Kroniki Amberu. Tom 1

Książa zawiera w sobie w sumie pięć powieści należących do "Kronik", które same w sobie są stosunkowo...niemłode.
O ile nie czyta się och zbyt łatwo, to są to niesamowite historie.
Wielowątkowe, skomplikowane z nieoczywistymi, niejednoznacznymi bohaterami, co czyni je ciekawymi.
Postacie są wyraziste, a wydarzenia zaskakujące i w ogóle cała historia jest intrygująca, czerpiąca przy tym z pary mitów i legend, a także z wydarzeń i postaci historycznych.
Polecam.

Książa zawiera w sobie w sumie pięć powieści należących do "Kronik", które same w sobie są stosunkowo...niemłode.
O ile nie czyta się och zbyt łatwo, to są to niesamowite historie.
Wielowątkowe, skomplikowane z nieoczywistymi, niejednoznacznymi bohaterami, co czyni je ciekawymi.
Postacie są wyraziste, a wydarzenia zaskakujące i w ogóle cała historia jest intrygująca,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dawno, dawno temu przeczytałem 2 pierwsze tomy (reszty chyba wtedy nie było) i dopiero niedawno udało mi się kupić i przeczytać resztę.

Zacznę więc od tego, że ocena podbita przez sentyment. Kolejny niewątpliwy plus to wykreowany świat, który odkrywamy kawałkami razem z bohaterem. To jest naprawdę wielki atut tej serii.

Minus jest w zasadzie tylko jeden, ale za to spory. Zelazny kiepsko pisze. Mam wrażenie, że prowadzenie opowieści w pierwszej osobie było tylko po to, żeby ukryć niedostatki pisarskiego kunsztu.

Podsumowując - to niezły cykl. Dla fanów fantastyki pewnie pozycja obowiązkowa. Ale stawianie tego obok Władcy Pierścieni, czy Diuny to jednak... nadużycie

Dawno, dawno temu przeczytałem 2 pierwsze tomy (reszty chyba wtedy nie było) i dopiero niedawno udało mi się kupić i przeczytać resztę.

Zacznę więc od tego, że ocena podbita przez sentyment. Kolejny niewątpliwy plus to wykreowany świat, który odkrywamy kawałkami razem z bohaterem. To jest naprawdę wielki atut tej serii.

Minus jest w zasadzie tylko jeden, ale za to spory....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Roger Zelazny wykreował naprawdę ciekawe uniwersum, wyróżniające się spośród innych światów fantasy: nieoczywiste, pełne tajemniczych sił, których nie rozumieją nawet ci, którzy nad nimi władają. Subtelne. Jednocześnie minimalistyczne i pełne sekretów do odkrycia.
Po dość szybkim zarysowaniu osi konfliktu wprowadzeni zostajemy w plątaninę intryg, sojuszów i powiązań między książętami walczącymi o tron Amberu. Mimo iż z początku motywacje i działania każdego z nich zdają się błahe lub niezrozumiałe, w miarę trwania opowieści dopełniamy swoją wiedzę o prezentowanej historii.
Choć potencjalnych kandydatów do tronu jest aż dziewięciu, Zelaznemu udaje się nakreślić ich charaktery w ten sposób, byśmy sami mogli zdecydować komu kibicujemy i komu moglibyśmy zaufać.

W ogólnym rozrachunku książka jest bardzo dobra. W szczególności spodobała mi się jej środkowa część (Księga III oraz IV) przez to, jak uzupełniały wcześniejsze Księgi i zmieniały punkt widzenia na zaprezentowane wydarzenia; lecz zakończenie (Księga V) dosyć rozczarowało.

Roger Zelazny wykreował naprawdę ciekawe uniwersum, wyróżniające się spośród innych światów fantasy: nieoczywiste, pełne tajemniczych sił, których nie rozumieją nawet ci, którzy nad nimi władają. Subtelne. Jednocześnie minimalistyczne i pełne sekretów do odkrycia.
Po dość szybkim zarysowaniu osi konfliktu wprowadzeni zostajemy w plątaninę intryg, sojuszów i powiązań między...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nieskończone cienie "doskonałości" w prekursorskim multiwersum

Kroniki Amberu należą do tych klasyków, które nie zestarzały się praktycznie ani odrobinę. Jeżeli w ogóle o "starzeniu się" literatury można mówić, jako że określenie to potrafi budzić obiekcje. Niemniej amberowski cykl już po 50 latach od wydania pierwszej części to nadal bardzo poczytne, dobre powieści, choć niepozbawione wad - nie rzutują one jednak mocno na odbiór treści. Autora docenić należy przede wszystkim za wyobraźnię i pomysłowość, z której do dziś czerpie cała masa innych pisarzy. Każdego obeznanego w fantastyce czytelnika powinna uderzyć ilość motywów już znanych, a ówcześnie z prekursorską wizją zastosowanych przez Zelaznego. I to co ciekawe, wcale nie w sposób banalny, ni gorszy - bo często kontynuatorzy są wskazywani jako Ci, którzy wznoszą swe głowy ponad ramiona olbrzymów . Kroniki Amberu zaś to przykład klasyki, która potrafi oryginalnością i pieczołowitością zawstydzić wielu późniejszych naśladowców.

Początek pierwszej powieści jest bardzo zajmujący, ze względu na amnezję bohatera - Corwina - i mnóstwo tajemnic jakie od początku ma przed sobą do rozwikłania. Ten sposób pierwszoosobowej narracji idealnie współgra z czytelnikiem, ponieważ odkrywamy puzzle razem z bohaterem, który nie wie praktycznie nic więcej niż my. Niemniej większość zagadek wyjaśnia się dość szybko, a później autor jedynie namnaża spiski oraz nieco zagęszcza fabułę.

Poziom konstrukcji - te tomy to zbiór bardzo krótkich i dynamicznych powieści. To też przykład na to, że dawnej nie trzeba było pisać każdej części na kilkaset stron, by stworzyć coś dobrego i kompleksowego z wieloma bohaterami. Niemniej oczywiście lektura również na tym traci ponieważ czasem brakuje pewnego uszczegółowienia, umotywowania, momentami jak na czasy współczesne wydawać się może wobec tego dość sztywna. Czasami bardziej przypomina opowiadania niż pełnoprawną powieść. Między innymi z tego względu bardzo naiwnie i słabo umotywowane jest działanie głównego bohatera Corwina, który chce zagarnąć dla siebie tron Amberu. Z początku jego cel oraz ogólna sieć relacji między braćmi i siostrami wydaje się mocno nieuzasadniona, przypadkowa, na zasadzie - ot tak po prostu jest i już. By pozostać uczciwym, z czasem nabiera to większej klarowności, jednakże mimo tego uważam, że kreacja postaci jest szyta dość grubymi nićmi .

Odwrotnie jest zaś z kreacją świata gdzie Zelazny przykłada swoją rękę mistrza. Należy pamiętać, że w tamtych czasach pomysł na Amber i jego Cienie [nie chcę pisać w szczegółach żeby nie psuć ewentualnym nowym czytelnikom satysfakcji z odkrywania detali] był czymś nowatorskim i świeżym, zresztą do dziś w mojej opinii pozostaje czymś unikatowym. Warto zauważyć na wzajemnie inspiracje Żelaznego oraz Moorcocka, który to w powieści "Perłowa Forteca" - nota bene jednej z jego absolutnie najlepszych - zastosował bardzo podobny motyw. Również scena z ryciem obrazu oraz przemieszczania się za pośrednictwem spojrzenia w namalowane miejsce, niejako teleportacja, była w pewien sposób inspiracją dla naszego rodzimego pisarza Roberta Wegnera w cyklu Meekhańskim. Oczywiście gdyby sięgnąć głębiej znalazłoby się jeszcze całe mnóstwo tego typu aspektów do omówienia.

Innym zdecydowanie wartym wspomnienia aspektem jest język. Styl Zelaznego balansuje między prostotą i oszczędnością, a wysublimowaną poetyką. Szczególnie autor bawi się stylem w momencie opisywania przejścia przez wymiary (Cienie), które są nafaszerowane wręcz fantasmagorycznymi opisami.

Drugi tom Kronik Amberu jest już niestety tomem dużo gorszym. Zelazny bowiem odstąpił od wcześniejszego sposobu narracji na rzecz wzbogacenia książki o dynamiczną akcję. Kroniki Merlina są wobec tego bardziej rozrywkowe i przygodowe, nie towarzyszy im tyle rozterek filozoficznych i poetyki co w wypadku kronik Corwina. Mamy do czynienia z przewagą dialogów nad opisami., mnożą się fantastyczne zjawiska, mnożą się również postaci z różnych stron które okazują się w ten czy inny sposób powiązane i spokrewnione z amberytami. Zelazny przepakował trochę to uniwersum i przeszarżował - pierwszy pięcioksiąg jest zdecydowanie bardziej przemyślany, stonowany oraz zrównoważony pod kątem ciekawych scen akcji, opisowej poetyki, rozwikłania spisków. Drugi wypada pod tym kątem dużo mniej interesująco.

Jednakże plątanina intryg wraz z pomysłowością autora sprawia, że to klasyk warty uwagi, który nadal może mile zaskoczyć nawet jeżeli ktoś na fantastyce zjadł już zęby.

Nieskończone cienie "doskonałości" w prekursorskim multiwersum

Kroniki Amberu należą do tych klasyków, które nie zestarzały się praktycznie ani odrobinę. Jeżeli w ogóle o "starzeniu się" literatury można mówić, jako że określenie to potrafi budzić obiekcje. Niemniej amberowski cykl już po 50 latach od wydania pierwszej części to nadal bardzo poczytne, dobre powieści, choć...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie jest to lekkie fantasy, ale jakże satysfakcjonujące! Sama kreacja świata swoją oryginalnością zwala po prostu z nóg! Bohaterowie szybko zapadli mi w pamięć, świetne wykorzystanie motywu kart, dużo zwrotów akcji. Książka, którą dobrze jest chociaż raz przeczytać jeżeli jest się fanem fantasy. A do tego wydrukowano ją ponownie w tak cudnym wydaniu!

Nie jest to lekkie fantasy, ale jakże satysfakcjonujące! Sama kreacja świata swoją oryginalnością zwala po prostu z nóg! Bohaterowie szybko zapadli mi w pamięć, świetne wykorzystanie motywu kart, dużo zwrotów akcji. Książka, którą dobrze jest chociaż raz przeczytać jeżeli jest się fanem fantasy. A do tego wydrukowano ją ponownie w tak cudnym wydaniu!

Pokaż mimo to

Ale mnie ta książka zmęczyła. Rozciągnięta do granic nieprzyzwoitości, przez co przez dłuższe okresy wręcz nudnawa. Jedyne co tłumaczy to rok napisania.

Ale mnie ta książka zmęczyła. Rozciągnięta do granic nieprzyzwoitości, przez co przez dłuższe okresy wręcz nudnawa. Jedyne co tłumaczy to rok napisania.

Pokaż mimo to

Bardzo dobra seria fantasy. Szczególnie dla mnie zaskakujący jest jej początek, gdzie stopniowo odkrywane są tajemnice głównego bohatera oraz to kim faktycznie jest. Finalnie wydaje mi się, że kolejne części są coraz to słabsze jednak całościowo biorąc pod uwagę datę wydania całość czyta się naprawdę dobrze!

Bardzo dobra seria fantasy. Szczególnie dla mnie zaskakujący jest jej początek, gdzie stopniowo odkrywane są tajemnice głównego bohatera oraz to kim faktycznie jest. Finalnie wydaje mi się, że kolejne części są coraz to słabsze jednak całościowo biorąc pod uwagę datę wydania całość czyta się naprawdę dobrze!

Pokaż mimo to

Absolutnie genialne!

Absolutnie genialne!

Pokaż mimo to

Tzw. "Kroniki Corwina" czyli pierwszy pięcioksiąg Amberu. Dopiero za drugim razem przeczytałem. Doceniam fabułę i bohaterów ale do końca nie pojmuje "mechaniki" przechodzenia między światami.

Tzw. "Kroniki Corwina" czyli pierwszy pięcioksiąg Amberu. Dopiero za drugim razem przeczytałem. Doceniam fabułę i bohaterów ale do końca nie pojmuje "mechaniki" przechodzenia między światami.

Pokaż mimo to

DZIEWIĘCIU KSIĄŻĄT AMBERU 6/10
Fabuła / Zwroty Akcji 6/10
Bohaterowie 7/10
Kreacja Świata 7/10
Narracja / Styl / Humor 7/10
Morał / Przesłanie 6/10
Klimat / “To coś” 6/10

KARABINY AVALONU 7/10
Fabuła / Zwroty Akcji 7/10
Bohaterowie 7/10
Kreacja Świata 7/10
Narracja / Styl / Humor 7/10
Morał / Przesłanie 6/10
Klimat / “To Coś” 7/10

ZNAK JEDNOROŻCA 8/10
Fabuła / Zwroty Akcji 9/10
Bohaterowie 7/10
Kreacja Świata 7/10
Narracja / Styl / Humor 7/10
Morał / Przesłanie 6/10
Klimat / “To Coś” 8/10

RĘKA OBERONA 7/10
Fabuła / Zwroty Akcji 8/10
Bohaterowie 7/10
Kreacja Świata 7/10
Narracja / Styl / Humor 7/10
Morał / Przesłanie 6/10
Klimat / “To Coś” 7/10

DWORCE CHAOSU 7/10
Fabuła / Zwroty Akcji 6/10
Bohaterowie 7/10
Kreacja Świata 7/10
Narracja / Styl / Humor 7/10
Morał / Przesłanie 6/10
Klimat / “To Coś” 8/10


WYDANIE 9/10
PODSUMOWUJĄC 7/10

DZIEWIĘCIU KSIĄŻĄT AMBERU 6/10
Fabuła / Zwroty Akcji 6/10
Bohaterowie 7/10
Kreacja Świata 7/10
Narracja / Styl / Humor 7/10
Morał / Przesłanie 6/10
Klimat / “To coś” 6/10

KARABINY AVALONU 7/10
Fabuła / Zwroty Akcji 7/10
Bohaterowie 7/10
Kreacja Świata 7/10
Narracja / Styl / Humor 7/10
Morał / Przesłanie 6/10
Klimat / “To Coś” 7/10

ZNAK JEDNOROŻCA 8/10
Fabuła / Zwroty...

więcej

mniej

Pokaż mimo to