Stanisława Fleszarowa – Muskat została przeze mnie odkryta w Święta Bożego Narodzenia. Wiadome – dużo wolnego czasu, dużo dobrego pogryzania, bujany fotel - zatem można czytać. Byłam młoda, piękna i szalona, a książki wchłaniałam całą sobą.
Od razu weszłam w świat bohaterów – mieszkałam na Rajskiej, płynęłam na Orkanie, irytowała mnie Agnieszka i jakoś dziwnie pociły mi się oczy, gdy czytałam o Marcinie i Teresie.
Przede wszystkim ze zdumieniem zorientowałam się pod koniec książki, że prowadzenie narracji przez autorkę jest inne niż w dotychczasowych powieściach. Cała akcja opiera się na wypowiedziach bohaterów. Dopiero dokładne przeczytanie wszystkiego, co zostało napisane drobnym druczkiem uświadomiło mi, że to powieść radiowa. Zatem narracja prowadzona „tu i teraz”, bez wszechwiedzącego „narratora”. Każdy z bohaterów jest zarysowany topicznie – mamy więc m.in. doświadczonego i opanowanego kapitana, gadatliwego kucharza, lekarza, dla którego rejs to ucieczka z domu, w którym mieszkają z żoną obok siebie. Na lądzie czekają na nich żony, matki, które doświadczają problemów, ale nie mówią o tym marynarzom. Bo taka jest zasada: nie mówi się, bo nim wróci, wszystko już się wyjaśni, zatem niepotrzebnie go kłopotać.
Autorka kreśli nam codzienne życie mieszkańców Wybrzeża – z blaskami i cieniami. Dodaje tez watek miłosny – ale ta miłość ma różne odcienie, emocje, ciernie.
Mamy też portowego filozofa, wypowiadającego sentencje godne mędrców Grecji. Jego postać pięknie spina całość powieści, choć (jak to u Fleszarowej) –ta nie kończy się kropką. Ma zakończenie otwarte niczym morze.
I właśnie to jest fascynujące w tej i innych powieściach pisarki – ta inność, realność, codzienność.
A ja nie byłabym sobą, gdybym nie wpisała jednej z mądrości portowego filozofa:
„Miłość zawsze boli, z tym się trzeba pogodzić. To jest kara, którą bogowie nałożyli na kochanków. „

Stanisława Fleszarowa – Muskat została przeze mnie odkryta w Święta Bożego Narodzenia. Wiadome – dużo wolnego czasu, dużo dobrego pogryzania, bujany fotel - zatem można czytać. Byłam młoda, piękna i szalona, a książki wchłaniałam całą sobą.
Od razu weszłam w świat bohaterów – mieszkałam na Rajskiej, płynęłam na Orkanie, irytowała mnie Agnieszka i jakoś dziwnie pociły mi...

W podstawówce, kiedy po raz pierwszy czytałam tę książkę, przez długi czas Marcin Jas był moim ulubionym bohaterem książkowym i uchodził w moich oczach za wzór prawdziwego mężczyzny. Chyba się w nim zakochałam i myślałam, że to na całe życie. Młodsze nastolatki tak mają.

"Kochankowie" to dla mnie takie M-3: Miłość. Morze. Marcin. Jest dobrze, polecam.

W podstawówce, kiedy po raz pierwszy czytałam tę książkę, przez długi czas Marcin Jas był moim ulubionym bohaterem książkowym i uchodził w moich oczach za wzór prawdziwego mężczyzny. Chyba się w nim zakochałam i myślałam, że to na całe życie. Młodsze nastolatki tak mają.

"Kochankowie" to dla mnie takie M-3: Miłość. Morze. Marcin. Jest dobrze, polecam.

Dalsze losy bohaterów Milionerów . Pięknie opisane życie polskich marynarzy i ich rodzin.

Dalsze losy bohaterów Milionerów . Pięknie opisane życie polskich marynarzy i ich rodzin.

Kontynuacja "Milionerów" równie udana

Kontynuacja "Milionerów" równie udana

Kontynuacja "Milionerów". Bardzo życiowa, wzruszająca.

Kontynuacja "Milionerów". Bardzo życiowa, wzruszająca.

Świetna kontynuacja powieści radiowej "Milionerzy" o bardzo intrygującym tytule. Bohaterami czyni autorka ludzi związanych z morzem. O ile pierwsza część działa się tylko na lądzie, o tyle ta – i na lądzie i na morzu. Ponownie spotykamy doktora Danielewicza, który tym razem jest lekarzem pokładowym i Marcina – pierwszego oficera, a także nowych bohaterów – kapitana, kucharza, cieślę, czy mechanika, wyruszających w rejs do Japonii. Wśród ważnych pasażerów będzie pewna młoda kobieta i pisarz. Na lądzie natomiast obserwujemy czekające na nich rodziny. Zarówno rejs, jak i życie na lądzie będzie obfitować w sporo różnych przeżyć, i tych radosnych, i tych smutnych. Autorka daje nam możliwość przyjrzenia się, jak wygląda życie tych, którzy wyruszają w morze i tych, którzy zostają na lądzie. Czytając przypomniała mi się ta piękna piosenka Alicji Majewskiej "Jeszcze się tam żagiel bieli". Gorąco polecam Wam książkę – to bardzo dobra obyczajówka i udane zamknięcie losów bohaterów:) Obie części powstały w roku 1961. Warto sięgać po Fleszarową!

Moja ocena: 6/6 lub 9/10

Świetna kontynuacja powieści radiowej "Milionerzy" o bardzo intrygującym tytule. Bohaterami czyni autorka ludzi związanych z morzem. O ile pierwsza część działa się tylko na lądzie, o tyle ta – i na lądzie i na morzu. Ponownie spotykamy doktora Danielewicza, który tym razem jest lekarzem pokładowym i Marcina – pierwszego oficera, a także nowych bohaterów – kapitana,...

Druga część, ale wcale nie mniej ciekawa. Niektóre rozwiązania trochę drastyczne, ale to tak jak w życiu różnie bywa.

Druga część, ale wcale nie mniej ciekawa. Niektóre rozwiązania trochę drastyczne, ale to tak jak w życiu różnie bywa.

Zacząłem trochę od d..y strony, bo wcześniej nie przeczytałem pierwszego tomu. Do dzisiaj zresztą go nie przeczytałem i nie wiem dlaczego, bo Kochankowie mi się podobali.

Zacząłem trochę od d..y strony, bo wcześniej nie przeczytałem pierwszego tomu. Do dzisiaj zresztą go nie przeczytałem i nie wiem dlaczego, bo Kochankowie mi się podobali.

Druga część Milionerów. Uważam ze zdecydowanie bardziej wciągająca od samych Milionerów. Świetnie opisane marynarskie życie na morzu.

Druga część Milionerów. Uważam ze zdecydowanie bardziej wciągająca od samych Milionerów. Świetnie opisane marynarskie życie na morzu.

Druga część "Milionerów". Tak samo dobra jak pierwsza. na pewno jeszcze wrócę do tej pozycji. Polecam.

Druga część "Milionerów". Tak samo dobra jak pierwsza. na pewno jeszcze wrócę do tej pozycji. Polecam.