Będąc świadom tego, że dokonuję na sobie umysłowego eksperymentu, przez chwilę stałem się pogrążoną w teraźniejszości istotą żyjącą. Cokolwiek miałbym w związku z tą sytuacją odczuwać, to wydaje mi się, że wiedza na temat materii i ducha, którą Henri Bergson próbował mi przekazać, nie utrwaliła się dostatecznie mocno w moim obciążonym nadmiarem informacji mózgu. Pomimo tego, że francuski filozof dwoił się i troił aby udowodnić mi, gdzie jest granica pomiędzy przeszłością a przyszłością, to ja i tak zapadłem w specyficzny rodzaj kontemplacji, której głównym celem było jak najszybsze zakończenie lektury "Materii i pamięci". Ten rodzaj medytacji zwiemy popularnie nudą. Otóż ten tchnący spokojem stan ducha rozwijał się w najlepsze podczas czytania zawiłych tasiemcowych wywodów, których nie szczędził mi laureat Nagrody Nobla. Dzięki niemu dostałem nauczkę, że jeśli w dziedzinie poznawania filozofii chcę zrobić krok do przodu, to najpierw muszę się cofnąć o dwa kroki do tyłu.

Bergson z wielkim zapałem wprowadza do gry "Deus ex machina", nowa koncepcja ma zapewne zrewolucjonizować naukę w końcówce XIX wieku. Kroi i szyje swój skrawek materii po to, abyśmy pośród spraw niewytłumaczalnych i niezrozumiałych, mieli lepsze wyobrażenie o otaczającym nas świecie. Jednak czy drobiazgowy rozbiór nagromadzonych wspomnień lub też oddzielanie postrzeżenia od rozpoznania przybliża nas do bycia mądrzejszymi, zostawię to Waszej ocenie. Moja indolencja, którą odkryłem na początku lektury, wcale nie zmalała podczas posuwania się ku zakończeniu. Wręcz przeciwnie. Tkwiła na swoich mocno okopanych pozycjach i ziewała w najlepsze.

"Materia i pamięć" w swoich rozważaniach nad życiem umysłowym, zwraca uwagę na rozległe obszary świadomości refleksyjnej i bezpośredniej. Rozbiera na czynniki pierwsze uczucia i namiętności. Z matematyczną dokładnością a nawet z zastosowaniem wzorów próbuje wytłumaczyć czym jest trwanie i co ono oznacza dla człowieka. Chwile naszego istnienia nie są dla Bergsona jedynie łatwo wytłumaczalnymi emocjami, których tak wiele dostrzegamy w swoim życiu. Noblista nurkuje w głębinach świadomości aby rozświetlić dotychczas nieznane rejony mózgu i kroczyć przez naukę milowymi krokami zdobywcy. Niestety zabrakło mi sił do przejścia razem z nim przez niezbadane akweny poznania.

Dzieło Bergsona wywołuje niezmierne natężenie umysłu i w związku z tym jest przeznaczone tylko dla wybitnie ścisłych intelektów. Pojęcie znaczenia epifenomenu z pewnością będzie dla nich wielkim wyzwaniem a poszukiwanie punktu przecięcia się materii i ducha, pozwoli na jeszcze lepsze wykorzystanie zwojów mózgowych. Oczywiście zdaję sobie sprawę, że moje ironizowanie w żadnym stopniu nie oznacza bagatelizowania dorobku Bergsona. Wiem, że na moim obecnym poziomie zaawansowania w dziedzinie filozofii, prowadzenie ze mną wszelkich zaawansowanych dyskusji jest jałowe. Dopóki nie nabędę odpowiedniej wiedzy w podstawowym zakresie, dopóty będę być może nieświadomie ignorować bardzo ważne naukowe aspekty. Wobec tego czeka mnie wiele pracy przed sobą.

Będąc świadom tego, że dokonuję na sobie umysłowego eksperymentu, przez chwilę stałem się pogrążoną w teraźniejszości istotą żyjącą. Cokolwiek miałbym w związku z tą sytuacją odczuwać, to wydaje mi się, że wiedza na temat materii i ducha, którą Henri Bergson próbował mi przekazać, nie utrwaliła się dostatecznie mocno w moim obciążonym nadmiarem informacji mózgu. Pomimo...

Filozofia Bergsona ma w sobie coś z obalania mitów nauki. Temat jest rzeczywiście ciekawy. Co wspólnego ma z duszą obraz? Czym jest obraz rozumiany przez Bergsona? Streszczać nie będę, bo mimo wszystko tok rozumowania Autora jest dość zawiły.

Filozofia Bergsona ma w sobie coś z obalania mitów nauki. Temat jest rzeczywiście ciekawy. Co wspólnego ma z duszą obraz? Czym jest obraz rozumiany przez Bergsona? Streszczać nie będę, bo mimo wszystko tok rozumowania Autora jest dość zawiły.