Skusiły mnie ilustracje, treść rozczarowała
Książka dziwna, chaotyczna, jakby z urwanymi wątkami. Dla 7 latków - jak głowni bohaterowie będzie raczej nudna i mało zrozumiała. Dla starszych też nietrafiona

Skusiły mnie ilustracje, treść rozczarowała
Książka dziwna, chaotyczna, jakby z urwanymi wątkami. Dla 7 latków - jak głowni bohaterowie będzie raczej nudna i mało zrozumiała. Dla starszych też nietrafiona

Na pewno jest to książka dla młodszych odbiorców. Rozdziały zbytnio nie łączą się ze sobą. Opisy nie są również mocno rozbudowane, po prostu wspomniane jak jest i to tyle. Pojawiają się również wątki fantazy np. skoczek czasu. Moim zdaniem końcówka była lepsza niż początek, troszkę się rozkręciła.

Na pewno jest to książka dla młodszych odbiorców. Rozdziały zbytnio nie łączą się ze sobą. Opisy nie są również mocno rozbudowane, po prostu wspomniane jak jest i to tyle. Pojawiają się również wątki fantazy np. skoczek czasu. Moim zdaniem końcówka była lepsza niż początek, troszkę się rozkręciła.

"Dzień czekolady" Anny Onichimowskiej nie jest na pewno zwykłą książką dla dzieci. Dawid i Monika to dwoje siedmiolatków, którzy sporo już w życiu przeszli, choć o szczegółach tych przeżyć dowiadujemy się tylko w odniesieniu do chłopca. Jest więc i tęsknota, i strata, jest w końcu i niepewność. A ostatecznie jest też nadzieja zrodzona z dziecięcej magii.

Książka przeznaczona jest dla dzieci 8+, ale moim zdaniem tak młodzi czytelnicy skupią się raczej na elementach baśniowych, chyba że będą mogli się w jakiś sposób utożsamić z bohaterami. Zakończenie może poprawić nastrój, dać poczucie, że dzisiejsze kłopoty kiedyś pozostaną za nami. Dla mnie osobiście fabuła była zbyt poszarpana, abym mogła się w niej z przyjemnością zanurzyć, ale tą niedogodność łagodziły piękne, barwne ilustracje autorstwa Emilii Dziubak.

"Dzień czekolady" Anny Onichimowskiej nie jest na pewno zwykłą książką dla dzieci. Dawid i Monika to dwoje siedmiolatków, którzy sporo już w życiu przeszli, choć o szczegółach tych przeżyć dowiadujemy się tylko w odniesieniu do chłopca. Jest więc i tęsknota, i strata, jest w końcu i niepewność. A ostatecznie jest też nadzieja zrodzona z dziecięcej magii.

Książka...

źródło: http://www.jejspojrzeniem.com.pl/2021/04/dzien-czekolady-anna-onichimowska.html
IG: tyska.jejspojrzeniem.com.pl

Uwielbiam książki dla dzieci, które trafią każdego dorosłego. Poruszą, zmuszą do refleksji, myślenia poza horyzontem codzienności i tego co nam – starym, wydaję się najważniejsze. Miłość, dzieciństwo, tęsknota, przyjaźń, przywiązanie. To i jeszcze wiele innych uczuć, poczujecie czytając Dzień czekolady.

Czasem niewiele, to bardzo dużo. Tak też jest w przypadku książki Anny Onichimowskiej. Zaledwie 50 stron, okraszonych dodatkowo przepięknymi ilustracjami Emilii Dziubak, wyniesie Was na morze życiowych rozterek, z którymi przyszło zmierzyć się naszym małym bohaterom.

Dzień czekolady to historia o czasie, który przynosi nam zmiany, lęki, marzenia, tęsknotę ( często nieodwracalną za bliskimi, których już przy nas nie ma) przyjaźń oraz miłość. Jak już wcześniej wspomniałam, w książce występuję dwójka małych bohaterów – Monika oraz Dawid, to 7-letnie dzieciaki które muszą zmierzyć się z problemami, często trudnymi jak na ich wiek do zrozumienia. Rzeczywistość, zwana życiem dosięga nas wszystkich w różnym wieku, często jako rodzice staramy się uchronić nasze maleństwa przed życiem – jednak czasami chyba lepiej usiąść, wytłumaczyć, być może zabrać np. na pogrzeb, wszak śmierć jest elementem każdego z nas.

Wiadomo, że wychowywanie dzieci, to bardzo indywidualna sprawa, często wnosimy to co nas ukształtowało, czasem chcemy uniknąć błędów własnych rodziców, starając się podchodzić do naszych dzieci w zupełnie inny sposób. Nie ma instrukcji obsługi wychowywania dzieci, nie ma złotej zasady jak być najbardziej idealnym rodzicem, wiadomo, że każdy z nas popełni jakiś błąd – tak wygląda życie, ale książki podobne do Dnia czekolady, już od najmłodszych lat naszych dzieci, pomogą im oraz nam przejść przez trudne tematy.

Książka nie jest napisana językiem prosty, jednak język ten trafia do najmłodszych, być może to kwestia nas dorosłych, którzy wymagają/ oczekują zupełnie czegoś innego, zapominając przy tym jak pewne tematy odbierają dzieci. Sprawia wrażenie uciętych wątków, co w opinii innych znajomych było dość chaotyczne, dla mnie to zwyczajna otwarta furtka do zadawania pytań nam dorosłym przez dzieci, dzięki czemu staje się lekturą bardziej interaktywną, daję wstęp do tematu, który później my jako rodzice, opiekunowie powinniśmy pociągnąć. To tylko pokazuję, że autorka nie narzuca swojej wizji świata emocji, jest tylko jego zalążkiem, fundamentem, na który my – dorośli, powinniśmy położyć cegły wg naszego wewnętrznego planu.

Osobiście polecam Dzień czekolady. To coś więcej niż książeczka dla dzieci z przepięknymi ilustracjami, to wstęp do rozmowy z naszymi pociechami.

źródło: http://www.jejspojrzeniem.com.pl/2021/04/dzien-czekolady-anna-onichimowska.html
IG: tyska.jejspojrzeniem.com.pl

Uwielbiam książki dla dzieci, które trafią każdego dorosłego. Poruszą, zmuszą do refleksji, myślenia poza horyzontem codzienności i tego co nam – starym, wydaję się najważniejsze. Miłość, dzieciństwo, tęsknota, przyjaźń, przywiązanie. To i jeszcze wiele...

Dziwna to książka. Poucinane dialogi, sceny, przez co wkradał się chaos.
Nie wiem kto jest odbiorcą, bo ani nie poleciałabym tej książki dzieciom w wieku 8 lat, ani 12.

Plus za ciekawie zrobione słuchowisko.

Dziwna to książka. Poucinane dialogi, sceny, przez co wkradał się chaos.
Nie wiem kto jest odbiorcą, bo ani nie poleciałabym tej książki dzieciom w wieku 8 lat, ani 12.

Plus za ciekawie zrobione słuchowisko.

Słuchałam w Audiobooku fajna, może być 👍

Słuchałam w Audiobooku fajna, może być 👍

Szczerze mówiąc, to czytając tą książkę kilka razy sprawdzałem czy nie skleiły się strony, bo wątki cięte jak trzcina w dżungli, totalnie na oślep. Niezła psychodela, nie wiem dla jakiego dziecka to ma być? Autorka napisała tekst niczym Kasia Kowalska - po bliżej nieokreślonym kwasie. Postacie to kompletny misz-masz, ledwo idzie się połapać kto z kim i dlaczego i że koleżanka pani pojechała po zakupy do sklepu rowerem. Aha. Tak. Jak dla mnie szkoda czasu, ani zabawna, ani przyjemna, ani za bardzo nie pouczająca, trzeba się naprawdę grubo zastanowić na jakimkolwiek sensem, na pewno nie dla dzieci poniżej 10 roku życia.

Szczerze mówiąc, to czytając tą książkę kilka razy sprawdzałem czy nie skleiły się strony, bo wątki cięte jak trzcina w dżungli, totalnie na oślep. Niezła psychodela, nie wiem dla jakiego dziecka to ma być? Autorka napisała tekst niczym Kasia Kowalska - po bliżej nieokreślonym kwasie. Postacie to kompletny misz-masz, ledwo idzie się połapać kto z kim i dlaczego i że...

I dla mnie i dla 8-latki zbyt wiele fantastyki, trudno zrozumieć, o co właściwie chodzi. Piątka za pomysł z kotkiem.

I dla mnie i dla 8-latki zbyt wiele fantastyki, trudno zrozumieć, o co właściwie chodzi. Piątka za pomysł z kotkiem.

Autorka stworzyła książkę dla dzieci opisującą ich poważne sprawy, przeżycia i dylematy. Ta pozbawiona infantylności książka prowadzi czytelnika niełatwą drogą, pozostawia samotne pytania, nie daje prostych wskazówek, kamufluje odpowiedzi. W tej książce wrze jak w kotle zielarki, do którego wrzucono wiele składników, nie zawsze do siebie pasujących, dających mieszankę wybuchową, czasem gorzkich, wywołujących łzy, a czasem śmiech. Autorka przenosi czytelnika w różne wymiary, zna dzieci i wie, że ich wyobraźnia sobie z tym poradzi. Te tajemnice, nie-oczywistości, sny, marzenia, mogą dorosłym namieszać, ale za którymś przeczytaniem i oni sobie poradzą.

Autorka wspaniale opisała dziecięce smutki, np. śmierć siostry głównego bohatera (Dawida) i rozstanie rodziców. Samotność i tęsknotę za rodziną, głównej bohaterki Moniki. Te braki i tęsknoty zbliżają dzieci, starają się sobie pomóc, tłumaczyć wszystko, odnajdywać rozwiązania. Kiedy ich przyjaźń kwitnie dowiadują się, że Monika zostanie zabrana ze swojego nowego domu, od swoich nowych, wspaniałych cioć. Dawid chce uchronić ją przed tym, wykorzystuje wszystkie znane sposoby, odkrywa nowe, prosi o pomoc różne moce, aż do pozytywnego skutku. I choć droga nie była łatwa dała szereg okazji do poznania i odkrycia wielu nowych, ciekawych i zaskakujących rzeczy.

Autorka kończy książkę bardzo optymistycznym "obrazkiem", dającym nadzieję, napawającym radością. Książka Anny Onichimowskiej to nietuzinkowa lektura, zapadająca w sercu.

Autorka stworzyła książkę dla dzieci opisującą ich poważne sprawy, przeżycia i dylematy. Ta pozbawiona infantylności książka prowadzi czytelnika niełatwą drogą, pozostawia samotne pytania, nie daje prostych wskazówek, kamufluje odpowiedzi. W tej książce wrze jak w kotle zielarki, do którego wrzucono wiele składników, nie zawsze do siebie pasujących, dających mieszankę...

Opowieść o dwójce dzieci, które zostają przyjaciółmi. Każde z nich coś straciło, każde z nich chce odnaleźć szczęście. Po co szukać samotnie, kiedy można to zrobić razem?

Interesująca opowieść, napisana w poetycki sposób, jednak wg mnie bardzo ciężki w odbiorze dla młodego czytelnika. Nie dość, że książka porusza trudny problem (strata bliskich),to nie została uproszczona pod względem formy przekazu. Piękne ilustracje, świetne krótkie rozdziały, które zdecydowanie ułatwiają wieczorne czytanie z dziećmi, nie trzeba sobie przerywać w kluczowych momentach.

Polecałabym jednak dzieciom starszym, bo te młodsze nie za wiele wyniosą z lektury całości, bardziej skupią się na elementach fantastycznych w książce, niż na problemach dzieci w nich zawartych.

Opowieść o dwójce dzieci, które zostają przyjaciółmi. Każde z nich coś straciło, każde z nich chce odnaleźć szczęście. Po co szukać samotnie, kiedy można to zrobić razem?

Interesująca opowieść, napisana w poetycki sposób, jednak wg mnie bardzo ciężki w odbiorze dla młodego czytelnika. Nie dość, że książka porusza trudny problem (strata bliskich),to nie została uproszczona...