Atlantyda do kraina pełna magii choć do spokojnych nie należy. Co i rusz wybucha na niej jakiś konflikt, walczą ze sobą ludzie, walczą magowie – najczęściej o władzę. Elak – pretendent do tronu księstwa Cyrena, nad którym sprawuje władze jego brat Orander, chwilowo prowadzi hulaszczy tryb życia. Wikła się w niebezpieczne romanse, karczemne awantury, a wszystko przy udziale zapamiętałego pijaka i wiernego druha Lycona. Wszystko zmienia się, gdy na ich drodze staje druid Dalan, a za przeciwnika mają czarnoksiężnika Elfa i Wikingów a to nie jest największe zagrożenie. Wkrótce pojawia się przeciwnik naprawdę groźny – Karkon – który może zagrozić całej Atlantydzie.
Teraz Cyrena potrzebuje nowego króla, a Atlantyda obrońcy, jednym słowem Elaka.
Kuttner tworzy awanturniczą opowieść pełną magii, z galopującą akcją i całym zastępem bohaterów. Postaci pierwszo-, drugo- i trzecioplanowych. To jeden wielki kalejdoskop, a przygoda goni przygodę, utarczka utarczkę, a problemy narastają tak jak i zagrożenia: wykładniczo.
To niestety gubi fabułę; już w połowie (krótkiej opowieści) zapomina się o co w tym wszystkim chodzi, kto jest ten dobry, a kto zły i gorszy. Kolejne zwycięstwa są jedynie preludium do kolejnych starć, a każde ma inne źródło (romans Elaka, śmierć brata, urażona duma kapitana statku, rola najemnika na usługach wrogiej cywilizacji itd., itd.). Powstaje literacka kakofonia. Oczywiście dość atrakcyjna, ale bez kręgosłupa.

Atlantyda do kraina pełna magii choć do spokojnych nie należy. Co i rusz wybucha na niej jakiś konflikt, walczą ze sobą ludzie, walczą magowie – najczęściej o władzę. Elak – pretendent do tronu księstwa Cyrena, nad którym sprawuje władze jego brat Orander, chwilowo prowadzi hulaszczy tryb życia. Wikła się w niebezpieczne romanse, karczemne awantury, a wszystko przy udziale...

Przyjemne i odprężające czytadło. Nie jest to Conan, ale całkiem znośne heroic fantasy.

Przyjemne i odprężające czytadło. Nie jest to Conan, ale całkiem znośne heroic fantasy.

Nie jest to najlepsza książka, jaką w życiu przeczytałem. Jeśli przyjmiemy, że taka jest konwencja bohaterskiego fantasy, to może i komuś się spodoba.
Podam przykład: w ciągu pierwszych około 20 stron przeskakujemy z burdy w podrzędnej karczmie do wymiaru, w którym umierają nawet bogowie. Zwykłe uratowanie świata na przestrzeni np. 300 stron to dla mnie już wystarczający poziom ‘bohaterstwa’, tu jednak autor poszedł mocno do przodu ;) Zdaje mi się, że chciał zacząć od mocnego wejścia, a potem miało być tylko ‘bardziej’ i ta właśnie sztuka mu się udała ;) Przeczytałem, ale mnie nie zachwyciło, nie odradzam jednak, bo to specyficzny gatunek i może komuś innemu bardziej przypadnie do gustu.

Nie jest to najlepsza książka, jaką w życiu przeczytałem. Jeśli przyjmiemy, że taka jest konwencja bohaterskiego fantasy, to może i komuś się spodoba.
Podam przykład: w ciągu pierwszych około 20 stron przeskakujemy z burdy w podrzędnej karczmie do wymiaru, w którym umierają nawet bogowie. Zwykłe uratowanie świata na przestrzeni np. 300 stron to dla mnie już wystarczający...

Do czytania zachęcił mnie znajomy mojej siostry. Wolałbym o tej lekturze zapomnieć.

Do czytania zachęcił mnie znajomy mojej siostry. Wolałbym o tej lekturze zapomnieć.

Henry Kutter, który przeszedł do historii jako autor science fiction, próbował sił także w klasycznym heroic fantasy. Oto zbiór jego opowiadań z tego nurtu, sprawnych, bliskich klimatom Roberta E. Howarda, które spodobają się na pewno każdemu fanowi tego rodzaju historii.

Henry Kutter, który przeszedł do historii jako autor science fiction, próbował sił także w klasycznym heroic fantasy. Oto zbiór jego opowiadań z tego nurtu, sprawnych, bliskich klimatom Roberta E. Howarda, które spodobają się na pewno każdemu fanowi tego rodzaju historii.

Urzekająco naiwne

Urzekająco naiwne

Nie mogę ocenić tej książki, bo właściwie musiałabym wystawić jej bardzo niską ocenę. Jest po prostu zła, ale właściwie z tego powodu ją przeczytałam. Bawiłam się przy niej świetnie, to sztandarowy przykład heroic fantasy ze wszystkimi bójkami w karczmie, druidem, który wścieka się z powodu bezczeszczenia świętych gajów i kobietami, będącymi nagrodami dla umięśnionych bohaterów, gdy ci skończą już machać mieczem. No i nie można zapomnieć o specyficznym języku np. "Magiczna moc kobiety morza wlewała się w cytadelę jego duszy". Swego rodzaju majstersztyk!

Nie mogę ocenić tej książki, bo właściwie musiałabym wystawić jej bardzo niską ocenę. Jest po prostu zła, ale właściwie z tego powodu ją przeczytałam. Bawiłam się przy niej świetnie, to sztandarowy przykład heroic fantasy ze wszystkimi bójkami w karczmie, druidem, który wścieka się z powodu bezczeszczenia świętych gajów i kobietami, będącymi nagrodami dla umięśnionych...

Dobra książka, z jednej strony fabuła nie jest mocno skomplikowana, lecz chce się czytać. Nie zrażajcie się oceną.

Dobra książka, z jednej strony fabuła nie jest mocno skomplikowana, lecz chce się czytać. Nie zrażajcie się oceną.

"Elak z Atlantydy" to kawał dobrego, klasycznego sword & sorcery. Na zbiór składają się trzy opowiadania, w których roi się od potworów z odległych światów, potężnych magów i wojowników, pełno jest krwawych bitew oraz dworskich intryg i spisków.
Każdy miłośnik heroic fantasy będzie usatysfakcjonowany lekturą.

"Elak z Atlantydy" to kawał dobrego, klasycznego sword & sorcery. Na zbiór składają się trzy opowiadania, w których roi się od potworów z odległych światów, potężnych magów i wojowników, pełno jest krwawych bitew oraz dworskich intryg i spisków.
Każdy miłośnik heroic fantasy będzie usatysfakcjonowany lekturą.