💥💥💥💥💥💥💥💥💥

💥💥💥💥💥💥💥💥💥

Szybka wizualizacja procesu lektury „Historii wieczności”. W momencie otwarcia książki materializuje się koło ciebie duch Borgesa, odkręca czubek czaszki, wyciąga mózg i ładuje do niego, jak do pieca, informacje, które mogłyby zasilić szufladkę ‘wiedza bezużyteczna’ na jakieś czterdzieści lat. Podstępny, ślepy łajdak trafia bez pudła. Mało tu tekstów literackich, więcej rozważań filozoficznych, intelektualnej żonglerki i rzetelnego, erudycyjno-poliglotycznego popisu, za który tak go kochamy. Zimne, pozornie akademickie wywody sowicie okraszono wyszukanymi złośliwostkami, co pomaga przyswoić treść przedstawionych koncepcji (nauka przez zabawę!). Borges sam sobie sterem, żeglarzem, okrętem, autorytetem i polemistą. Dodatkowo ten paraliteracki zbiór jest zapisem wszystkich literackich natręctw autora, przejawiających się w jego opowiadaniach oraz krótkim przewodnikiem po jego inspiracjach. Wymusza skupienie uwagi, a nawet refleksję, tak rzadkiego gościa u współczesnego czytelnika. To z pewnością zachwyca autora, doprowadzającego do szału innych rezydentów I Kręgu Piekła, z którego nie dał się wygonić pomimo dobrej znajomości teologii chrześcijańskiej. Szelma.

Szybka wizualizacja procesu lektury „Historii wieczności”. W momencie otwarcia książki materializuje się koło ciebie duch Borgesa, odkręca czubek czaszki, wyciąga mózg i ładuje do niego, jak do pieca, informacje, które mogłyby zasilić szufladkę ‘wiedza bezużyteczna’ na jakieś czterdzieści lat. Podstępny, ślepy łajdak trafia bez pudła. Mało tu tekstów literackich, więcej...

Borges w najlepszym, najbardziej intrygującym i po części niepokojącym wydaniu.
Każdy esej w tym zbiorze to maleńkie arcydzieło, z którego mogłaby powstać oddzielna książka. Autor koncentruje się na swoich ulubionych motywach: czasie, językach germańskich, książkach, świecie islamu i filozofii. One wszystkie były już obecne w poprzednich opowiadaniach Borgesa i jak widać, autor nadal jest w stanie przedstawić je w sposób ciekawy i zachwycający. Jego styl pisarski pełen jest erudycyjnych odniesień, a przy tym nie traci nic ze swojej lekkości i niesamowitej "organiczności", która sprawia, że odbieramy narrację jako swoje własne myśli.

Borges w najlepszym, najbardziej intrygującym i po części niepokojącym wydaniu.
Każdy esej w tym zbiorze to maleńkie arcydzieło, z którego mogłaby powstać oddzielna książka. Autor koncentruje się na swoich ulubionych motywach: czasie, językach germańskich, książkach, świecie islamu i filozofii. One wszystkie były już obecne w poprzednich opowiadaniach Borgesa i jak widać,...

Przeraża mnie erudycja Borgesa.

Przeraża mnie erudycja Borgesa.