Duże rozczarowanie - niestety książka strasznie mi się dłużyła. Większość fabuły to w zasadzie telenowela, tyle że odbywająca się na pokładzie statku kosmicznego. Literacko opowieść ta również nie porywa - opisy sytuacji, elementy odkrywania świata - w tej części są zdecydowanie słabsze, powierzchowne, chyba autorowi po prostu zabrakło już świeżych pomysłów.

Książka ma swoje ciekawsze momenty, ale w porównaniu do poprzednich odsłon serii - jest to zdecydowany spadek formy. Mnie "Ogród Ramy" zniechęcił do dalszej eksploracji tego uniwersum - raczej zakończę tutaj swoją przygodę z Ramą.

Duże rozczarowanie - niestety książka strasznie mi się dłużyła. Większość fabuły to w zasadzie telenowela, tyle że odbywająca się na pokładzie statku kosmicznego. Literacko opowieść ta również nie porywa - opisy sytuacji, elementy odkrywania świata - w tej części są zdecydowanie słabsze, powierzchowne, chyba autorowi po prostu zabrakło już świeżych pomysłów.

Książka ma...

Z misją od Obcych…

Minęło kilka lat od kiedy statek obcych – Rama II opuścił Układ Słoneczny wraz z trójką kosmonautów na pokładzie. Nicole, Richard i Michael stworzyli na Ramie swoją własną mini-społeczność, godząc się z myślą, że już nigdy nie wrócą na Ziemię. Ze szczęśliwego związku Nicole i Richarda pojawiły się nawet dzieci. Nikt z nich jednak nie spodziewa się, że dostaną od Obcych misję i część z nich będzie musiała wrócić w pobliże Ziemi…

„Ogród Ramy” to kolejna po „Ramie II” świetna kontynuacja serii. Fabularnie powieść tę można podzielić na kilka wyodrębnionych segmentów: codzienne życie w Ramie II, punkt węzłowy, powrót w kierunku Ziemi, tworzenie nowej społeczności i związane z tym problemy, wyprawa Richarda na spotkanie z nowymi gatunkami i wojna. Każda z nich na swój sposób fascynuje, dotykając złożonych problemów natury moralnej, etycznej, społecznej, biologiczno-ewolucyjnej etc. Począwszy od rozważań z samego początku powieści – w jaki sposób w ograniczonej grupie ludzi, ludzi w większości zbliżonych genetycznie, sprawić, by gatunek przetrwał bez szkody wynikłej z kumulacji mutacji, mogących powodować w każdym kolejnym pokoleniu coraz więcej chorób? Tematyka ta, tak z jednej strony fascynująca, z drugiej może się wydawać wysoce kontrowersyjna. I, osobiście, można się nie zgadzać z kierunkiem w jakim ten aspekt został poprowadzony, a jednak nie sposób odmówić autorom podjęcia intrygującej tematyki, która idealnie pasuje do fabuły powieści.

Ponadto, w piątym segmencie powieści, autorzy odsłaniają prawdziwą naturę człowieka jako gatunku. Gatunku, w którym w dużej mierze jednostki patrzą się jedynie na samych siebie. Gatunku, który zamiast myśleć perspektywicznie patrzy się jedynie na tu i teraz (przykład: programowanie zmian klimatycznych na statku). Gatunku, w którym panuje kult pieniądza i rozrywki. Gatunku, który nie potrafi nie prowadzić z kimś wojny – jak nie pomiędzy sobą nawzajem to z innymi gatunkami…

Pomimo zaklasyfikowania cyklu Rama do klasyki s-f serię tę czyta się jak świetną, współczesną opowieść. Mnogość tematów, w zrozumiały sposób tłumaczone kwestie ‘science’ i intrygujące pomysły w zakresie ‘fiction’, a także liczne analogie do współczesnego świata sprawiają, że w świecie Ramy można przepaść. Podkreślę też jeszcze raz to o czym wspominałam przy tomie II – dobrze zrobiła tej serii współpraca Clarke’a z Lee. Mam wrażenie, że dzięki temu czuć większą lekkość kolejnych tomów serii, poszczególne zdarzenia są bardziej rozbudowane, co sprawia, że czytelnik może ‘zbliżyć się’ do bohaterów, lepiej ich poznać i polubić. Do tego wstawki odnośnie Szekspira (które, fakt faktem, w większej ilości można było znaleźć w Ramie II) czy nawiązania do Eleonory Akwitańskiej, urozmaicają opowieść.

I jedynie to niesprecyzowane zakończenie oraz dziwne, jakby metaforyczne, ostatnie strony sprawiły, że „Ogród Ramy”, w moim osobistym rankingu, nie pobił „Ramy II”. Natomiast sama koncepcja tytułowego ‘ogrodu’, która wprawdzie nie została w pełni wyjaśniona, lecz wiele można się domyślić z całego toku powieści, bardzo przypadła mi do gustu. A kilka intrygujących spraw, które pojawiły się na kartach historii i nie zostały wytłumaczone sprawiają, że z niecierpliwością będę wypatrywać wznowienia kolejnego tomu serii.

Całą serię bardzo polecam!

Za egzemplarz do recenzji dziękuję Domowi Wydawniczemu Rebis.

https://www.instagram.com/w_otchlani_wyobrazni

Z misją od Obcych…

Minęło kilka lat od kiedy statek obcych – Rama II opuścił Układ Słoneczny wraz z trójką kosmonautów na pokładzie. Nicole, Richard i Michael stworzyli na Ramie swoją własną mini-społeczność, godząc się z myślą, że już nigdy nie wrócą na Ziemię. Ze szczęśliwego związku Nicole i Richarda pojawiły się nawet dzieci. Nikt z nich jednak nie spodziewa się, że...

Ogród Ramy pokazuje dalsze losy trójki członków załogi Newtona, czyli Nicole, Richarda i Petera, którzy w Ramie II zmierzają ku niewiadomemu, którym okaże się tajemniczy punkt węzłowy. Tam jednak nie znajdą oczekiwanych odpowiedzi na nurtujące ich pytania, wręcz pojawia się ich jeszcze więcej, a na dodatek zostaną wysłani z powrotem ku Ziemi, żeby zabrać większą liczbę osób, aby Obcy mogli lepiej poznać ludzi. Jak się można łatwo domyślić, nie wszystko pójdzie dobrze i to, co miało stać się Nowym Edenem, ludzka natura i chęć władzy wypaczą i zniszczą.

W trzecim tomie bardzo dużo się dzieje, poznajemy nowych bohaterów, obce istoty i miejsca. Co więcej autorzy poświęcają bardzo dużo czasu relacjom między bohaterami i interakcjom społecznym, co stanie się podstawą do opisywanych problemów, jakie napotka cała społeczność zamieszkała w Nowym Edenie. Nie brakuje tutaj również pewnych kontrowersji, które moim zdaniem niekoniecznie musiały się tutaj znaleźć. Nie chcę zdradzać dokładnie o co chodzi, ale pewne rozwiązania fabularne zdecydowanie mogą zrazić do dalszej lektury. Owszem, jest to wszystko dobrze wyjaśnione i uargumentowane, co nie zmienia faktu, że nie są to normalne zachowanie, nawet zważywszy na sytuacje, w jakich znaleźli się bohaterowie. Bez tych elementów, myślę, że wydźwięk samej książki byłby lepszy, choć wymagałoby to zmienienia niektórych wątków.

Ogród Ramy to dobra kontynuacja Ramy II. W trzecim tomie więcej się dzieje, mamy dużo akcji, ciekawych interakcji społecznych i rozważań, ale również nie brakuje tutaj kontrowersyjnych elementów, które mogą zrazić czytelnika do dalszej lektury.

Za możliwość przeczytania książki serdecznie dziękuję Wydawnictwu Rebis! (współpraca reklamowa)

https://hrosskar.blogspot.com/2024/03/ogrod-ramy-arthur-c-clarke-gentry-lee.html

Ogród Ramy pokazuje dalsze losy trójki członków załogi Newtona, czyli Nicole, Richarda i Petera, którzy w Ramie II zmierzają ku niewiadomemu, którym okaże się tajemniczy punkt węzłowy. Tam jednak nie znajdą oczekiwanych odpowiedzi na nurtujące ich pytania, wręcz pojawia się ich jeszcze więcej, a na dodatek zostaną wysłani z powrotem ku Ziemi, żeby zabrać większą liczbę...

SAMA RAMA

No i doczekałem się wznowienia trzeciego tomu „Ramy” – czyli przedostatniej odsłony głównej serii, bo może i Lee dopisał potem jeszcze dwie książki z tego uniwersum, ale „Rama” jako taka kończy się na czterech tomach. Więc i na reedycję czwartego też liczę i wierzę, że Rebis nie zawiedzie, jak i nie zawiódł z kompletem „Odysei kosmicznej”. Bo trójeczka świetna jest, ma parę kontrowersyjnych momentów, które można było sobie darować, jak darować w poprzedniej części można było sobie pewne niemalże romansowe elementy (nie mówię, że trzeba było darować sobie wątki poświęcone miłości, ale ich ujęcie rodem z romansów). Ale cała znakomita reszta rekompensuje nam to wszystko z nawiązką.

Niespełna rok po wydarzeniach poprzedniej części, Rama II z trójką uwięzionych na jej pokładzie astronautów, przemierza przestrzeń kosmiczną. Nie mogąc wiele zrobić, starają się przede wszystkim przetrwać, ale i dotrzeć do celu. Spotkanie z obcymi jednak przebiega nieoczekiwanie i…

https://ksiazkarniablog.blogspot.com/2024/03/ogrod-ramy-arthur-c-clarke-gentry-lee.html

SAMA RAMA

No i doczekałem się wznowienia trzeciego tomu „Ramy” – czyli przedostatniej odsłony głównej serii, bo może i Lee dopisał potem jeszcze dwie książki z tego uniwersum, ale „Rama” jako taka kończy się na czterech tomach. Więc i na reedycję czwartego też liczę i wierzę, że Rebis nie zawiedzie, jak i nie zawiódł z kompletem „Odysei kosmicznej”. Bo trójeczka świetna...

„Ogród Ramy” to trzecia część kultowej, klasycznej serii RAMA. Polski czytelnik ma tę niebywałą przyjemność płynącą z możliwości sięgnięcia po poprawione i uzupełnione wydanie tej książki. Arthur C. Clarke i Gentry Lee stworzyli dzieło, które jest połączeniem wizji technologicznych z zjawiskami natury społecznej. To bardzo ciekawe podejście, które po trosze dotyka etycznych wartości. A proszę mi wierzyć w tej książce nie brakuje moralnych aspektów naszej ludzkości, cywilizacji ziemskiej i pozaziemskiej. Autorzy po części szokują. Kontrowersyjność tej historii może burzyć, lecz co jest kwestią oczywistą, pobudza do dyskusji na temat aspektów moralnych. Społeczeństwo i technologia – to brzmi ciekawie. To sprawia, że za jednym razem spoglądamy w głąb wszechświata oraz istotę człowieczeństwa. Zatem „Ogród Ramy” to nie tylko książka SF, to dyskusja, w której warto wziąć udział.
Co tym razem wydarzy się w świecie stworzonym przez Clarke’a i Lee? Możecie być pewni, że wiele będzie się działo. Zatem usiądźcie wygodnie i dajcie porwać się w głąb tegoż świata. Rama II właśnie przetrwała natarcie rakietowe z Ziemi. Zdołała opuścić Układ Słoneczny. To oznacza, że Peter O’Toole, Nicole des Jardins i Richard Wakefield mogą liczyć tylko na siebie. Jaka zatem czeka ich przyszłość? Czy wyjdą cało z tej opresji? Czyt-NIK już wie, lecz nie zdradzi Wam tej tajemnicy. Bądźcie jak Czyt-NIK i poznajcie tę historię, która jest doskonałą podróżą do świata SF.
Co ważne w „Ogrodzie Ramy” otrzymujemy nie tylko solidną dawkę SF, lecz również dostajemy filozoficzne rozważania na temat naszej cywilizacji. A to wszystko zbudowane w napięciu, które towarzyszy nam podczas całej lektury. Ta podróż, w którą zabiera nas Arthur C. Clarke i Gentry Lee, to nie tylko wejście do świata technologii, to także możliwość przyjrzenia się nam w tym świecie. Myślę, że książka Clarke’a i Lee to również doskonała propozycja dla filozofów, socjologów, a już na pewno czytelników ambitnych, sięgających po treści dające do myślenia odnośnie ludzkości, technologii i naszej egzystencji w świecie.
„Ogród Ramy” to powieść interdyscyplinarna. Socjologia. Filozofia. Psychologia. A to wszystko ubrane w szaty SF. Dlatego też zdecydowanie polecam Wam lekturę tej książki. Każdy, kto po nią sięgnie, przyzna mi rację, w mej opinii, że zasługuje ona na miano NIK – Najlepszej Interesującej Książki.
Książka „Ogród Ramy” ukazała się nakładem Domu Wydawniczego Rebis

„Ogród Ramy” to trzecia część kultowej, klasycznej serii RAMA. Polski czytelnik ma tę niebywałą przyjemność płynącą z możliwości sięgnięcia po poprawione i uzupełnione wydanie tej książki. Arthur C. Clarke i Gentry Lee stworzyli dzieło, które jest połączeniem wizji technologicznych z zjawiskami natury społecznej. To bardzo ciekawe podejście, które po trosze dotyka etycznych...

Początek książki nie był zły (nie licząc małżeństwa 14-latki z 72-latkiem!),czytanie zaczęło mnie męczyć od czasu opuszczenia przez bohaterów "punktu węzłowego". Brak logiki oraz pełno psychopatów i ludzi niezrównoważonych psychicznie. Autorzy skupili się na nich, zamiast na zagadnieniach s-f, moim zdaniem z fatalnym skutkiem. Nie po to sięgam po science fiction, by czytać o ciężkich eksperymentach społecznych. Ledwo dobrnęłam do końca.
Przeczytałam wiele książek Clarka, aż trudno mi uwierzyć że napisał coś takiego, więc podejrzewam, że większość do wymysły współautora. O ile pierwszy tom cyklu można uznać za klasykę s-f, to kolejnych tomów już nie polecam.

Początek książki nie był zły (nie licząc małżeństwa 14-latki z 72-latkiem!),czytanie zaczęło mnie męczyć od czasu opuszczenia przez bohaterów "punktu węzłowego". Brak logiki oraz pełno psychopatów i ludzi niezrównoważonych psychicznie. Autorzy skupili się na nich, zamiast na zagadnieniach s-f, moim zdaniem z fatalnym skutkiem. Nie po to sięgam po science fiction, by czytać...

Obrzydliwość goni obrzydliwość. 3 razy w swoim życiu dobrnąłem do tej książki i 3 razy jej nie ukończyłem.
Teraz czytając 3 raz doczytałem tylko do końca Dziennika Nicole, ale dalej nie mam zamiaru czytać. Jak można w głowę takiej dobrej i czystej Nicole wkładać takie niedorzeczne pomysły. Kłuci to się z jej charakterem wykreowanym w Ramie II. Poza tym ideologia lewacka panuje nad treścią. Wiadomo, że każdy ma swoje poglądy, ale żeby płodzić dzieci żeby one ze sobą żyli w pół-kazirodczych związkach i jeszcze szukać jak najrozmaitszej puli genów? Ohyda. Nawet w "pogańskiej" etyce starożytnej nie ma takich numerów. Eh, co wy proponujecie lewico? Bez wahania daję najniższą ocenę.
Pod względem literackim też nie jest to pozycja wysokich lotów.
Mamy tu wiele braków logicznych, luk, skrótów i niezbyt jasnych opisów. To ostatnie może być winą tłumacza.
Co do logiki to kto dałby się badać, testować czy eksperymentować bez konkretnego wyjaśnienia dlaczego??? Tutaj mamy odpowiedź typu "wkrótce się dowiecie" albo "później wam powiem". Litości!
A fabuła powinna być płynna i uzupełniać się. Na szczęście wiele luk mamy zapchanych stopniowo czytając dalszą część a niektóre, które są widocznie dla autorów kłopotliwe są pomijane.

Obrzydliwość goni obrzydliwość. 3 razy w swoim życiu dobrnąłem do tej książki i 3 razy jej nie ukończyłem.
Teraz czytając 3 raz doczytałem tylko do końca Dziennika Nicole, ale dalej nie mam zamiaru czytać. Jak można w głowę takiej dobrej i czystej Nicole wkładać takie niedorzeczne pomysły. Kłuci to się z jej charakterem wykreowanym w Ramie II. Poza tym ideologia lewacka...

I zakończyłem cykl na części trzeciej - no niestety, ale nawet jak na fantastykę, to kłóci się z moim poczuciem logiki...

I zakończyłem cykl na części trzeciej - no niestety, ale nawet jak na fantastykę, to kłóci się z moim poczuciem logiki...

Pomijam wstawki filzoficzno marksistowskie - bo niestety, ale trafiają się i trzeba je po prostu pominąć milczeniem - z bylejakiej Ramy II przechodzimy do czegoś nowego - Punktu węzłowego, Orła - wreszcie uchylony zostaje rąbek tajemnicy, ale wcale nie tak wiele - i w znacznie lepszych nastrojach możemy wyruszyć ku tomowi IV

Pomijam wstawki filzoficzno marksistowskie - bo niestety, ale trafiają się i trzeba je po prostu pominąć milczeniem - z bylejakiej Ramy II przechodzimy do czegoś nowego - Punktu węzłowego, Orła - wreszcie uchylony zostaje rąbek tajemnicy, ale wcale nie tak wiele - i w znacznie lepszych nastrojach możemy wyruszyć ku tomowi IV

Zastanawiałem się jak podsumować trzecią jak i dwie poprzednie książki z cyklu i napiszę tak:

Z historii tej bije pewien spokój, w pozytywnym tego słowa znaczeniu. Wszystko jest bardzo naturalne dla samego siebie.

p.s. żeby nieco uprościć: jest to absolutne przeciwieństwo Gwiezdnych Wojen .. ;

Zastanawiałem się jak podsumować trzecią jak i dwie poprzednie książki z cyklu i napiszę tak:

Z historii tej bije pewien spokój, w pozytywnym tego słowa znaczeniu. Wszystko jest bardzo naturalne dla samego siebie.

p.s. żeby nieco uprościć: jest to absolutne przeciwieństwo Gwiezdnych Wojen .. ;