Gdy czytałem tę książkę w młodości w stanie wojennym, skupiałem się na ”przygodowym” aspekcie akcji podziemia w Mińsku Białoruskim, jak i całej operacji „Wachlarz”.

Dziś - gdy na II wojnę patrzę realnie, a nie (jak obecne władze mojego kraju - emocjonalno-heroicznie),rodzi się u mnie zasadnicze pytanie. W imię czego Armia Krajowa godziła się na takie absurdalne akcje dywersyjne na terenach położonych daleko na wschód od przedwojennej granicy RP. Terenach dopiero co sowieckich, gdzie „wpadka” była bardziej realna niż w Generalnym Gubernatorstwie, mniej jednak nasyconym jednostkami niemieckimi.

A z liczącego osiem milionów dolarów budżetu Armii Krajowej na rok 1942, aż cztery miliony przeznaczono na „Wachlarz”. Dwie trzecie tej sumy wyłożyli Brytyjczycy, naciskający pod wpływem sowieckiej dyplomacji na intensyfikację działań dywersyjnych.

Teraz tylko mi żal tych oficerów AK, którzy zginęli w tej zupełnie bezsensownej akcji, a potem nieudanej próbie odbicia uwięzionych. Absurdalna była też cała operacja „Wachlarz”, mająca na celu chyba jednak tylko popisanie się przed zachodnimi aliantami możliwościami (rzekomymi) naszej konspiracji. Bez względu na koszty – zwłaszcza ludzkie. Jakie to polskie….

Gdy czytałem tę książkę w młodości w stanie wojennym, skupiałem się na ”przygodowym” aspekcie akcji podziemia w Mińsku Białoruskim, jak i całej operacji „Wachlarz”.

Dziś - gdy na II wojnę patrzę realnie, a nie (jak obecne władze mojego kraju - emocjonalno-heroicznie),rodzi się u mnie zasadnicze pytanie. W imię czego Armia Krajowa godziła się na takie absurdalne akcje...