Cudowna, niesamowicie ciepła opowieść o miłości, rodzinnych więzach, przyjaźni, ale także o rozczarowaniach i potrzebie bycia kochanym i akceptowanym. Czytałam za dzieciaka, czytałam na studiach, przeczytałam teraz i nadal się zachwycam.

Tytułowy dzban jest pamiątką rodzinną mającą bardzo duże znaczenie dla rodzin Darków i Penhallow'ów, znajdująca się na początku książki w posiadaniu pani Teodorowej Dark, zwanej przez wszystkich ciotką Becky. Historia rozpoczyna się spotkaniem rodzinnym zorganizowanym przez ciotkę Becky. Spotkanie to oraz decyzje, jakim na nim zapadną będzie mieć potem ogromne znaczenie dla całej fabuły i życia bohaterów.

Książka napisana jest lekkim językiem, z humorem, ale też z dużą dozą wnikliwości, choć pewne fragmenty mogą nieco "trącić myszką". Mi najbardziej do serca przypadła postać małego Brian'a Darka - każde jego pojawienie się na kartach książki zaliczałam solidnym wzruszeniem.

Cudowna, niesamowicie ciepła opowieść o miłości, rodzinnych więzach, przyjaźni, ale także o rozczarowaniach i potrzebie bycia kochanym i akceptowanym. Czytałam za dzieciaka, czytałam na studiach, przeczytałam teraz i nadal się zachwycam.

Tytułowy dzban jest pamiątką rodzinną mającą bardzo duże znaczenie dla rodzin Darków i Penhallow'ów, znajdująca się na początku książki...

Tytułowy dzban to rodzinna pamiątka i zarazem obiekt pożądania wszystkich członków rodu ( no prawie wszystkich). Jego właścicielka, ciotka Becky, zapisuje go w testamencie jednej osobie z rodziny, ale o tym, kto zostanie szczęśliwym posiadaczem dzbana rodzina dowie się dopiero za rok.
Cenię tę książkę głównie za niepowtarzalną atmosferę kanadyjskiej prowincji, którą najlepiej umiała przedstawić właśnie Lucy Maud Montgomery. Książka nie jest gruba, ale bohaterowie są tak dobrze wykreowani, że miałam wrażenie, jakbym przeczytała pięćset stron tej powieści, a nie zaledwie trochę ponad dwieście. Jedyne, co mi się nie podobało to zakończenie, dlatego daję 8, a nie więcej.

Tytułowy dzban to rodzinna pamiątka i zarazem obiekt pożądania wszystkich członków rodu ( no prawie wszystkich). Jego właścicielka, ciotka Becky, zapisuje go w testamencie jednej osobie z rodziny, ale o tym, kto zostanie szczęśliwym posiadaczem dzbana rodzina dowie się dopiero za rok.
Cenię tę książkę głównie za niepowtarzalną atmosferę kanadyjskiej prowincji, którą...

Zabierając się do czytania kolejnej powieści mojej ulubionej autorki liczyłam na coś więcej. Być może z powodu tłumaczenia pani Ewy Fiszer książka nieco straciła swój blask. Znalazłam wiele błędów, a sporo nazw własnych wydało mi się... prostackich. Fabuła dość przewidywalna. Trudno było mi przebrnąć przez początek, głównie z powodu dużej liczby bohaterów, ale później się wciągnęłam. Czuć było typową dla Montgomery atmosferę opowieści: romantyczną, melancholijną, czasem trochę nawiną. Ciekawe postacie, każda wyróżniająca się i pragnąca odnaleźć szczęście na swój własny sposób. Dobra lektura na lekkie, wakacyjne popołudnie.

Zabierając się do czytania kolejnej powieści mojej ulubionej autorki liczyłam na coś więcej. Być może z powodu tłumaczenia pani Ewy Fiszer książka nieco straciła swój blask. Znalazłam wiele błędów, a sporo nazw własnych wydało mi się... prostackich. Fabuła dość przewidywalna. Trudno było mi przebrnąć przez początek, głównie z powodu dużej liczby bohaterów, ale później się...

Ta powieść jest jak lustro, w którym odbijają się różne oblicza miłości. A Lucy Maud Montgomery to czarodziejka opowieści. Kilka razy podczas lektury płakałam ze wzruszenia nad jej słowami.

Tylko to ostatnie zdanie… X’D Not cool

Ta powieść jest jak lustro, w którym odbijają się różne oblicza miłości. A Lucy Maud Montgomery to czarodziejka opowieści. Kilka razy podczas lektury płakałam ze wzruszenia nad jej słowami.

Tylko to ostatnie zdanie… X’D Not cool

"Dzban ciotki Becky" to lekka, napisana z humorem książka, którą powinien przeczytać każdy wielbiciel pisarstwa Lucy Maud Montgomery. I nie tylko. Ta powieść przedstawia spektrum ludzkich charakterów. Postaci jest tu mnóstwo, ale każdy bohater jest inny. Fabuła jest bardzo prosta i przewidywalna, ale wynagradzają ją bohaterowie, humor i błyskotliwe dialogi. Jest to książka mało znana, ale warta polecenia. Dobrze jest przeczytać ją w zimowy wieczór, zwłaszcza jeśli mamy gorszy czas. "Dzban ciotki Becky" otula i dodaje nadziei.

"Dzban ciotki Becky" to lekka, napisana z humorem książka, którą powinien przeczytać każdy wielbiciel pisarstwa Lucy Maud Montgomery. I nie tylko. Ta powieść przedstawia spektrum ludzkich charakterów. Postaci jest tu mnóstwo, ale każdy bohater jest inny. Fabuła jest bardzo prosta i przewidywalna, ale wynagradzają ją bohaterowie, humor i błyskotliwe dialogi. Jest to książka...

Przeczytałam, ale, niestety, bez wielkiej satysfakcji. Tłumaczenie Ewy Fiszer odebrało tej historii przynajmniej połowę uroku. Nijak się ma do kultowego tłumaczenia Rozalii Bernsteinowej, szczególnie, jeśli chodzi o nazwy własne. Nie jestem w stanie ( i nie chcę) tego zaakceptować.
Fizi Pończoszanki też nie chcę znać.

Przeczytałam, ale, niestety, bez wielkiej satysfakcji. Tłumaczenie Ewy Fiszer odebrało tej historii przynajmniej połowę uroku. Nijak się ma do kultowego tłumaczenia Rozalii Bernsteinowej, szczególnie, jeśli chodzi o nazwy własne. Nie jestem w stanie ( i nie chcę) tego zaakceptować.
Fizi Pończoszanki też nie chcę znać.

Czuć w niej ten wyjątkowy i niepodrabialny klimat Lucy Maud Montgomery. Powieść jest zabawna i lekka, skłaniająca do refleksji na temat tego, ile rzeczy dzięki dzbanowi się wydarzyło, a ile nie. Ciekawym doświadczeniem było poznawanie poszczególnych członków zawiłego klanu i ich historii. Zakończenie jest proste, ale według mnie jak najbardziej na miejscu. Do końca nie wiadomo, kto w końcu odziedziczy stary dzban.

Czuć w niej ten wyjątkowy i niepodrabialny klimat Lucy Maud Montgomery. Powieść jest zabawna i lekka, skłaniająca do refleksji na temat tego, ile rzeczy dzięki dzbanowi się wydarzyło, a ile nie. Ciekawym doświadczeniem było poznawanie poszczególnych członków zawiłego klanu i ich historii. Zakończenie jest proste, ale według mnie jak najbardziej na miejscu. Do końca nie...

Świetna lektura dla młodzieży i dorosłych. Tytułowa ciotka Becky to osoba nietaktowna, niedyskretna i złośliwa, ale to ona jest w posiadaniu słynnego naczynia, skarbu rodzinnego, obiektu pożądania wielu członków skłóconej rodziny, której historię poznajemy na kartach powieści. Testament ciotki, a także pragnienie zdobycia dzbana sprawia, że życie wielu osób zmienia się diametralnie. Polecam.

Świetna lektura dla młodzieży i dorosłych. Tytułowa ciotka Becky to osoba nietaktowna, niedyskretna i złośliwa, ale to ona jest w posiadaniu słynnego naczynia, skarbu rodzinnego, obiektu pożądania wielu członków skłóconej rodziny, której historię poznajemy na kartach powieści. Testament ciotki, a także pragnienie zdobycia dzbana sprawia, że życie wielu osób zmienia się...

Chyba nie przesadzę jeśli napiszę, że głównym bohaterem powieści jest dzban pani Teodorowej Dark, (znanej powszechnie jako ciotka Becky),który choć wątpliwej urody i zapewne niezbyt cenny budzi powszechne pożądanie w klanie dwóch spowinowaconych ze sobą rodów Darków i Penhallowów. I każdy z licznej familii w taki czy inny sposób pragnie otrzymać ten prestiżowy dzban po śmierci staruszki. Niestety, ta jakby postanowiła się zabawić kosztem krewniaków nawet zza grobu i zostawia testament w myśl którego spadkobierca dzbana zostanie ogłoszony dopiero w rocznicę jej zgonu. No i prawie wszyscy jak jeden mąż postanawiają przeżyć kolejny rok jakby w swojej lepszej wersji, by zasłużyć sobie na wyszczerbiony dzbanek. Jedni zawieszają na kołku dawne spory, inni przestają przeklinać, ktoś tam jeszcze bierze się wreszcie za odkładaną od lat robotę, a jeszcze ktoś postanawia stanąć na ślubnym kobiercu, etc. Są też tacy, których sam dzban niewiele obchodzi, ale z zainteresowaniem śledzą poczynania sąsiadów i kuzynów. Słowem, co człowiek to inna historia do opowiedzenia.
I chociaż głęboka kanadyjska prowincja sprzed ponad stu lat mogłaby się wydawać paskudnie nudnym miejscem (wciąż ci sami ludzie, te same od lat powtarzane historie, ewentualne zmiany zachodzą wolno i ledwie dostrzegalnie),to proza Lucy Maud Montgomery po raz kolejny udowadnia, że nic bardziej mylnego. „W pajęczynie życia” aż kipi od ludzkich emocji, ukrytych pragnień, złości, sąsiedzkich utarczek, miłości, zazdrości i przyjaźni. Nie brak też smutnych refleksji i wzruszeń, ale co najbardziej lubię u tej pisarki koniec końców każdy dostaje to na co sobie zasłużył.
Co do samej książki nie mam absolutnie żadnych uwag, bo napisana jest znakomicie i czyta się ją jednym tchem. Natomiast warto zauważyć, że ta sama powieść została wydana również pod tytułem „Dzban ciotki Becky”, co mnie osobiście trochę rozczarowało. Sądziłam, że „ W pajęczynie życia” to kolejna, jeszcze mi nieznana powieść L.M. Montgomery, tymczasem to dokładnie ta sama historia, którą czytałam pod innym tytułem....

Chyba nie przesadzę jeśli napiszę, że głównym bohaterem powieści jest dzban pani Teodorowej Dark, (znanej powszechnie jako ciotka Becky),który choć wątpliwej urody i zapewne niezbyt cenny budzi powszechne pożądanie w klanie dwóch spowinowaconych ze sobą rodów Darków i Penhallowów. I każdy z licznej familii w taki czy inny sposób pragnie otrzymać ten prestiżowy dzban po...