Bardzo ciekawa koncepcja, tylko objętość niewystarczająca. Temat bardzo rzadko poruszany i na prawdę bardzo szkoda, że książka nie jest 5 razy bardziej obszerna.

Bardzo ciekawa koncepcja, tylko objętość niewystarczająca. Temat bardzo rzadko poruszany i na prawdę bardzo szkoda, że książka nie jest 5 razy bardziej obszerna.

Warto mieć na półce, i warto zaglądać od czasu do czasu.

Warto mieć na półce, i warto zaglądać od czasu do czasu.

Bardzo lubię twórczość Jadwigi Żylińskiej, ale ta książka jest trudna w odbiorze. Nie jest to wina autorki, bowiem podjęła ona niezwykle trudne zadanie przedstawienia faktów historycznych ze skrupulatnym podaniem wszystkich koligacji. Ciekawa interpretacja faktów i cudowny styl pisarski sprawiają, że jednak zachęciłabym do zapoznania się z tą pozycją.

Bardzo lubię twórczość Jadwigi Żylińskiej, ale ta książka jest trudna w odbiorze. Nie jest to wina autorki, bowiem podjęła ona niezwykle trudne zadanie przedstawienia faktów historycznych ze skrupulatnym podaniem wszystkich koligacji. Ciekawa interpretacja faktów i cudowny styl pisarski sprawiają, że jednak zachęciłabym do zapoznania się z tą pozycją.

To, że jest to tak stare wydanie książki, tylko jej służy. Jak cudownie jest poczytać porządną pracę historyczną ( nawet, jeśli nie jest to praca wysoce innowacyjna a oparta na znanych źródłach),podaną bez histerycznej ekscytacji skandalami, dziwactwami itp.. W czasach lansowania radosnej twórczości pana Janickiego, możemy sięgnąć do kompendium wiedzy na temat średniowiecznych kobiet piastowskich, każdą z nich poznając na tle epoki i środowiska, z jakiego się wywodziła. Kolejną zaletą tej książki jest fakt, że autorka nie odnosi się do ( bardzo męczącej i wg mnie dziwnej) tezy, że kobiety w średniowieczu nie znaczyły wiele, a dzięki temu nie musi jej obalać. Opisane dzieje poszczególnych Piastówien i żon piastowskich pozwalają czytelnikowi ocenić samemu, jaka była sytuacja kobiet z tzw. wyższych sfer w owych czasach.

To, że jest to tak stare wydanie książki, tylko jej służy. Jak cudownie jest poczytać porządną pracę historyczną ( nawet, jeśli nie jest to praca wysoce innowacyjna a oparta na znanych źródłach),podaną bez histerycznej ekscytacji skandalami, dziwactwami itp.. W czasach lansowania radosnej twórczości pana Janickiego, możemy sięgnąć do kompendium wiedzy na temat...

To książka prekursorska. Po raz pierwszy wydana w 1967 roku opowiada o kobietach w historii. Wiele lat trzeba było czekać na kontynuatorów tego tematu. Dziś panowie Koper czy Janicki wydają wiele takich książek, ale żadna z nich nie umywa się do pierwowzoru. Jadwiga Żylińska jest solidnym historykiem i nie znajdziemy w jej historycznych esejach żadnego naginania faktów do założonej tezy, czy poszukiwania na siłę sensacji, by zwabić czytelnika. A losy kobiet spokrewnionych lub spowinowaconych z Piastami są tak ciekawe, że i bez tych zabiegów czyta się książkę z wypiekami na twarzy.

To książka prekursorska. Po raz pierwszy wydana w 1967 roku opowiada o kobietach w historii. Wiele lat trzeba było czekać na kontynuatorów tego tematu. Dziś panowie Koper czy Janicki wydają wiele takich książek, ale żadna z nich nie umywa się do pierwowzoru. Jadwiga Żylińska jest solidnym historykiem i nie znajdziemy w jej historycznych esejach żadnego naginania faktów do...

Przesadna życzliwość wobec Rychezy, ale poza tym bardzo ciekawie i szczegółowo przedstawione relacje, środowisko, okoliczności życia najważniejszych kobiet wczesnego średniowiecza. Dużo nowości dla mnie.

Przesadna życzliwość wobec Rychezy, ale poza tym bardzo ciekawie i szczegółowo przedstawione relacje, środowisko, okoliczności życia najważniejszych kobiet wczesnego średniowiecza. Dużo nowości dla mnie.

Niezbyt mi się ta książka podobała. Może nie jestem miłośnikiem takiej formy pisarstwa, ale i w tej dziedzinie potrafię docenić rzecz dobrą, a tej bym za takową nie uznał. Autorka ciągle się powołuje na innych badaczy: nie oczekuję, by odkryła coś nowego, czy stawiała własne ambitne tezy, ale jakoś mnie to razi. Jedyną rzeczą, którą naprawdę z tej książki pamiętam jest fakt, że ostatnia z Piastówien zmarła w 1707 i miała na imię Karolina. Zawsze coś.

Niezbyt mi się ta książka podobała. Może nie jestem miłośnikiem takiej formy pisarstwa, ale i w tej dziedzinie potrafię docenić rzecz dobrą, a tej bym za takową nie uznał. Autorka ciągle się powołuje na innych badaczy: nie oczekuję, by odkryła coś nowego, czy stawiała własne ambitne tezy, ale jakoś mnie to razi. Jedyną rzeczą, którą naprawdę z tej książki pamiętam jest...