Przyzwoity, pulpowy animal horror slasher.

Przyzwoity, pulpowy animal horror slasher.

Książka opowiada o trójce głównych bohaterów - archeologów [Liz, Gavin, Lowson], jednak są one rozbudowanie równie mocno, co marne postacie drugoplanowe, czyli właściwie wcale. Są one płytkie, pozbawione jakiegokolwiek charakteru, raczej nie nakłaniają do przywiązywania się, tak więc pozbawia się nas wątku emocjonalnego, który w takich produkcjach jest dość istotny.

Liz należy do bohaterek, której usunięcie w żadnym stopniu nie wpłynęłoby na główną fabułę. Jest zupełnie pozbawiona charakteru i głębi postaci, jednak należy do tych najgłubszych i najbardziej irytujących samym swoim istnieniem. Z Gavinem znają się jeden dzień, a niemal od razu wiemy, że jest to miłość od pierwszego wejrzenia. Dopiero się spotkali, a już po kilku stronach płaczą nad sobą, tulą się jak nierozłączne gołąbeczki i zapewniają, że nie widzą świata poza sobą, że są wzajemnie dla siebie najważniejsi. Relacja zdecydowanie jedna z gorszych, osadzona nawet niżej w rankingu niż legendarny boss włoskiej mafii. Nie mogliśmy też uniknąć niszowych scen seksu już praktycznie na początku historii. Zarówno one, jak i rozmowy pomiędzy tą dwójką wielokrotnie wzbudzały we mnie zażenowanie.

Główna fabuła polega jednak na wyprawie archeologów, którzy na czas poszukiwań zamieszkali w opuszczonym bunkrze na Błotach. Krążyła bowiem legenda o skarbie króla Jana, który przez setki lat ukryty był gdzieś na bagnach. Zamiast skarbu odnajdują oni jednak odrażające ciało Błotnej Bestii, którą przebudzili. Bestia zaczyna mordować, początkowo w ukryciu, potem robiąc to nawet na oczach mieszkańców najbliższego miasteczka. Okazuje się ona jednak niemożliwa do pokonania - nie reaguje na wystrzeliwane z jej kierunku pociski, zwycięża także walkę z pijanym wojskiem i czołgiem.

W książce nie znajdziemy jednak wielu opisów brutalnych scen czy faktycznych elmentów grozy. Jest to horror tylko z tego faktu, że Błotna Bestia ma być przerażająca. W całej fabule są jedynie dwa dobre momenty i należy do niej pierwsze pojawienie się Błotnej Bestii przy bunkrze, które faktycznie potrafi wzbudzić niepokój oraz psychopatyczny wątek Glovera, którego postać zdecydowanie została niedoceniona.

Powieść nie przywiązuje nas bo bohaterów, fabuła nie jest zaskakująca, wiele wątków nie dopracowano, całośc była raczej płytka i potraktowana w sposób olewczy. Nie zabrakło też elementów absurdalnie denerwujących jak relacja głównych bohaterów, akcja z miotaczem ognia czy ciągłe teorie o kosmicie, które są skonstruowane w sposób gorszy niż można było podejrzewać.

Nie jest to horror straszny, został przepełniony beznadziejną nutą komedii i erotyki, a jednak wciąga. Wbrew pozorom czyta się go bardzo lekko i szybko, miejscami nawet przyjemnie. Mogę porównać książkę do klasycznego horroru klasy Z. Ta beznadziejność ma swój urok, więc idealnie pasuje tu stwierdzenie - tak zła, że aż dobra.

Książka opowiada o trójce głównych bohaterów - archeologów [Liz, Gavin, Lowson], jednak są one rozbudowanie równie mocno, co marne postacie drugoplanowe, czyli właściwie wcale. Są one płytkie, pozbawione jakiegokolwiek charakteru, raczej nie nakłaniają do przywiązywania się, tak więc pozbawia się nas wątku emocjonalnego, który w takich produkcjach jest dość istotny.

Liz...

Mówią że na pewne rzeczy inaczej się patrzy z perspektywy kilka lat.

Spierać się z tym nie będę, ale nie wydaje mi się żeby autor tego powiedzenia miał na myśli "bestię". Czytałem to parę lat temu stwierdzając że to niewymagająca krwawa rozrywka na 2 godziny i po małym powrocie mogę dalej napisać to samo.

Fabularnie nie ma co się rozpisywać.
Gburowaty profesorek Lawson wraz z siostrzenicą Liz i studentem Gavinem przyjeżdżają do wioski Sutton, gdzie w planach mają znaleźć skarb sprzed wieków.

Oczywiście okazuje się że jak to u Guya bywa znajdą stworzenie które niekoniecznie chce ich przywitać z kwiatami, a raczej rozkwasić na drobną miazgę.
Dalej to już tylko krew, morderstwa i walka o przetrwanie.

Książka jest niezłą rozrywką mimo tego że bohaterowie są papierowi do bólu a ich decyzje dziwne i głupie. O postaciach drugoplanowych szkoda pisać bo i tak na nic wam się to nie przyda, ot takie zapełniacze stron.

Podsumowując, jeśli jeszcze tego nie znacie a macie chwile czasu to myślę że warto nadrobić. Możliwe nawet że będziecie się wesoło bawić czytając absurd za absurdem.

Mówią że na pewne rzeczy inaczej się patrzy z perspektywy kilka lat.

Spierać się z tym nie będę, ale nie wydaje mi się żeby autor tego powiedzenia miał na myśli "bestię". Czytałem to parę lat temu stwierdzając że to niewymagająca krwawa rozrywka na 2 godziny i po małym powrocie mogę dalej napisać to samo.

Fabularnie nie ma co się rozpisywać.
Gburowaty profesorek Lawson...

klasyka lat 90. Polecam.

klasyka lat 90. Polecam.

Heh no cóż, jeśli są filmy kategorii B to są i też książki kategorii B, aczkolwiek Bestia się do nich nie zalicza. Raczej C albo D. Straszna chała.

Heh no cóż, jeśli są filmy kategorii B to są i też książki kategorii B, aczkolwiek Bestia się do nich nie zalicza. Raczej C albo D. Straszna chała.

Typowy, smithowy przeciętniak, nie wnoszący nic nowego, ani ciekawego, a jednak mający w sobie to coś, co sprawia, że przyjemnie się go czyta.

Typowy, smithowy przeciętniak, nie wnoszący nic nowego, ani ciekawego, a jednak mający w sobie to coś, co sprawia, że przyjemnie się go czyta.

„Ta... ta rzecz... jej pierś się porusza. To ODDYCHA! To ŻYJE!”. (Str. 25).

Chociaż akcja tej noweli rozgrywa się na brytyjskich bagniskach, a nie na kalifornijskiej pustyni, to podczas lektury miałem bardzo często wrażenie, że klimat „Bestii” jest dość podobny do amerykańskich, niskobudżetowych horrorów SF z lat 50., które były wyświetlane w kinach samochodowych. Nie tylko tytułowa bestia jest żywcem wyjęta z tego rodzaju filmów, ale również stereotypowe postaci bohaterów związanych z nauką. Sama domniemana geneza bestii to już ewidentnie klasyczny motyw z horrorów SF z lat 50. Chociaż w książce dzieje się sporo, to jednak brakuje mi w niej jakiejś tajemnicy. Czegoś, co mogłoby intrygować. Kolejny minus to brak ciekawostek popularnonaukowych. Co prawda główni bohaterowie są związani ze środowiskiem uniwersyteckim, ale jednak żadne z nich nie mówi absolutnie niczego, co miałoby jakiekolwiek znamiona naukowości.

Książka poniżej średniej, ale wydaje mi się, że na początku lat 90. „Bestia” była chyba pierwszym tak bardzo pulpowym horrorem wydanym w Polsce. I właśnie za tę przypadkową pionierskość podnoszę tej noweli ocenę o jedną gwiazdkę.

„Ta... ta rzecz... jej pierś się porusza. To ODDYCHA! To ŻYJE!”. (Str. 25).

Chociaż akcja tej noweli rozgrywa się na brytyjskich bagniskach, a nie na kalifornijskiej pustyni, to podczas lektury miałem bardzo często wrażenie, że klimat „Bestii” jest dość podobny do amerykańskich, niskobudżetowych horrorów SF z lat 50., które były wyświetlane w kinach samochodowych. Nie...

Mimo słabych opinii mi się bardzo podobała , ale wiadomo , że każdy ma inny gust. Sceny z bestią naprawdę są świetne i wywołują niepokój. Mimo , że książka niczym nie zaskakuję to czyta się z zaciekawieniem do samego końca. Szkoda , że ostatecznie nie dowiedzieliśmy się skąd wzięła się ta bestia. Na minus postać profesora. Na początku był mi obojętny , ale odkąd dostał obsesji na punkcie bestii i chciał ją schwytać to strasznie wkurzał i tylko się czekało aż przez swoją głupotę spotka go śmierć ze strony bestii. I zginął w ostatnim roździale jako ostatnia ofiara bestii. Za to na plus bohaterka czyli siostrzenica profesora. Dobrze , że ostatecznie przeżyła. Choć co do scen erotycznych między nią , a archeologiem to według mnie było tego za dużo. Przez pół książka co chwilę ze sobą spali. Za to świetne też było jak wojsko władowało w bestię od groma naboi , a ona wciąż żyła i dopiero archeolog ją zabił ogniem.

Mimo słabych opinii mi się bardzo podobała , ale wiadomo , że każdy ma inny gust. Sceny z bestią naprawdę są świetne i wywołują niepokój. Mimo , że książka niczym nie zaskakuję to czyta się z zaciekawieniem do samego końca. Szkoda , że ostatecznie nie dowiedzieliśmy się skąd wzięła się ta bestia. Na minus postać profesora. Na początku był mi obojętny , ale odkąd dostał...

Pierwsza przeczytana przeze mnie książka z serii Horror - Phantom Press raczej nie zawiodła ;)
Po kilku ciężkich pozycjach wired fiction potrzebowałem czegoś prostego, przewidywalnego. Książkę można porównać do filmowego horroru klasy B. Było krwawo, był seks (zresztą całkiem dobre opisy),nie nudziłem się czytając ten krótki horror. Książkę należy czytać z przymróżeniem oka, ktoś kto oczekuje wybitnego horroru zawiedzie się.

Mimo wszystko sądzę, że ocena na "lubimyczytać" jednak troszkę za niska:)

Pierwsza przeczytana przeze mnie książka z serii Horror - Phantom Press raczej nie zawiodła ;)
Po kilku ciężkich pozycjach wired fiction potrzebowałem czegoś prostego, przewidywalnego. Książkę można porównać do filmowego horroru klasy B. Było krwawo, był seks (zresztą całkiem dobre opisy),nie nudziłem się czytając ten krótki horror. Książkę należy czytać z przymróżeniem...

Mówią że na pewne rzeczy inaczej się patrzy z perspektywy kilka lat; może i tak, ale nie wydaje mi się żeby to dotyczyło powyższej ksiażki. Czytałem ją kiedyś stwierdzając że to niewymagajaca krwawa rozrywka na 2 godziny i czytałem ją ostatnio stwierdzając w dalszym ciągu to samo.

Co do samej fabuły nie ma w sumie co sie rozpisywać: gburowaty profesorek Lawson wraz z siostrzenicą Liz i studentem Gavinem przyjezdzają do wioski Sutton, gdzie w planach mają znaleść skarb sprzed wieków. Jak to u guya bywa okazuje się że znajdują stworzenie które raczej nie chce im dać bukietu kwiatów z napisem "welcome" a rozkwasić na drobną miazge.
Jak fabuła przebiega potem zapewne się już domyślacie, krew, morderstwa i walka o przetrwanie.

Ksiażka jest niezłą rozrywką mimo tego że bohaterowie są papierowi do bólu a ich decyzje dziwne i głupie. O bohaterach drugo planowych szkoda pisać bo i tak na nic wam się to nie przyda, ot takie zapelniacze stron.

Podsumowujac, jesli jeszcze tego nie znacie a macie chwile czasu to myśle że warto nadrobić. Myśle że bedziecie się wesoło bawić czytając absurd za absurdem; no ale w końcu od tego Guy jest, żeby się pośmiać i złapać czasem za głowe.

Mówią że na pewne rzeczy inaczej się patrzy z perspektywy kilka lat; może i tak, ale nie wydaje mi się żeby to dotyczyło powyższej ksiażki. Czytałem ją kiedyś stwierdzając że to niewymagajaca krwawa rozrywka na 2 godziny i czytałem ją ostatnio stwierdzając w dalszym ciągu to samo.

Co do samej fabuły nie ma w sumie co sie rozpisywać: gburowaty profesorek Lawson wraz z...