Jak to dobrze, że pan Jacek zmienił styl... Czytało mi się równie ciężko co "Erystyke" Schopenhauera.
Pierwsze opowiadanie dosłownie odbębnione, aby było.

Jak to dobrze, że pan Jacek zmienił styl... Czytało mi się równie ciężko co "Erystyke" Schopenhauera.
Pierwsze opowiadanie dosłownie odbębnione, aby było.

Pisarz skompromitowany i tyle, zupełnie nie warto

Pisarz skompromitowany i tyle, zupełnie nie warto

Ja rozumiem, że to jedna z pierwszych książek/opowiadań Jacka Piekary ale mam osobisty problem z tą pozycją.

Nie wdając się w szczegóły fabuły historia jest opowiedziana w formie intrygi dworskiej w fikcyjnych krainach. Przy niecałych 80-ciu stronach tekstu ilość nazwisk, koligacji, tytułów szlacheckich jest bardzo duża. Dodatkowo ilość mariaży o podtekście sojuszy tego nie ułatwia.

Najlepiej 'napisane' są chyba tytułowe smoki chociaż ich w tekście prawie nie ma. Pojawiają się na parę akapitów pod koniec ale sposób jak to robią.

Ja rozumiem, że to jedna z pierwszych książek/opowiadań Jacka Piekary ale mam osobisty problem z tą pozycją.

Nie wdając się w szczegóły fabuły historia jest opowiedziana w formie intrygi dworskiej w fikcyjnych krainach. Przy niecałych 80-ciu stronach tekstu ilość nazwisk, koligacji, tytułów szlacheckich jest bardzo duża. Dodatkowo ilość mariaży o podtekście sojuszy tego...

Rewelacja! Wielka szkoda, że nie doczekała się lepszego ciągu dalszego niż napisane chyba mocno na siłę Imperium

Rewelacja! Wielka szkoda, że nie doczekała się lepszego ciągu dalszego niż napisane chyba mocno na siłę Imperium

Naprawdę lubię tego pisarza, lecz książka do mnie kompletnie nie trafiła. Większość książki to historie rodów i państw a końcówka to dialogi. Człowiek nie może się zżyć z postaciami. Zdecydowanie nie mój gust.

Naprawdę lubię tego pisarza, lecz książka do mnie kompletnie nie trafiła. Większość książki to historie rodów i państw a końcówka to dialogi. Człowiek nie może się zżyć z postaciami. Zdecydowanie nie mój gust.

Chyba miał to być początek jakiejś większej całości, ale autor, i słusznie, dał sobie spokój. Nie ma tu nic z Piekary, jakiego znam z cyklu o inkwizytorze. Nie polecam.

Chyba miał to być początek jakiejś większej całości, ale autor, i słusznie, dał sobie spokój. Nie ma tu nic z Piekary, jakiego znam z cyklu o inkwizytorze. Nie polecam.

Początki były trudne, przyznam. Przez pierwsze 20 stron poznajemy świat z jego historią, głównie tą dotyczącą plityki. Nie było łatwo ale uważam, że kolejnych 50 stron jest tego warte. Dla mnie ciekawa pozycja z punktu widzenia "rozwoju" polskiej fantastyki i stylu samego autora.

Początki były trudne, przyznam. Przez pierwsze 20 stron poznajemy świat z jego historią, głównie tą dotyczącą plityki. Nie było łatwo ale uważam, że kolejnych 50 stron jest tego warte. Dla mnie ciekawa pozycja z punktu widzenia "rozwoju" polskiej fantastyki i stylu samego autora.

Mini-powieść oznacza tu coś jakby telegraficzny skrót epopei. Jedna czwarta książki to przedakcja, w której dziesiątki równoważnych postaci w kilku pokoleniach prowadzą niezliczone wojny i wielkie bitwy kwitowane czasem jednym zdaniem.

Reszta książki to jedna z tych wojskowo-politycznych rozgrywek opisana w normalnym powieściowym tempie. Dzieje się niezbyt wiele a kilkanaście postaci znamy przede wszystkim z czynów ich przodków. Smoki pojawiły się, jeden nawet coś powiedział. Zadanie ich polegało raczej na byciu symbolem. Zarzut mam tylko do jednego zdania: "Wśród poruszenia i hałasu nikt nie dostrzegł wypełzającego z komnaty smoka." Mowa o wielkim gadającym gadzie uznawanym do tej pory za wymarłego...

Mini-powieść oznacza tu coś jakby telegraficzny skrót epopei. Jedna czwarta książki to przedakcja, w której dziesiątki równoważnych postaci w kilku pokoleniach prowadzą niezliczone wojny i wielkie bitwy kwitowane czasem jednym zdaniem.

Reszta książki to jedna z tych wojskowo-politycznych rozgrywek opisana w normalnym powieściowym tempie. Dzieje się niezbyt wiele a...

Wielka szkoda, że taka krótka, ale zaintrygował mnie temat. No i kurcze... jak można w takim momencie przerwać?!

Wielka szkoda, że taka krótka, ale zaintrygował mnie temat. No i kurcze... jak można w takim momencie przerwać?!

Poznając twórczość jakiegoś autora lubię zaczynać od początku. "Imperium. Smoki Haldoru" jest pierwszą z książek (pierwsza powieść wydana w 1986 roku pt. „Labirynt”) Jacka Piekary, która została wydana w 1987 roku. Tę mini powieść można podzielić na dwie części. Pierwsza to opis tego co wydarzyło się w krainie Gordor przed wydarzeniami opisanymi w części drugiej. Historie wszystkich marchii są bardzo skrócone i skupione na więzach krwi szlachetnych rodów. Druga część to opowieść o losach Gardzeka, który podczas wielkiej wojny uciekł wraz ze swoją armią na zachodnie, nieznane ziemie. Gardzek po dwunastu latach postanawia wrócić do rodzimego kraju i ponownie zyskać zaufanie króla. Kluczową rolę w podróży Gardzeka odgrywają smoki, przesądy oraz przestrogi. W tej niespełna osiemdziesięciostronicowej opowieści o dziejach jednego z grafów Gordoru wgłębimy się w spisek przeciwko królowi, niewytłumaczalne zbrodnie i podstęp smoków. Książka nie zawiera wiele opisów, niczym nie zaskakuje, choć zakończenie może i trudno przewidzieć to pozostawia pewien niedosyt. To opowiastka o tym jakie skutki mogą mieć podjęte decyzje i z jak wielkim echem mogą się odbić oraz rzecz jasna kto na tym skorzysta. Nie sądzę, abyśmy doczekali się drugiej części losów haldorskich Smoków. Nie oznacza to jednak, że nie warto przeczytać „Imperium”.

Poznając twórczość jakiegoś autora lubię zaczynać od początku. "Imperium. Smoki Haldoru" jest pierwszą z książek (pierwsza powieść wydana w 1986 roku pt. „Labirynt”) Jacka Piekary, która została wydana w 1987 roku. Tę mini powieść można podzielić na dwie części. Pierwsza to opis tego co wydarzyło się w krainie Gordor przed wydarzeniami opisanymi w części drugiej. Historie...