Niestety słaba trójka. Niby wspomnienia dziecka, ośmioletniej dziewczynki podglądającej życie dorosłych kobiet w haremie, a jakże dojrzałe wnioski. Dla mnie mało prawdziwe. Czułam się jak ślepiec błądzący we mgle, nie umiejący trafić do wyjścia. Pomimo tego, że książka nie jest "gruba" nie mogłam doczekać się, kiedy skończę. Po prostu nieciekawa.

Niestety słaba trójka. Niby wspomnienia dziecka, ośmioletniej dziewczynki podglądającej życie dorosłych kobiet w haremie, a jakże dojrzałe wnioski. Dla mnie mało prawdziwe. Czułam się jak ślepiec błądzący we mgle, nie umiejący trafić do wyjścia. Pomimo tego, że książka nie jest "gruba" nie mogłam doczekać się, kiedy skończę. Po prostu nieciekawa.

Książka godna uwagi.

Książka godna uwagi.

Ogólnie książka bardzo fajna,ciekawa,delikatnie wciągająca..
Pokazuje świat z punktu widzenia małej dziewczynki, opisane jest tu całe życie,codzieność,obowiązki całego Haremu, haremu nie jako skupiska kochanek dla mężyczny,ale jako harem wszystkich kobiet mieszkających pod jednym dachem,córki,matki,kuzynki, ciocie czy babcie...
Ogólnie książke warto przeczytać,aby spojrzeć na harem od strony domu,rodziny czy wielopokoleniowych więzi.

Ogólnie książka bardzo fajna,ciekawa,delikatnie wciągająca..
Pokazuje świat z punktu widzenia małej dziewczynki, opisane jest tu całe życie,codzieność,obowiązki całego Haremu, haremu nie jako skupiska kochanek dla mężyczny,ale jako harem wszystkich kobiet mieszkających pod jednym dachem,córki,matki,kuzynki, ciocie czy babcie...
Ogólnie książke warto przeczytać,aby spojrzeć...

W kwestii dzieł traktujących o świecie islamu, a szczególnie o roli i sytuacji tamtejszych kobiet, to co jakiś czas pojawiają się pewne "dzieła". Nie chcę generalizować, ale zazwyczaj "dzieła" te są pisane przez kobiety z zachodu. Otóż autorki tych "literackich cudów" zazwyczaj jadą do jednego lub paru krajów muzułmańskich nie znając lokalnych realiów, ani kultury, o języku nie wspominając. Pochodzą sobie, popatrzą i potem popełniają książki pisane poprzez pryzmat zachodniej kultury, okraszone licznymi stereotypami, uprzedzeniami i pełne bzdur. Omijam takie "dzieła" wielkim łukiem, bo moim skromnym zdaniem po prostu szkoda na nie czasu. Przechodząc do meritum, Fatima Mernissi napisała piękną, nastrojową i jakże prawdziwą książkę pełną wspomnień i lirycznych obrazów ze świata haremów, który już odszedł do przeszłości. Autorka urodziła się w 1940 roku w haremie w marokańskim mieście Fez. Opisuje skrawek nieba widoczny z dziedzińca, codzienne i świąteczne rytuały i swojego rodzaju bunt części kobiet. Bunt polega między innymi na przekraczaniu pewnych granic, na łamaniu zakazów, jak chociażby na słuchaniu radia, które dostępne jest tylko dla mężczyzn. Część kobiet ukazanych w haremie cierpi z powodu stawianych im granic fizycznych – muru i bram – oraz tych umownych, obyczajowych i religijnych. Jak kropla drąży skałę, tak i te wspaniałe, mądre kobiety próbują uzyskiwać coraz więcej praw i wolności, prowadzą cichą, codzienną walkę. Chcą być piękne, więc stosują liczne zabiegi upiększające. Chcą też być podziwiane i pożądane przez mężczyzn bez konieczności zakrywania przed nimi twarzy. Jest też część kobiet, głównie ze starszego pokolenia, która zawzięcie broni haremów, granic i licznych zakazów i nakazów twierdząc, że jest to część tradycji, kultury i ich tożsamości, których nie wolno się wyrzekać. W tle pojawia się okupacja francuska i echa wojny w Europie. Jest też nadzieja na to, że marokańscy nacjonaliści po wywalczeniu niepodległości kraju zniosą haremy i zrównają prawa kobiet i mężczyzn. We wspomnienia z dzieciństwa wplecione są fascynacje silnymi, mądrymi kobietami świata islamu, jak chociażby znaną polskim czytelnikom Szeherezadą. Są też aktorki i działaczki społeczne i polityczne. Fatima Mernissi skorzystała na zmianach zachodzących w świecie islamu i nie tylko. Studiowała w Maroku, we Francji i w Stanach. Była pisarską i działaczką społeczną na rzecz kobiet w świecie muzułmańskim. Jeśli ktoś po tej niewielkiej objętościowo książce spodziewa się licznych przygód, czy akcji, która trzyma w napięciu, to srodze się zawiedzie. Opowieść płynie spokojnie i powoli, opisane są różne sytuacje z życia w haremie widzianego oczami małej dziewczynki, która próbuje zrozumieć otaczający ją świat i jak dorośnie zmienić to, co uważa w nim za złe i krzywdzące. Przyznam, że ta książka mnie zauroczyła. Z zainteresowaniem czytałam o tym jakże odmiennym od naszego świecie, o tych rytuałach, o niewykształconych, ale mądrych i dobrych kobietach. Polecam czytelnikom zainteresowanym tematem.

W kwestii dzieł traktujących o świecie islamu, a szczególnie o roli i sytuacji tamtejszych kobiet, to co jakiś czas pojawiają się pewne "dzieła". Nie chcę generalizować, ale zazwyczaj "dzieła" te są pisane przez kobiety z zachodu. Otóż autorki tych "literackich cudów" zazwyczaj jadą do jednego lub paru krajów muzułmańskich nie znając lokalnych realiów, ani kultury, o języku...

Lekkość baśniowego, opisu połączona z ciekawym przedstawieniem rzeczywistości tamtych czasów. Historia Maroka pod koniec protektoratu francuskiego opowiedziana z tarasu haremu, a przede wszystkim codzienne życie feskiego haremu widziane oczami małej dziewczynki. Problemy kobiet, zakazy i nakazy i delikatna walka o wolność i swoje prawa + mnóstwo ciekawostek rytuału codziennego życia. Polecam wszystkim podróżującym po Maroku i interesującym się tym krajem.

Lekkość baśniowego, opisu połączona z ciekawym przedstawieniem rzeczywistości tamtych czasów. Historia Maroka pod koniec protektoratu francuskiego opowiedziana z tarasu haremu, a przede wszystkim codzienne życie feskiego haremu widziane oczami małej dziewczynki. Problemy kobiet, zakazy i nakazy i delikatna walka o wolność i swoje prawa + mnóstwo ciekawostek rytuału...

Bardzo dobrze się czyta. Dla kogos kto nie ma pojęcia o byłych (?) realiach zycia kobiet wschodu.

Bardzo dobrze się czyta. Dla kogos kto nie ma pojęcia o byłych (?) realiach zycia kobiet wschodu.

Fatima Mernissi prowadzi nas w świat własnych wspomnień oraz w świat marzeń i fantazji otaczających ją kobiet. To cudowne, mądre i pogodne indywidualistki, próbujące zapomnieć o granicach i barierach, o murze oddzielającym je od reszty świata. Nauczyły się cieszyć widzianym nad dziecińcem skrawkiem nieba, melodią usłyszaną w niedozwolonym dla nich radiu. Ich ulubioną bohaterką jest Szeherezada, toteż autorka układa swe wspomnienia, na wzór "Księgi tysiąca i jednej nocy", w pełną humoru i metafor przypowieść, wzbogaconą na maseczki piękności oraz zasadami sztuki uwodzenia.

Fatima Mernissi prowadzi nas w świat własnych wspomnień oraz w świat marzeń i fantazji otaczających ją kobiet. To cudowne, mądre i pogodne indywidualistki, próbujące zapomnieć o granicach i barierach, o murze oddzielającym je od reszty świata. Nauczyły się cieszyć widzianym nad dziecińcem skrawkiem nieba, melodią usłyszaną w niedozwolonym dla nich radiu. Ich ulubioną...

Czytając tę książkę cały czas, aż do ostatniej strony czekałam aż wydarzy się coś ciekawego, coś zaskakującego. A tu nic, trochę byłam zawiedziona, ale jeśli ktoś chce się dowiedzieć jak wygląda życie młodej dziewczyny w haremie śmiało może sięgnąć po tę książkę.

Czytając tę książkę cały czas, aż do ostatniej strony czekałam aż wydarzy się coś ciekawego, coś zaskakującego. A tu nic, trochę byłam zawiedziona, ale jeśli ktoś chce się dowiedzieć jak wygląda życie młodej dziewczyny w haremie śmiało może sięgnąć po tę książkę.

My kobiety Zachodu udusiłybyśmy się w szczelnie zamkniętym świecie,gdzie nie ty jesteś sobie sterem i okrętem,ale twój mąż,brat,ojciec.

Nie nam oceniać,czy to barbarzyństwo,czy nie. Jesteśmy dziećmi demokracji,i o ile nasz inteligencja nie śpi,umiemy korzystać z posiadanych praw.
Myślę,że zwrócenia oczu na inną kulturę,może sprawić,że docenimy w pełni co sami posiadamy.
Oczywiście jeśli jesteś kobietą,która woli żeby za nią podejmowano decyzje,lub nie lubisz się martwić o byt rodziny,to taka"opieka"byłaby czymś wymarzonym dla Ciebie.

Świat za zasłoną.
Zamknięty.
Świat pełen barw i kreatywności kobiet"skowronków"za murem własnego domostwa.
Zetknięcie się z odmiennością,nigdy tak dobrze nie robiło na codzienność!

My kobiety Zachodu udusiłybyśmy się w szczelnie zamkniętym świecie,gdzie nie ty jesteś sobie sterem i okrętem,ale twój mąż,brat,ojciec.

Nie nam oceniać,czy to barbarzyństwo,czy nie. Jesteśmy dziećmi demokracji,i o ile nasz inteligencja nie śpi,umiemy korzystać z posiadanych praw.
Myślę,że zwrócenia oczu na inną kulturę,może sprawić,że docenimy w pełni co sami...

Pojęcie haremu jako skupiska partnerek jednego mężczyzny, np. władcy jest błędne. Harem to miejsce w wielopokoleniowym domu muzułmańskim, gdzie przebywają kobiety z jednej rodziny: matka, żona/żony, ciotki, córki. W książce „Dzieciństwo w haremie. Sny o wolności” opisane jest właśnie wspólne życie towarzyszek swego losu, kobiet które nie mogąc samodzielnie opuszczać domu, próbują urozmaicić sobie przebywanie w tej wspólnocie. Na przykład odgrywają scenki z ulubionej książki, dzielą się mądrością życiową, a na otwartym dziedzińcu jeden raz w tygodniu dbają o swą urodę stosując różnego rodzaju maseczki i nakładając hennę na włosy.
Pani Fatima Mernissi przedstawiła w książce wspomnienia z własnego dzieciństwa.
Nie znajdziemy w tej pozycji dramatu kobiet więzionych przez brutalnego władcę i wykorzystującego je cieleśnie, jak mógłby sugerować tytuł, jeśli wzięto by pod uwagę potoczne określenie haremu.
Wręcz przeciwnie: akcja (jeśli w ogóle można w tym przypadku tak napisać) toczy się leniwie i spokojnie.

Pojęcie haremu jako skupiska partnerek jednego mężczyzny, np. władcy jest błędne. Harem to miejsce w wielopokoleniowym domu muzułmańskim, gdzie przebywają kobiety z jednej rodziny: matka, żona/żony, ciotki, córki. W książce „Dzieciństwo w haremie. Sny o wolności” opisane jest właśnie wspólne życie towarzyszek swego losu, kobiet które nie mogąc samodzielnie opuszczać domu,...