Miejmy nadzieję, że Michał Tabaczyński (ewentualnie Jolanta Kozak albo Mikołaj Denderski) to przetłumaczą.

Miejmy nadzieję, że Michał Tabaczyński (ewentualnie Jolanta Kozak albo Mikołaj Denderski) to przetłumaczą.

Faktycznie, zajeżdża studenckim snobizmem gościa starającego się ostentacyjnie udowodnić swoją wiedzę z zakresu języka, logiki i filozofii, ale nie mam nic przeciwko temu, bo się utożsamiam, będąc przy tym nieokreślenie głupszym od Wallace'a.

Na przemian traci impet i znów go zyskuje, odchodzi od przewodniego motywu na jakieś abstrakcyjne łona relacji międzyludzkich, aby potem wysnuć wniosek, którego oczekiwałem od kilkudziesięciu stron i tak w kółko. Mimo niedoszlifowania konceptualnego, jest w niej coś tak oryginalnego, czego żaden postmodernista pokolenia DFW nie osiągnął w dziedzinie literackiej. Czy to ten absurdalny neurotyzm bohaterów, czy perfekcyjnie wyczuta żonglerka językiem potocznym i filozoficznym, czy po prostu tytułowy pomysł, który zdaje mi się jedną z najbardziej fascynujących myśli przewodnich w literaturze fikcji, z jakimi kiedykolwiek się spotkałem.

Szkoda, że nie doczekała się polskiego przekładu; czuję, że wiele u mnie straciła przez to, że często traciłem językową koncentrację.

Faktycznie, zajeżdża studenckim snobizmem gościa starającego się ostentacyjnie udowodnić swoją wiedzę z zakresu języka, logiki i filozofii, ale nie mam nic przeciwko temu, bo się utożsamiam, będąc przy tym nieokreślenie głupszym od Wallace'a.

Na przemian traci impet i znów go zyskuje, odchodzi od przewodniego motywu na jakieś abstrakcyjne łona relacji międzyludzkich, aby...