ciąg wydarzeń, mimo to czytało się bardzo przyjemnie i z zaciekawieniem.

Bardzo ciekawa forma, zero rozdziałów, jeden długi ciąg wydarzeń, mimo to czytało się bardzo przyjemnie i z zaciekawieniem.

Pokaż mimo to

Czytane w oryginale.

Czytane w oryginale.

Pokaż mimo to