Bardzo interesujące, często gorzkie i raczej pesymistyczne refleksje, choć i z nutą humoru, o którym pisze Konwicki:"ta dziwna witamina, która pomagała mi przetrwać sześćdziesiąt lat".
Ciekawe portrety Tyrmanda i Michnika, trochę anegdot i na koniec wzruszający portret własnej rodziny.
Jest jeszcze opowiadanie o miłości i wojnie, choć ta ostatnia jest w tle, bo zakochany chłopak zapomina o niej odurzony siłą uczucia.

Dla mnie ta książka to okazja do zadumy nad literaturą, świadomością, rynkiem wydawniczym, infantylizmem i wieloma innymi zagadnieniami, o którym pisze Konwicki. Sporo jego uwag brzmi wciąż bardzo aktualnie mimo upływu czasu.

Bardzo interesujące, często gorzkie i raczej pesymistyczne refleksje, choć i z nutą humoru, o którym pisze Konwicki:"ta dziwna witamina, która pomagała mi przetrwać sześćdziesiąt lat".
Ciekawe portrety Tyrmanda i Michnika, trochę anegdot i na koniec wzruszający portret własnej rodziny.
Jest jeszcze opowiadanie o miłości i wojnie, choć ta ostatnia jest w tle, bo zakochany...

"Powstaliśmy z chaosu i żyjemy w chaosie. Dlatego pewnie stale i zawsze nosimy w sobie tak dramatyczną tęsknotę do hierarchii i porządku. Marzymy, żeby ten świat, do którego zabłąkaliśmy się nie wiadomo skąd, żeby ten niewielki świat jawił się nam jako budowla logiczna, skonstruowana wedle miar wartości. Żeby dobro było u góry, pod samym niebem, a zło na dole, przy bramach piekła. Żeby rozum był wywyższony, a głupota zniknęła we wzgardzie. Żeby piękno wypędziło z tej planety brzydotę.
Ale jest odwrotnie. Mądrych linczują, a głupcom nakładają na głowy korony. Dobrzy żebrzą pod kościołami, a źli latają własnymi odrzutowcami. Piękno chowa się po kątach, a brzydota pyszni się na każdym miejscu, gdzie tylko skierujemy wzrok".

Konwickiego nocne czytanie. Dobre, bo nocne (?).
Mam wrażenie, że Tadźkę powinno czytać się tylko i wyłącznie w nocy.
Z tęsknotą w sercu.

Kolejny raptularz, zbiór przemyśleń, narzekań, płonnych nadziei, bólu serca i kości.
Wzbogacony o przerywnik w postaci "Kilku dni wojny, o której nie wiadomo, czy była".

Kojące, nocne czytanie.

"Powstaliśmy z chaosu i żyjemy w chaosie. Dlatego pewnie stale i zawsze nosimy w sobie tak dramatyczną tęsknotę do hierarchii i porządku. Marzymy, żeby ten świat, do którego zabłąkaliśmy się nie wiadomo skąd, żeby ten niewielki świat jawił się nam jako budowla logiczna, skonstruowana wedle miar wartości. Żeby dobro było u góry, pod samym niebem, a zło na dole, przy bramach...

Konwicki znów mnie nie rozczarowuje. Coś jest w tym pisarzu i to się przekłada na świetne książki, nawet jeśli w połowie mamy do czynienia z raptularzem.

Konwicki znów mnie nie rozczarowuje. Coś jest w tym pisarzu i to się przekłada na świetne książki, nawet jeśli w połowie mamy do czynienia z raptularzem.

Moja kolejna książka wielkiego mistrza. Pierwsza fabularna część jest rewelacyjna, druga niestety miejscami przynudzająca.

Moja kolejna książka wielkiego mistrza. Pierwsza fabularna część jest rewelacyjna, druga niestety miejscami przynudzająca.

I jak tu nie kochać pana Konwickiego?

I jak tu nie kochać pana Konwickiego?