Ogólnie :
Powieść dla lubiących wyzwania bo jest trudna, męcząca, czasem muląca, czasem pogmatwana, niekiedy nawet psychodeliczna. Na szczęście tylko końcówka gdzie autor próbuje opisać to co sam nazwał "nie do ogarnięcia przez człowieka"). Przebrnąłem i przez to bo warto, ale o tym w plusach.
Minusy :
Najgorsze w tej powieści jest chyba tempo narracji (akcja wlecze się okrutnie) bo zwrotów akcji i pomysłów autorowi nie brakuje. Bez 100 stron byłaby przyjemniejszą lekturą. Kiedy tylko coś zaczyna się dziać autor spowalnia to np. frustracją głównego bohatera, który biega sobie po korytarzach by ją rozładować.
Plusy :
Świadomość wcześniejszych wątków, które są ciekawe i intrygujące czytelnika pozwalają jednak przez to przebrnąć. No i jeszcze fenomenalny pomysł CzaPrz i w ogóle jej umiejscowienia. Szkoda tylko, że więcej autor nie poświęcił opisowi funkcjonowania miasta i stosunków międzyludzkich (stopniowe odkrywanie prawideł funkcjonowania) na CzaPrz do którego trafili po wylądowaniu.
Zakończenie w porządku - takie otwarte.
Sięgnę jeszcze po ostatni tom, ale nie wiem czy doczytam do jego końca.

Ogólnie :
Powieść dla lubiących wyzwania bo jest trudna, męcząca, czasem muląca, czasem pogmatwana, niekiedy nawet psychodeliczna. Na szczęście tylko końcówka gdzie autor próbuje opisać to co sam nazwał "nie do ogarnięcia przez człowieka"). Przebrnąłem i przez to bo warto, ale o tym w plusach.
Minusy :
Najgorsze w tej powieści jest chyba tempo narracji (akcja wlecze się...

Dla mnie miejscami trudna do przełknięcia lub po prostu nudna. Niektóre opisy pomijałem niemal tak samo jak u Alfreda Szklarskiego w serii "Przygody Tomka". Ale fabuła pcha mnie dalej i jestem ciekawy zakończenia w kolejnym, ostatnim tomie.

Dla mnie miejscami trudna do przełknięcia lub po prostu nudna. Niektóre opisy pomijałem niemal tak samo jak u Alfreda Szklarskiego w serii "Przygody Tomka". Ale fabuła pcha mnie dalej i jestem ciekawy zakończenia w kolejnym, ostatnim tomie.

Powieść G. Benforda „Wściekły wir” (podobnie zresztą jak i cały cykl „Centrum galaktyki”, którego stanowi część piątą) to kolejny przykład na to, że wiedza fachowa oraz niezły nawet pomysł nie wystarczą do stworzenia udanego dzieła literackiego. Fachowiec w dziedzinie astrofizyki stara się uczynić z zadziwiających zjawisk występujących w tytułowych, centralnych rejonach galaktyki, tło akcji kolejnych utworów, w szczególności obecnego. Można to tylko pochwalić, ocenić stopnia adekwatności oraz aktualności przedstawianej wiedzy (oczywiście, uproszczonej) nie jestem w stanie. Do tego szeroka wizja zamysłu fabularnego, czyli rozciągnięta na dziesiątki tysięcy lat historia zmagań ludzkości (i szerzej, form rozumnego życia organicznego jako takich) z cywilizacją o charakterze nieożywionym („zmechów”). Wszystko to może dostarczyć materiału na porywający cykl powieściowy. Tak się jednak nie stało, zabrakło najważniejszego – talentu literackiego. Z kart zarówno „Wściekłego wiru” jak i poprzednich tomów serii wieje po prostu nudą. Autor pisze niczym przedstawiciel minionej epoki, racząc czytelnika sążnistymi opisami, sprawiającymi wrażenie wysilonych dialogami oraz pełznącą w tempie ślimaka fabułą. Brakuje wyrazistych, soczystych scen, wzbudzających emocje, pozwalających wczuć się w sytuację bohaterów, zachęcających do lektury. Przedzierałem się przez tekst z dużym trudem i zajęło mi to prawie miesiąc. Znudzenie czytelnika, którego tutaj doświadczyłem, uznaję za najgorszy grzech tekstu literackiego.

Powieść G. Benforda „Wściekły wir” (podobnie zresztą jak i cały cykl „Centrum galaktyki”, którego stanowi część piątą) to kolejny przykład na to, że wiedza fachowa oraz niezły nawet pomysł nie wystarczą do stworzenia udanego dzieła literackiego. Fachowiec w dziedzinie astrofizyki stara się uczynić z zadziwiających zjawisk występujących w tytułowych, centralnych rejonach...

Właściwy człowiek, na właściwym miejscu, połączył niemożliwe a właściwie niewyobrażalne w powieść. Autor pomiędzy ostatnim tomem a tym miał dosyć długą przerwę i to trochę widać i czuć. Ostatnie dwa tomy były genialne, ten jest po prostu dobry. Jednak na usprawiedliwienie zasługuje fakt, że Benford pisze o życiu na obrzeżach czarnej dziura, osadza akcje w czymś tak niewyobrażalny, że ciężko o tym czytać a co dopiero pisać! Momentami powieść przypomina masło maślane ale myślę, że można to wybaczyć, dodatki jest skomplikowana jeśli ktoś nie interesuje się fizyką i astrofizyką aczkolwiek Banford stara się to tłumaczyć na prostsze język. Autor pisze cykl już 20 lat, więc może się zdarzyć parę potknięć jednak jest ich maluteńko i czuć oczywistą zmiana stylu pisania, wszak wszystko się zmienia na przestrzeni czasu, więc i styl pisarza trochę może. Osobiście nie podobała mi się zmiana głównego bohatera na syna Killeena, ale to dlatego, że zachowuje się skandalicznie, niemniej rozumiem, że istniej w cyklu tak zwana sztafeta pokoleń i tak musi być. Zdanie o Tobym to moje prywatne odczucie, powieść jest dobra, skomplikowana, ale pełna akcji, czyta się jednym tchem. Cykl jest spójny i trzeba go czytać od pierwszego tomu. Polecam fanom hard sfu, nie zawiodą się.

Właściwy człowiek, na właściwym miejscu, połączył niemożliwe a właściwie niewyobrażalne w powieść. Autor pomiędzy ostatnim tomem a tym miał dosyć długą przerwę i to trochę widać i czuć. Ostatnie dwa tomy były genialne, ten jest po prostu dobry. Jednak na usprawiedliwienie zasługuje fakt, że Benford pisze o życiu na obrzeżach czarnej dziura, osadza akcje w czymś tak...