Książka dobra, ale dopiero po przeczytaniu czegoś prostszego.

Książka dobra, ale dopiero po przeczytaniu czegoś prostszego.

To jest zdecydowanie interesująca pozycja. Roger przedstawia w książce zarys stanu fundamentalnych teorii fizycznych i braków, które występują w tym zakresie. Na bazie tej wiedzy (oraz przypuszczalnych możliwości wypełniania tych braków) buduje potencjalną hipotezę wyjaśnienia tajemnicy świadomości. To oznacza, że mamy do czynienia z miksem nauki, hipotez naukowych, poglądów osobistych i filozofii. Całe szczęście fragment te są dość zręcznie oddzielone, więc możemy się czuć w miarę pewni zakresie wiarygodności przekazu.

Do głównych zalet zaliczyłbym:
- Interesującą hipotezę;
- Krytyczny dialog z trzema innymi aktorami;
- Ciekawe ilustracji;
- Zwięzłość.

Wada:
- Część wprowadzanych pojęć nie jest wystarczająco jasno wyjaśniona i może sprawić trudność w zrozumieniu początkującym czytelnikom.

Nie jest to najlepsze wprowadzenie do „teorii wszystkiego”. Rekomenduję, ze względu na ciekawe hipotezy dotyczące świadomości oraz wyważony dialog pomiędzy autorami (co jest wyjątkowym zabiegiem).

To jest zdecydowanie interesująca pozycja. Roger przedstawia w książce zarys stanu fundamentalnych teorii fizycznych i braków, które występują w tym zakresie. Na bazie tej wiedzy (oraz przypuszczalnych możliwości wypełniania tych braków) buduje potencjalną hipotezę wyjaśnienia tajemnicy świadomości. To oznacza, że mamy do czynienia z miksem nauki, hipotez naukowych,...

7/10

7/10

Ta książka była dla mnie wyzwaniem, chociażby z tego powodu, iż dotychczas czytane książki właściwie "połykałam" i to zazwyczaj w ekspresowym tempie. Ta zaś lektura wymagała sporo czasu na przeczytanie, ale dała mi coś bezcennego w aspekcie precyzyjniejszego poznawania ( opartego na fundamentach naukowych) i opisywania świata. Po tej lekturze czuję się pewniej, interpretując otaczającą nas rzeczywistość, czy śmielej spoglądając we wszechświat.

Ta książka była dla mnie wyzwaniem, chociażby z tego powodu, iż dotychczas czytane książki właściwie "połykałam" i to zazwyczaj w ekspresowym tempie. Ta zaś lektura wymagała sporo czasu na przeczytanie, ale dała mi coś bezcennego w aspekcie precyzyjniejszego poznawania ( opartego na fundamentach naukowych) i opisywania świata. Po tej lekturze czuję się pewniej,...

To ostatnia i najkrótsza z trzech książek Sir Rogera Penrose’a o umyśle, po „Nowym umyśle cesarza” i „Cieniach umysłu”. Warto zacząć tę trylogię właśnie od tej ostatniej, chudej książki, ponieważ autor streszcza w niej istotę swojego wywodu.

Ten ostatni jest przewrotny, chwiejny i oparty na bardzo dyskusyjnych założeniach jak to, że twierdzenia Gödla i Turinga miałyby dowodzić niealgorytmiczności umysłu. To może być wyraz pewnej romantycznej tęsknoty za wyjątkowością człowieka i za duszą. Od Paula Daviesa wiem, że podobne poglądy reprezentował Lucas już w latach 60., a Hofstadter je skrytykował w latach 70. – w „Gödel, Escher, Bach”. (O dziwo to nie przeszkodziło mu pozytywnie recenzować „Nowego Umysłu Cesarza”). Wreszcie Wojciech Grygiel w swojej książce porównującej Hawkinga z Penrose’em pisze, że u tego ostatniego wiara w ten dyskusyjny wniosek jest głęboko zakorzeniona, sięgając jeszcze czasów studiów matematycznych na University College London. Nic dziwnego, że Penrose od lat broni tego poglądu mimo osamotnienia w środowisku naukowym.

Bardzo dobrze, że książka zawiera krytykę i to z trzech zupełnie różnych stron. Hawking przedstawia zdanie typowego fizyka, nieprzejmującego się zbytnio filozofią (ani tym, że nie wie, co mówi na ten temat),dość naiwnie przyjmującego redukcjonizm i równie naiwnie przekonanego, że jest to powszechne stanowisko. Jeśli zna hasło pozytywizm, to zwykle deklaruje go, mało o nim wiedząc.

Nancy Cartwright to fachowa filozofka, która reprezentuje pozytywizm już w profesjonalny sposób, zwracając uwagę na koncepcję, z której jest chyba znana. Nauka może być zupełnie fragmentaryczna i nie ma powodów, żeby pojęcia jednej dziedziny dały się przenieść na inną, a Penrose ochoczo przeskakuje między kilkoma poziomami pojęciowymi (co sam tytuł już sugeruje).

Abner Shimony jest wreszcie najbliższy Penrose’owi. Jest fizykiem, ale też metafizycznie nastawionym filozofem, zupełnie innego sortu niż Cartwright. Jest gotów zgodzić się z niealgorytmicznością umysłu i nawet proponuje pewien panpsychizm (Whiteheada),ale odżegnuje się od kwantowograwitacyjnych powiązań. To pokazuje, że krytyka Penrose’a bierze się nie tylko z ignorancji filozoficznej albo niechęci do śmiałych spekulacji u większości naukowców. Shimony jest tu świetną grupą kontrolną pokazującą, że nawet z metafizycznego punktu widzenia wiązanie kwantowej grawitacji z umysłem jest przesadą, bo sposoby na wyjaśnienie umysłu mogą być inne.

Miłym akcentem było wspomnienie przez Shimony’ego polskiego autora Bogdana Mielnika i jego rozszerzenia mechaniki kwantowej. Z książeczki w ogóle można dowiedzieć się trochę o fizyce – zwłaszcza o tych tematach, jakie Penrose porusza w innych pracach.

To ostatnia i najkrótsza z trzech książek Sir Rogera Penrose’a o umyśle, po „Nowym umyśle cesarza” i „Cieniach umysłu”. Warto zacząć tę trylogię właśnie od tej ostatniej, chudej książki, ponieważ autor streszcza w niej istotę swojego wywodu.

Ten ostatni jest przewrotny, chwiejny i oparty na bardzo dyskusyjnych założeniach jak to, że twierdzenia Gödla i Turinga miałyby...

Z perspektywy realizowania popularyzacji kosmologii książka raczej spełnia cele. Wywód jest żywy, miejscami jednak wydaje się brakować argumentacji, niektóre wątki można było bardziej pociągnąć zamiast przeskakiwać dalej. Rysunki pomagają ogarnąć wyniki fizyczne i propozycje Penrose`a. Bardzo interesująca jest perspektywa osadzenia wiedzy fizycznej i matematyki na matrycy starożytnej filozofii, jednak całość potraktować można bardziej jako wstęp niż pełnoprawne teorie.

Z perspektywy realizowania popularyzacji kosmologii książka raczej spełnia cele. Wywód jest żywy, miejscami jednak wydaje się brakować argumentacji, niektóre wątki można było bardziej pociągnąć zamiast przeskakiwać dalej. Rysunki pomagają ogarnąć wyniki fizyczne i propozycje Penrose`a. Bardzo interesująca jest perspektywa osadzenia wiedzy fizycznej i matematyki na matrycy...

Ksiązka wtórna w stosunku do innych pozycji Autora.

Jeśli ktoś szuka krótkiego kompendium fizyki i filozofii R.Penrosa to warto. Dla szukających głębszego opisu polecam inne książki Autora.

Ksiązka wtórna w stosunku do innych pozycji Autora.

Jeśli ktoś szuka krótkiego kompendium fizyki i filozofii R.Penrosa to warto. Dla szukających głębszego opisu polecam inne książki Autora.

Penrose jest wybitnym matematykiem i fizykiem, jednak popularyzowanie wiedzy wychodzi mu w tej książce raczej przeciętnie. nie wiem, czy prezentowane przez niego koncepcje można wyjaśnić w przystępny sposób. metoda Penrose'a przystępna nie jest

Penrose jest wybitnym matematykiem i fizykiem, jednak popularyzowanie wiedzy wychodzi mu w tej książce raczej przeciętnie. nie wiem, czy prezentowane przez niego koncepcje można wyjaśnić w przystępny sposób. metoda Penrose'a przystępna nie jest