Dla zagorzałych fanów Mercedes Lackey i ciekawych dalszych losów bohaterów jej poprzednich książek - co prawda znajomość poprzednich odsłon cyklu o heroldach nie jest wymagana, żeby zrozumieć to, co dzieje się w tej części, gdyż wszystkie najistotniejsze kwestie zostały wytłumaczone, ale bez pewnej wiedzy o tym, co działo się wcześniej czytelnik może mieć problem z połapaniem się w świecie przedstawionym i w relacjach pomiędzy postaciami.
Sam pomysł magicznych burz i sposobów radzenia sobie z nimi jest bardzo ciekawy i oryginalny. Autorka jednak tradycyjnie dla siebie skupia się przede wszystkich na przeżyciach wewnętrznych bohaterów i ich interakcjach z innymi postaciami. Tym razem również do akcji wprowadzone zostają zupełnie nowe postacie, z których perspektywy poznajemy całą historię. Jest to ze strony autorki zabieg, który powoduje pewne "odświeżenie". Jednocześnie wszyscy bohaterowie poprzednich części powracają, by brać aktywny udział w wydarzeniach.
To, co mi się niezbyt podobało, to podobnie jak w poprzedniej trylogii, wprowadzenie do akcji całej menażerii magicznych, mówiących stworzeń. Teraz mamy już nie tylko koniki, przepraszam -Towarzyszy, ale także magiczne kotki i gryfy, przez co cała historia robi się jakaś taka podejrzanie "bajkowa". Wyjątkowo irytował mnie też sposób mówienia gryfów.
Myślę jednak, że jeśli komuś podobały się poprzednie części cyklu, może być zadowolony z poznania dalszych losów lubianych bohaterów i ich świata. Mercedes Lackey pokazuje, że ma w zanadrzu jeszcze kilka całkiem niezłych pomysłów.

Dla zagorzałych fanów Mercedes Lackey i ciekawych dalszych losów bohaterów jej poprzednich książek - co prawda znajomość poprzednich odsłon cyklu o heroldach nie jest wymagana, żeby zrozumieć to, co dzieje się w tej części, gdyż wszystkie najistotniejsze kwestie zostały wytłumaczone, ale bez pewnej wiedzy o tym, co działo się wcześniej czytelnik może mieć problem z...

Autorka mnie zaskoczyła. Myślałam, że wiem, na co położony będzie ciężar w fabule pierwszego tomu ostatniej trylogii z serii o Valdemarze. Z zakończenia poprzedniej części wynikało, że kolejnym, jeszcze większym przeciwnikiem do pokonania, będzie Imperium, i nawrót do początków istnienia samego Valdemaru. A tu niespodzianka :) Owszem, konflikt jest bardzo widoczny, nawiązanie też, ale bohaterowie muszą się zmierzyć z czymś o wiele starszym i groźniejszym. Bohaterowie znani i nieznani, a już świetnym zabiegiem jest wprowadzenie opowieści z perspektywy rodowitego Karsyty. To też dodało świeżości serii, ponieważ do tej pory Karsyci występowali jako nieprzejednani i odwieczni wrogowie Heroldów. Tym razem miłość postawiona jest trochę z boku, natomiast na pierwszy plan wysunięte są narodziny przyjaźni między dwojgiem bohaterów oraz ich dojrzewanie psychiczne i emocjonalne.
Czyli nie sposób się nudzić, zakończenie pozostało otwarte i kolejny, przedostatni już niestety, tom serii czeka na półce ;)

Autorka mnie zaskoczyła. Myślałam, że wiem, na co położony będzie ciężar w fabule pierwszego tomu ostatniej trylogii z serii o Valdemarze. Z zakończenia poprzedniej części wynikało, że kolejnym, jeszcze większym przeciwnikiem do pokonania, będzie Imperium, i nawrót do początków istnienia samego Valdemaru. A tu niespodzianka :) Owszem, konflikt jest bardzo widoczny,...

Końcówka sagi zaczyna powoli narzucać się z filozoficzną stroną rozważań autorki, co przytłacza i spowalnia akcję. Nowi bohaterowie mi niezbyt przypadli do gustu, za to starych jest nieco zbyt mało, żeby można się było nacieszyć. Nic odkrywczego.

Końcówka sagi zaczyna powoli narzucać się z filozoficzną stroną rozważań autorki, co przytłacza i spowalnia akcję. Nowi bohaterowie mi niezbyt przypadli do gustu, za to starych jest nieco zbyt mało, żeby można się było nacieszyć. Nic odkrywczego.