Chaos panie, chaos. Formuła tekstu zbliżona do narracji programu "Starożytni kosmici" - przeskoki i naparstkowe traktowanie wątków rozcieńczyły całość. Książka ma już 30 lat, więc sporo się od tamtej pory zmieniło, ale podjęcie tematu na plus.

Chaos panie, chaos. Formuła tekstu zbliżona do narracji programu "Starożytni kosmici" - przeskoki i naparstkowe traktowanie wątków rozcieńczyły całość. Książka ma już 30 lat, więc sporo się od tamtej pory zmieniło, ale podjęcie tematu na plus.

Mam wrażenie, że przeczytanie jednej z książek pana von Dänikena jest równoznaczne z przeczytaniem wszystkich jego dzieł. Różnice w treści mogą dotyczyć jedynie szczegółów, główna myśl pozostaje bez zmian. I o ile przy pierwszym kontakcie z twórczością tego autora jego śmiałe tezy dają do myślenia, to kolejne powtórzenia jego twierdzeń i psioczenie na ciasne umysły naukowców, jest dość męczące.

W „Śladach istot pozaziemskich” zawarta jest swoista synteza najważniejszych przekonań von Dänikena. Kosmiczni nauczyciele odwiedzali Ziemię na długo przed powstaniem najstarszych ziemskich cywilizacji, majstrowali przy naszym kodzie genetycznym, obdarzyli wiedzą, która została zapomniana i zaginęli gdzieś we Wszechświecie. Autor tym razem koncentruje się na kulturach starożytnych ludów Ameryki Południowej i Sumeru. Podkreśla podobieństwa w ich legendach i budowlach. Wszędzie dopatruje się statków kosmicznych lub schematów rozwiniętych technologii. Nie mogę powiedzieć, że w jego wywodach zupełnie sensu brak. Myślę, że zwraca uwagę na ciekawe szczegóły i podaje interesujące interpretacje tego, co naukowcy nazbyt upraszczają. Jednak wydźwięk jego słów ociera się o pewien fanatyzm i to mi w jego książkach przeszkadza.

„Ślady istot pozaziemskich” zawierają bardzo dużo zdjęć. Poniekąd jest to album. Wybrane fotografie miały być dowodem na prawdziwość twierdzeń von Dänikena, ale ze względu na stan obiektów badań autora, więcej człowiek musi się domyślać niż naprawdę widzi. Zresztą wyrwane z kontekstu zdjęcia nie dają pełnego obrazu, zwłaszcza takiemu jak ja laikowi, który ma ledwie zielone pojęcie o antycznych kulturach. Jako ciekawostkę książkę można przejrzeć. Przy odpowiedniej wyobraźni i nastawieniu czytelnika na pewno jakoś ona do niego przemówi.

Mam wrażenie, że przeczytanie jednej z książek pana von Dänikena jest równoznaczne z przeczytaniem wszystkich jego dzieł. Różnice w treści mogą dotyczyć jedynie szczegółów, główna myśl pozostaje bez zmian. I o ile przy pierwszym kontakcie z twórczością tego autora jego śmiałe tezy dają do myślenia, to kolejne powtórzenia jego twierdzeń i psioczenie na ciasne umysły...

Obecnie omijam książki tego typu szerokim łukiem, bo nie są w stanie wzbudzić we mnie najmniejszego zainteresowania. Tak się jednak złożyło, że książka Dänikena wpadła mi w ręce, gdy byłam jeszcze bodajże w podstawówce – i na tamtym etapie przeczytałam ją z wielkim entuzjazmem. Z obecnej perspektywy uważam, że było warto, bo inaczej na pewno nie zapoznałabym się z zakręconymi teoriami szalonego naukowca.
Ponad połowę książki zajmują ciekawe zdjęcia.

Obecnie omijam książki tego typu szerokim łukiem, bo nie są w stanie wzbudzić we mnie najmniejszego zainteresowania. Tak się jednak złożyło, że książka Dänikena wpadła mi w ręce, gdy byłam jeszcze bodajże w podstawówce – i na tamtym etapie przeczytałam ją z wielkim entuzjazmem. Z obecnej perspektywy uważam, że było warto, bo inaczej na pewno nie zapoznałabym się z...

To w zasadzie album tak naprawdę ale pięknie wydany z równie pięknym wstępem. A co sceptycyzmu to raczej zalecałbym otwarty umysł.

To w zasadzie album tak naprawdę ale pięknie wydany z równie pięknym wstępem. A co sceptycyzmu to raczej zalecałbym otwarty umysł.