Ling Tan oraz jego rodzina wiodą spokojne życie na odciętej od świata wsi. Gdy do kraju dociera wojna, muszą zweryfikować swoje priorytety.


Nie łatwo się ani pisze, ani czyta o wojnie. Zwłaszcza gdy nie jest to wojna przerysowana w popkulturowy sposób, a historia faktycznie próbuje wejść w realny świat i pokazać, jak tak straszny czas wygląda z perspektywy zwykłych ludzi. I chyba dlatego „Smocze ziarno” było dla mnie jedną z trudniejszych w przyswojeniu powieści Pearl S. Buck.
To autorka, która często poruszała tematykę zmian kulturowych w krajach Azjatyckich, zwłaszcza w Chinach, które pojawiały się na przełomie XIX i XX wieku oraz w pierwszej połowie XX wieku. Ta historia nie jest wyjątkiem. Jej tematyką jest w końcu japońska inwazja na Chiny, która zmieniła życie wielu mieszkańców tego kraju.
Autorka, ponownie jak to zwykle miała w zwyczaju, ustanowiła bohaterów z prostego, raczej tradycyjnego domu. Rodzina Ling Tana to prości wieśniacy, których rytm życia jest wyznaczany przez zbiory.
Jest to więc z jednej strony powieść dość typowa dla twórczości Pearl S. Buck, ale jednak w porównaniu do wielu innych jej książek – otwarcie poruszająca naprawdę trudne, wojenne tematy. I choć jej tekst nigdy nie epatuje dokładnymi opisami okrucieństw wojny, zamyka je raczej w dość ogólnikowych słowach, to jednak sam klimat wojny jest w moim odczuciu przedstawiony naprawdę dobrze.
I właśnie dlatego nie czytało mi się tej historii zbyt dobrze. Przyznaję, sięgając po kolejną książkę Peal Buck miałam nadzieję na kolejną ładną, interesującą, ale jednocześnie dość lekką dla mnie powieść. A jednak trudno mówić o lekkości, gdy ktoś opowiada o wojnie. Ponadto często autorka skupia się na jednym bohaterze. „Smocze ziarno” jest zaś historią o całej rodzinie i trochę zabrakło mi skupienia się na jednej postaci.
Na pewno ta historia jest warta uwagi i poznania, nie odstaje przy tym jakościowo od innych powieści Buck, które do tej pory poznałam. Piękny styl, postawienie się nieco z boku bohaterów, przedstawienie chińskiej kultury w sposób zrozumiały dla świata zachodniego to bez wątpienia typowe cechy dla jej twórczości, których nie brakuje i w tej części. Ale jednak to nie do końca była powieść dla mnie w tym konkretnym czasie, w którym się za nią zabrałam.

Ling Tan oraz jego rodzina wiodą spokojne życie na odciętej od świata wsi. Gdy do kraju dociera wojna, muszą zweryfikować swoje priorytety.


Nie łatwo się ani pisze, ani czyta o wojnie. Zwłaszcza gdy nie jest to wojna przerysowana w popkulturowy sposób, a historia faktycznie próbuje wejść w realny świat i pokazać, jak tak straszny czas wygląda z perspektywy zwykłych ludzi....

Ling Tan jest prostym rolnikiem z chińskiej wsi, nie ma wykształcenia, zna się jedynie na pracy na roli. Nie wie nawet, że Ziemia jest okrągła, kiedy słyszy tę nowinę pierwszy raz, trochę powątpiewa w jej prawdziwość, a potem żartuje, że powinien pobierać opłaty od ludzi, którzy uprawiają rolę po drugiej stronie globu, bo przecież to wciąż jego ziemia. Ten kawałek pola, na którym sadzi swoją kapustę i swój ryż, na którym pasie się jego wół, a także wszystko, co znajduje się pod ziemią i nad nią stanowi jego własność i jest jego ojczyzną.

Ling Tan nie jest głupi, potrafi używać swojego mózgu nie gorzej niż ci, co potrafią czytać i pisać. Jest po prostu szczęśliwy, zadowolony ze swojego życia, ze swojej wciąż pięknej żony, ze swoich trzech synów, z których dwóch już ożenił, ze swoich synowych, swoich wnuków, a nawet swoich córek. Jest szczęśliwy i dlatego nie widzi powodu, żeby szukać szczęścia jeszcze gdzie indziej; w książkach, w wiedzy o szerokim świecie. Nie, jemu to niepotrzebne.

Niestety Ling Tan żyje w niezbyt przyjemnych czasach, ze wschodu zbliżają się do jego ziemi najeźdźcy.Początkowo nie wierzy, przecież ocean, zza którego pochodzą jest tak dalego. W końcu, gdy na pobliskie miasteczko spadają bomby, musi uwierzyć. Potem, jak większość jego sąsiadów liczy, że najeźdźcy wprowadzą prawo i porządek, zachwiane przez uciekających żołnierzy jego własnego kraju, wierzy, że wystarczy się im podporządkować, przeczekać, jak to Chińczycy robili od wieków. Jednak ci najeźdźcy okazują się okrutni, jak żadni inni przed nimi. Pod japońską okupacją rządzą bezprawie i gwałt. A to budzi sprzeciw i niechęć do najeźdźców.

Po co oni tu przyszli, dlaczego zabierają nasze plony, ryby z naszych stawów, świnie, które hodujemy? Dlaczego ci obcy, aroganccy ludzie gwałcą nasze żony i córki, zabijają bliskich? I tak powoli, krok po kroku Ling Tan dochodzi do wniosku, że ojczyzna to nie tylko jego mały kawałek pola, ale cała ta ziemia, na której mieszkają ludzie podobni do niego. Rozumie, że jego małe gospodarstwo nie będzie bezpieczne, dopóki, jego kraj nie będzie bezpieczny, jego rodzina nie będzie szczęśliwa, dopóki najeźdźcy zabierają jej całą radość życia, całą wolność. Nie jest bowiem wolny człowiek, którego okupant może zabić bez żadnego powodu. I tak powoli, krok po kroku prosty rolnik staje się patriotą.

A skoro najeźdźcy zgrabili jego ojczyznę i zabrali mu wolność, to trzeba z nimi walczyć. I Ling Tan walczy, zabija nieprzyjacielskich żołnierzy, kiedy tylko jest to możliwe, pozwala, by jego synowie zaangażowali się w walkę, a także jego synowa (kobieta!).

Z czasem jednak przychodzi inna refleksja. Ling Tan uważnie obserwuje swoich synów, widzi, jak dojrzewają, stają się silnymi, pewnymi siebie mężczyznami, jak mocno angażują się w walkę. Dostrzega jednak w ich charakterach pewne cechy, które mu się nie podobają i zaczyna się zastanawiać, jak ci młodzi ludzie będą żyli, kiedy wojna się skończy, kiedy w końcu najeźdźcy zostaną wyparci z jego ojczyzny. Czy będą w stanie wrócić do poprzedniego życia? Jak bardzo walka i zabijanie wypaczy ich charaktery? I nagle Ling Tan nie chce już zabijać. Nadal stawia opór okupantowi, ale już nie zabija.

Pearl Buck napisała przepiękną, głęboko pacyfistyczną powieść. Czuje się w niej doskonałą znajomość Chin, ich kultury i mentalności ich mieszkańców, jednocześnie czuje się w niej głęboki szacunek, jakim autorka darzyła obywateli Państwa Środka. Autorka opisuje bestiarstwo japońskich żołnierzy, ale jednocześnie nie epatuje czytelnika drastycznymi szczegółami, po prostu mówi, co się stało. Mimo tego, albo może właśnie dlatego, te opisy budzą grozę. Podoba mi się wyważony, spokojny język, jakim autorka snuje tę opowieść, podoba mi się jej spokojny, nieśpieszny przebieg.

Właściwie podoba mi się wszystko, poza zakończeniem. Rozumiem dlaczego jest ono takie, jakie jest. „Smocze ziarno” ukazało się w 1942 roku, okupacja Chin przez Japonię wciąż trwała, trwała też II wojna światowa, Pearl Buck nie mogła wiedzieć, jak zakończy się ta historia, a chciała zakończyć swoją powieść jakimś optymistycznym akcentem. Jednak z punktu widzenia współczesnego czytelnika jest to historia urwana w połowie.

Ling Tan jest prostym rolnikiem z chińskiej wsi, nie ma wykształcenia, zna się jedynie na pracy na roli. Nie wie nawet, że Ziemia jest okrągła, kiedy słyszy tę nowinę pierwszy raz, trochę powątpiewa w jej prawdziwość, a potem żartuje, że powinien pobierać opłaty od ludzi, którzy uprawiają rolę po drugiej stronie globu, bo przecież to wciąż jego ziemia. Ten kawałek pola, na...

Bardzo, bardzo wciągająca powieść Pearl.
Bohaterami są wieśniacy, dla których sensem życia jest własna ziemia, praca w niej a także (jak dla każdego Chińczyka) podtrzymanie rodu. Gdy zaczyna się wojna, nie zdają sobie sprawy, czym ona jest, łudzą się że wrogowie przyniosą im lepsze życie i spokój...
Tymczasem wojna w wielu z nich zmienia dotychczasowe poglądy i realia.

Uwielbiam styl pisania Pearl! Zawsze wiadomo co kto czuje, jakim jest człowiekiem. Silnym czy słabym. Dobrym czy złym. Sprytnym czy przebiegłym czy tępakiem. Pokazuje, że każdy człowiek ma mocną i słabą stronę charakteru.

Bardzo, bardzo wciągająca powieść Pearl.
Bohaterami są wieśniacy, dla których sensem życia jest własna ziemia, praca w niej a także (jak dla każdego Chińczyka) podtrzymanie rodu. Gdy zaczyna się wojna, nie zdają sobie sprawy, czym ona jest, łudzą się że wrogowie przyniosą im lepsze życie i spokój...
Tymczasem wojna w wielu z nich zmienia dotychczasowe poglądy i...

Książka o trudnych czasach. O tym jak ludzi doświadcza wojna bez względu na kolor skóry. Doświadczenia te są bardzo podobne niezależnie od krańca świata. Polecam.

Książka o trudnych czasach. O tym jak ludzi doświadcza wojna bez względu na kolor skóry. Doświadczenia te są bardzo podobne niezależnie od krańca świata. Polecam.

Powieść pokazuje obraz chińskiej rodziny żyjącej na prowincji z jej tradycją i bogatymi zwyczajami. To sielskie życie przerywa wojna z Japonią. Nowa rzeczywistość wymusza na bohaterach dokonania wyborów, czy to ucieczki przed najeźdźcą, pozostania na rodzinnej ziemi czy też kolaboracji z wrogiem. Historia rozciągnięta w czasie pokazuje przemiany zachodzące w ugodowo początkowo nastawionych wobec wroga Chińczykach. Uważali, że jeżeli nie będą wchodzili w otwarty konflikt z wrogiem i zaakceptują jego obecność na swojej ziemi, ich rodziny pozostaną bezpieczne. Japończycy wykazali się jednak wyjątkowym okrucieństwem wobec podbitych ziem w konsekwencji czego rodzi się silny ruch oporu.

Powieść pokazuje obraz chińskiej rodziny żyjącej na prowincji z jej tradycją i bogatymi zwyczajami. To sielskie życie przerywa wojna z Japonią. Nowa rzeczywistość wymusza na bohaterach dokonania wyborów, czy to ucieczki przed najeźdźcą, pozostania na rodzinnej ziemi czy też kolaboracji z wrogiem. Historia rozciągnięta w czasie pokazuje przemiany zachodzące w ugodowo...

Chiny. Maleńka wioska. Miejsce, gdzie czas już przed wiekami przestał płynąć. Ludzie przyzwyczajeni do tradycji, do tego że z roku na rok, z pokolenia na pokolenie jest takie, jakie było za życia ich ojców, dziadów i pradziadów. I wszystko zmienia się, gdy na kraj napadają wrogowie. Wspaniała książka, gdzie tradycjonaliści Chińczycy muszą zmierzyć się z tym co obce, nowe. Muszą porzucić styl znany im od zawsze, jedyny znany sposób życia. Prosty język, spokojna narracja- to najbardziej uderzyło mnie i najlepiej do mnie trafiło- w Smoczym ziarnie. I czego szukam w książkach: opisu codziennych sytuacji, stosunków panujących w domach rodzinnych, relacji kobieta- mężczyzna.
Książka ciekawa, chociaż nie była najłatwiejsza w odbiorze, jednak bardzo plastyczna w opisach.

Chiny. Maleńka wioska. Miejsce, gdzie czas już przed wiekami przestał płynąć. Ludzie przyzwyczajeni do tradycji, do tego że z roku na rok, z pokolenia na pokolenie jest takie, jakie było za życia ich ojców, dziadów i pradziadów. I wszystko zmienia się, gdy na kraj napadają wrogowie. Wspaniała książka, gdzie tradycjonaliści Chińczycy muszą zmierzyć się z tym co obce, nowe....

Ciekawa powieść obyczajowa, ale jej klimat nieco psują zbyt patetyczne fragmenty na temat walk z Japończykami - jak dla mnie, to zbyt łopatologiczny patriotyzm...

Ciekawa powieść obyczajowa, ale jej klimat nieco psują zbyt patetyczne fragmenty na temat walk z Japończykami - jak dla mnie, to zbyt łopatologiczny patriotyzm...

Świetna, uchodzi za najlepszą P.Buck. Cieszę sie,że jest na mojej półce i w każdej chwili mogę do niej wrócić.

Świetna, uchodzi za najlepszą P.Buck. Cieszę sie,że jest na mojej półce i w każdej chwili mogę do niej wrócić.

Moje pierwsze spotkanie z kulturą Chin. I bardzo mi się spodobało. Pokazuje Cińczyków jako spokony naród, żyjący sobie powoli i tak jak ich przodkowie uprawiających ziemię. Pokazuje też wiele odmian miłości, która zostaje zachwiana przez nagłą wojnę. Aby dowiedzieć się czy zachowają oni swoje człowieczeństwo, czy zmienią się w rządnych zemsty tyranów. Polecam, piękna książka.

Moje pierwsze spotkanie z kulturą Chin. I bardzo mi się spodobało. Pokazuje Cińczyków jako spokony naród, żyjący sobie powoli i tak jak ich przodkowie uprawiających ziemię. Pokazuje też wiele odmian miłości, która zostaje zachwiana przez nagłą wojnę. Aby dowiedzieć się czy zachowają oni swoje człowieczeństwo, czy zmienią się w rządnych zemsty tyranów. Polecam, piękna książka.