Klasyczny Żwikiewicz, czyli rozkrzewiony język, przez który chwilami trzeba ze sporym mozołem się przedzierać, a gdzieś w tej gęstwie ukryty sens. Tak dobrze ukryty, że nigdy do końca nie wiadomo, co autor miał rzeczywiście na myśli, siadając do pisania tekstu.

Książka składa się z dwóch opowiadań. To dłuższe, gęstsze i bardziej skomplikowane, to "Maszyna", traktująca o kolejnej już misji na pustynną planetę, rządzącą się niezrozumiałymi fizycznymi prawami. Jedyną pewną, niezmienną rzeczą jest tam przewodnik - mężczyzna, którego wieku nikt nie zna. Drugie opowiadanie, tytułowy "Happening w oliwnym gaju", też oferuje specyficzny, morderczy świat - tyle że bagienny, z dogorywającą cywilizacją zniekształconych, literalnie zagrzybionych ludzi. I o ile "Maszyna" posiada może i skromniejszą kreację, w której dominuje pokryta piaskiem pustać, aczkolwiek rekompensowaną piętrowo skonstruowaną intrygą, to "Happening", wręcz tłamszący czytelnika bujnością życia roślinnego i owadziego, w finale zupełnie się rozmywa, nie dostarczając elementów umożliwiających zrozumienie sedna intrygi.

W efekcie książeczka zamiast przynosić zadowolenie z lektury, zostawia swego rodzaju zdziwienie sposobem roztrwonienia potencjału...

Klasyczny Żwikiewicz, czyli rozkrzewiony język, przez który chwilami trzeba ze sporym mozołem się przedzierać, a gdzieś w tej gęstwie ukryty sens. Tak dobrze ukryty, że nigdy do końca nie wiadomo, co autor miał rzeczywiście na myśli, siadając do pisania tekstu.

Książka składa się z dwóch opowiadań. To dłuższe, gęstsze i bardziej skomplikowane, to "Maszyna", traktująca o...

12 ZDAŃ O…: „HAPPENINGU W OLIWNYM GAJU”

Zaskakujące, jak nierówne sobie są dwa opowiadania Wiktora Żwikiewicza, które znalazły się w dziewiątym tomiku serii "Stało się jutro".

Przyznaję się bez bicia, że pierwsze opowiadanie pt. „Maszyna” nieco mnie znużyło. Niewiele co rozumiałam, akcja toczyła się w sposób nierówny i trudny do ogarnięcia. Może to moja wina, że mało pojmowałam co się dzieje, bo już w połowie czytałam po łebkach, omijałam całe zdania, byle tylko dotrwać do końca. Dobijały mnie również monotonne i wydziwaczone opisy pustyni, gdzie toczyła się większa część wydarzeń. Bohaterów odebrałam neutralnie, względnie pozytywnie, jednak ich dialogi znów pozostały dla mnie niezrozumianą tajemnicą.

Drugie zaś opowiadanie, tytułowy „Happening w oliwnym gaju”, to zupełnie inna para kaloszy. Wprawdzie też niezbyt pojęłam sens opowiadania, jednak było o wiele ciekawsze od poprzedniego. I choć styl pisania jest dokładnie taki sam, tym razem opisy pradawnej puszczy, piękna gajów, chaotycznej i obfitującej w życie fauny i flory planety były niezmiernie zajmujące. Ta sama historia ma się z głównymi bohaterami. Zdołałam poczuć do nich sympatie, a prowadzone przez nich rozmowy były o wiele żywsze i ciekawsze.
(Co jeszcze chciałabym dodać – bardzo podoba mi się okładka tego tomu. )

12 ZDAŃ O…: „HAPPENINGU W OLIWNYM GAJU”

Zaskakujące, jak nierówne sobie są dwa opowiadania Wiktora Żwikiewicza, które znalazły się w dziewiątym tomiku serii "Stało się jutro".

Przyznaję się bez bicia, że pierwsze opowiadanie pt. „Maszyna” nieco mnie znużyło. Niewiele co rozumiałam, akcja toczyła się w sposób nierówny i trudny do ogarnięcia. Może to moja wina, że mało...