Jak na Siesicką, to trochę mi mało.
Taka tam opowiastka, na czas popołudniowej herbaty, ale nie taka, żeby do niej wracać. Niby są poruszone ważne tematy, ale - za mało.

Choć może właśnie o to chodziło?

Jak na Siesicką, to trochę mi mało.
Taka tam opowiastka, na czas popołudniowej herbaty, ale nie taka, żeby do niej wracać. Niby są poruszone ważne tematy, ale - za mało.

Choć może właśnie o to chodziło?

To opowiadanie powinno być w zestawie lektur szkolnych. Siesicka opowiada o pierwszej miłości, a może jednak o wojnie? Autorka nie opisuje w szczegółach drastycznych zdarzeń, a jednak trafiają one do świadomości, wzbudzają emocje, pozwalają na wczuć się w sytuację bohaterki. Używając niewielu słów, autorka przekazuje tak wiele. Jestem pod wrażeniem.

To opowiadanie powinno być w zestawie lektur szkolnych. Siesicka opowiada o pierwszej miłości, a może jednak o wojnie? Autorka nie opisuje w szczegółach drastycznych zdarzeń, a jednak trafiają one do świadomości, wzbudzają emocje, pozwalają na wczuć się w sytuację bohaterki. Używając niewielu słów, autorka przekazuje tak wiele. Jestem pod wrażeniem.

Tego się nie czyta. To się pochłania. Fantastyczna opowieść o pierwszej miłości i o przyjaźni

Tego się nie czyta. To się pochłania. Fantastyczna opowieść o pierwszej miłości i o przyjaźni

Za krótka, stanowczo za krótka ta opowieść...

Za krótka, stanowczo za krótka ta opowieść...

Dopiero skończyłam czytać i wciąż mam wilgotne oczy. Zaczęłam szukać w internecie opinii na jej temat, być może ktoś dostrzegł coś co mi umknęło w tej książce, jednak widząc większość opinii zauważyłam, że niewielu czytelników ją zrozumiało. Co prawda jest to książka, którą można uznać za trudniejszą, ale pierwszym momentem kiedy poczułam łzy spływające po policzkach był moment kiedy Teresa uciekła z ziemianki zostawiając tam Zośkę z maruderem, co było dość prostym przekazem i naprawdę można się domyślić co się stało, zwłaszcza gdy po jakimś czasie w progu drzwi Teresy pojawia się Zośka z Antosiem. Uważam, że lektura jest naprawdę warta zrozumienia i zastanowienia się chwilę nad nią. Godne uwagi są również wtrącenia kierowane do Julii, czytając je miałam wyrzuty sumienia, gryzło mnie to jak płytcy jesteśmy.
Książka jest bardzo dobra, jest to niestety moja pierwsza książka Siesickiej lecz na pewno nie ostatnia.

Dopiero skończyłam czytać i wciąż mam wilgotne oczy. Zaczęłam szukać w internecie opinii na jej temat, być może ktoś dostrzegł coś co mi umknęło w tej książce, jednak widząc większość opinii zauważyłam, że niewielu czytelników ją zrozumiało. Co prawda jest to książka, którą można uznać za trudniejszą, ale pierwszym momentem kiedy poczułam łzy spływające po policzkach był...

Z twórczością Pani Siesickiej zapoznałam się ok. rok temu i do tej pory pamiętam pierwszą przeczytaną książkę - Zapałka na zakręcie. Uwielbiam jej książki i bardzo żałuję, że nie są one tak bardzo znane, choć mam nadzieję, że to się zmieni!

Teresa - jedna z dwóch głównych bohaterek opowiada swojej wnuczce Julce o dawnych czasach. O czasach, kiedy bano wychodzić się z własnych domów, z powodu toczącej się wtedy wojny, o czasach, kiedy najważniejsze było bezpieczeństwo rodziny. Teresa razem z całą rodziną, po stracie dachu nad głową, szuka schronienia w Pastuszkach. Tam poznaje Zośkę, z którą się zaprzyjaźnia!

Czytając Powiem Julce bardzo polubiłam głównych bohaterów. Jednak nie miałam możliwości poznanie ich bliżej, z powodu szybko kończącej się akcji. Bardzo tego żałuję, bo wydaję mi się, że mogłabym bardzo polubić Teresę, ponieważ przypominała mnie charakterem.

Powiem Julce to chyba jedna z najkrótszych książek autorstwa Pani Siesickiej. A szkoda... Fabuła naprawdę ciekawa i zaskakująca. Opowiada o przyjaźni, o pierwszej miłości i zauroczeniu. Myślę, że jest to książka przeznaczona bardziej do nastoletnich czytelników, ale znam parę osób dorosłych, którym się bardzo spodobała.

Można byłoby przypuszczać, że Powiem Julce to kolejna zwykła historyjka. Jednak, jak to bywa z książkami tej Autorki, książka ta naprawdę zaskakuje. Nie tylko fabuła, ale także głębszymi przemyśleniami, morałami, które możemy z niej wynieść.

Krystyna Siesicka pisze bardzo prostym językiem, co wpływa na szybkość czytania tej książki. Czytając Powiem Julce spędziłam naprawdę bardzo miły i sympatyczny wieczór, który na pewno na długo zostanie w mojej pamięci.

Podsumowując: Powiem Julce to książka ciekawa, pełna humoru, ale i również powagi. Przeznaczona dla czytelników w każdym wieku, choć szczególnie dla starszej młodzieży. Czyta się ją jednym tchem. Jeszcze raz gorąco polecam tą, jak i inne książki tej Autorki!

Po więcej zapraszam na alekczyta.blogspot.com

Z twórczością Pani Siesickiej zapoznałam się ok. rok temu i do tej pory pamiętam pierwszą przeczytaną książkę - Zapałka na zakręcie. Uwielbiam jej książki i bardzo żałuję, że nie są one tak bardzo znane, choć mam nadzieję, że to się zmieni!

Teresa - jedna z dwóch głównych bohaterek opowiada swojej wnuczce Julce o dawnych czasach. O czasach, kiedy bano wychodzić się z...

Cudowna książka o wojnie, miłości, przyjaźni, o gotowości do poświęceń... Teresa opowiada wnuczce swojej przyjaciółki Zośki o czasach wojny, gdy to pozbawiono ją dachu nad głową, a w Pastuszkach przyjęto między innymi ją jak swoją. Powieść o objętości zaledwie osiemdziesięciu stron przekazuje nam wielkie wartości, ukazuje rzeczywistość wojenną, ale trochę inną niż znamy z historii, bowiem pokazuje, że również wtedy ludzie kochali, przyjaźnili się i chcieli zysku, tylko że wtedy, prócz tych uczuć, czuło się również strach i niepewność.

Cudowna książka o wojnie, miłości, przyjaźni, o gotowości do poświęceń... Teresa opowiada wnuczce swojej przyjaciółki Zośki o czasach wojny, gdy to pozbawiono ją dachu nad głową, a w Pastuszkach przyjęto między innymi ją jak swoją. Powieść o objętości zaledwie osiemdziesięciu stron przekazuje nam wielkie wartości, ukazuje rzeczywistość wojenną, ale trochę inną niż znamy z...

Zdecydowanie nie jest to książka dla mnie. Tu mogę się spotkać z wieloma sprzecznymi opiniami, ale czytało mi się ją ciężko tak samo ciężko jak czytało mi się "Złodziejkę książek", której zresztą nie skończyłam czytać gdyż zwyczajnie mnie przerażała, choć małym dzieckiem nie jestem ;p Myślę że po książkę "Powiem Julce" sięgnę jeszcze gdy będę dorosła, być może wtedy jej przekaz bardziej do mnie trafi. To co mi się spodobało najbardziej, jest to, że książka nie kończy się happy endem czyli szczęśliwa miłością i takie tam. Przynajmniej pokazuje jak bywa z tą "miłością" :D

Zdecydowanie nie jest to książka dla mnie. Tu mogę się spotkać z wieloma sprzecznymi opiniami, ale czytało mi się ją ciężko tak samo ciężko jak czytało mi się "Złodziejkę książek", której zresztą nie skończyłam czytać gdyż zwyczajnie mnie przerażała, choć małym dzieckiem nie jestem ;p Myślę że po książkę "Powiem Julce" sięgnę jeszcze gdy będę dorosła, być może wtedy jej...

,,Powiem Julce" to najkrótsza powieść Krystyny Siesickiej. A szkoda bo książka jest bardzo fajna. Jest napisana jak pamiętnik, który główna bohaterka czyli Teresa, czyta wnuczce swojej przyjaciółki Julce.
Historia Tereki przedstawiona jest w rzetelny sposób. Młoda dziewczyna, której rodzice zostali zabici podczas wojny cudem ocalała od śmierci w Auschwitz. W domu dziedzica poznaje Karola, w którym się zakochuje. ona również się mu podoba. Ale czyżby na pewno? Czy to czasem nie jest wymysł młodej dziewczynki, która przezywa swoją pierwszą miłość?
Zastanawiałam się trochę co ja bym na jej miejscu zrobiła. chodzi o jej " randki" z Karolem i o ostatnie spotkanie jak już jest stara.
Ta powieść bardzo mi się podoba i zachęcam do przeczytania:)

,,Powiem Julce" to najkrótsza powieść Krystyny Siesickiej. A szkoda bo książka jest bardzo fajna. Jest napisana jak pamiętnik, który główna bohaterka czyli Teresa, czyta wnuczce swojej przyjaciółki Julce.
Historia Tereki przedstawiona jest w rzetelny sposób. Młoda dziewczyna, której rodzice zostali zabici podczas wojny cudem ocalała od śmierci w Auschwitz. W domu dziedzica...

Książkę czytało mi się bardzo szybko mimo ,że do lekkich nie należy.Powieść została pożyczona od polonistki i bardzo dobrze mi się ją czytało.Bardzo lubię Siesicką ,ale na temat tej książki nie będę się dalej wypowiadać ponieważ sądzę że człowiek który sięgnie po nią powinien sam postarać się zrozumieć jej przekaz.Pozdrawiam

Książkę czytało mi się bardzo szybko mimo ,że do lekkich nie należy.Powieść została pożyczona od polonistki i bardzo dobrze mi się ją czytało.Bardzo lubię Siesicką ,ale na temat tej książki nie będę się dalej wypowiadać ponieważ sądzę że człowiek który sięgnie po nią powinien sam postarać się zrozumieć jej przekaz.Pozdrawiam