Piękna książka rozpi3rdalająca emocjonalnie dwa razy przeczytałem bo tak się złożyło że zakupiłrm dwa pakiety książ3k higginsa jacka.w ofstępach czasu rok może dłuż4j.do rzeczy.ten motyw na wzgórzach w dolinie jaki romantyczny.albo z tą dziewczyną z chaty co na pociąg falllona przemyciła.i scena odjeżdżający pociąg.lub gdy on zostawia annę w samochodzie samą i ukrywa twarz w dłoniach.później te zakończenie.klasyk nie wi3m co więcej napisać smutno mi sie jakoś zrobiło.o ważnych rzeczach obawi3 miłości i jej pragnieniu i zrozumi3niu to jrst powieść utożsamiam się z tym wszystkim.

Piękna książka rozpi3rdalająca emocjonalnie dwa razy przeczytałem bo tak się złożyło że zakupiłrm dwa pakiety książ3k higginsa jacka.w ofstępach czasu rok może dłuż4j.do rzeczy.ten motyw na wzgórzach w dolinie jaki romantyczny.albo z tą dziewczyną z chaty co na pociąg falllona przemyciła.i scena odjeżdżający pociąg.lub gdy on zostawia annę w samochodzie samą i ukrywa twarz...

Od początku mi się podobała. Phantom press znany z horrorkow to wydał.nazwa bohatera jak wokalista punkowych psów wojny.Niuanse typu smieszne charchniecie i spluniecie do kominka.nie rusze nawet palcem by odbić tego więźnia.hehe.
Tu naprawdę sa elementy poezji.jak np gdy chodzą pod koniec po wzgorzach.opis lata ciepło w plecy.albo zostawienie tej anny w samochodzie ( by nie narazać jej )i po wskoczeniu do cieżarowki czyjejs na tylach gdy odjezdzał już .uczucie ze mu zależy na niej..
Konflikt bohatera zwiazany z "nie nauczoną miłoscią"i później przeobrażenie się.ta podróż do tego miejsca skad wyruszył i czekała tam jego miłość.strata przyjaciół ten małolat np fajny.fajna też ta córka tego zgreda .co mu do pociagu pomogla sie przedostać
koncówka mnie roz$%$##ła . Taki romantyzm zajebisty .z watkiem duchowym.
Po prostu trzeba czuć takie rzeczy ten klimat.ja zbieram jego książki bo jest w nich wszystko co mi się podoba w literaturze akcji.yo

Od początku mi się podobała. Phantom press znany z horrorkow to wydał.nazwa bohatera jak wokalista punkowych psów wojny.Niuanse typu smieszne charchniecie i spluniecie do kominka.nie rusze nawet palcem by odbić tego więźnia.hehe.
Tu naprawdę sa elementy poezji.jak np gdy chodzą pod koniec po wzgorzach.opis lata ciepło w plecy.albo zostawienie tej anny w samochodzie ( by nie...

Jedna z pierwszych książek Jacka Higginsa. Ukazuje niewątpliwy talent pisarski i zwiastuje narodziny kolejnego poczytnego pisarza literatury sensacyjnej. Można się czepiać tego i owego, ale trzeba przyznać, że książka ma najważniejsze cechy dobrej literatury gatunku - wartka akcja, wyraziste cechy bohaterów, pozwalające czytelnikowi jednoznacznie rozmieścić swoje sympatie i antypatie, wreszcie napięcie i emocje związane z rozwojem akcji. Wyrobionemu czytelnikowi być może zabraknie trochę psychologii i barwnych opisów tła utworu, ale te cechy nie są najważniejsze w literaturze sensacyjnej. W kolejnych swoich książkach autor udowadnia czytelnikom, że się rozwija i tworzy coraz lepszą literaturę. Sprawdźcie sami!!!

Jedna z pierwszych książek Jacka Higginsa. Ukazuje niewątpliwy talent pisarski i zwiastuje narodziny kolejnego poczytnego pisarza literatury sensacyjnej. Można się czepiać tego i owego, ale trzeba przyznać, że książka ma najważniejsze cechy dobrej literatury gatunku - wartka akcja, wyraziste cechy bohaterów, pozwalające czytelnikowi jednoznacznie rozmieścić swoje sympatie i...

Niewiarygodne, że na 251. stronach dużą czcionką autor zmieścił tyle akcji. Dzisiaj żaden szanujący się kryminał czy thriller nie ma poniżej 400. Kiedyś sensacja miała ten specyficzny smaczek… Łza się w oku kręci… Jednak tym razem Higgins przegrywa z czasem. Trąci myszką. Nie ma tu wyczuwalnego stylu, nie ma głębi, wszystko takie powierzchowne i papierowe. Akcja z kopyta rwie, dużo się dzieje, ale coś się gubi po drodze. Trochę ciekawiej robi się na końcu. Ale w sumie nic we mnie nie zostało po przeczytaniu, oprócz tego, że źli są źli, dobrzy – dobrzy, i aby do przodu.
Okładka i tytuł – szczyt tandety. Ale to był 1992 rok. Królowało video; Schwarzenegger Commando, Stallone Rambo i któryś już raz Zaginiony w akcji Chuck Norris.
To była dopiero druga książka, którą napisał Higgins. Był 1960 rok. Może dopiero się chłop wprawiał…

Niewiarygodne, że na 251. stronach dużą czcionką autor zmieścił tyle akcji. Dzisiaj żaden szanujący się kryminał czy thriller nie ma poniżej 400. Kiedyś sensacja miała ten specyficzny smaczek… Łza się w oku kręci… Jednak tym razem Higgins przegrywa z czasem. Trąci myszką. Nie ma tu wyczuwalnego stylu, nie ma głębi, wszystko takie powierzchowne i papierowe. Akcja z kopyta...

Taka sobie książka

Taka sobie książka