Wspomnienie pewnego smutnego zimowego dnia zawisło nad zmierzającą od samego początku ku śmierci poezją. W odciśniętym podczas profetycznego snu piętnie widać symbole nicości. Jak ciężka gorączka musiała trawić człowieka, kiedy każde lekarstwo stawało się trucizną. W niespiesznie sączących się czarnych wizjach próchnieje świat, nawet samotność ginie w olbrzymim nieuniknionym grobowcu czasu. Żadna jutrzenka już nie rozjaśni pochodu cieni, nikt nie powstrzyma zagonów śmierci. To brzmi jak oswajanie niebytu. Te tak obce żyjącym, tajemnicze światy Georga Heyma są jednocześnie tak bliskie procesowi przemijania każdego człowieka. Ponieważ on w każdym wersie szykował się do drogi i dryfował coraz śmielej, aby zapaść się w pustkę tragicznego dnia 16 stycznia 1912 roku.

To poezja cienia, niczym u Poego. To rozpad przemijającego fizycznego piękna, jak u Baudelaire'a. To obłęd zdegradowanego życia, przypominający Rimbauda. Młody niemiecki ekspresjonista pewnie nawet nie przypuszczał, że będzie stawiany w jednym szeregu z twórcami tak mu bliskimi w odczuwaniu egzystencjalnego bólu. Ponieważ zbuntowana poezja zawsze będzie miała przewagę nad tą pozbawioną intrygującego spojrzenia, liryką spokojnej toni. Bowiem dla mnie wzburzenie oznacza istnienie, poetycka impulsywność zamienia się wtedy w tęsknotę za czymś nierozpoznanym i bardzo dalekim. Taka jest poezja Heyma, przepojona niespełnieniem, wyrażająca dramat krótkich chwil szczęścia i unoszona prądami Styksu od chwili jej poczęcia. Żeby się odrodzić, niemiecki poeta musiał przejść przez strefę nieistnienia. Jednak wrócił pod postacią pięknych czarnych wierszy i nauczył mnie, czym jest ciemność.

Wiszące na tle pożarów miłości owoce szubienicy nie są w poezji Heyma niczym bulwersującym. Używania form ziejących nudą z pewnością nie można zarzucić temu malarzowi stanów emocjonalnych, w których czerń wygrywa z bielą. Jego chmury są tak ciężkie, że nie może ich rozpędzić żaden wiatr. Zawieszona tuż nad ziemią samotność, swym bezkresem obejmuje wszystkie ludzkie niepokoje. Duchota grobu potęguje ciężar beznadziei a jej surrealistyczne wizje przybierają potępione kształty. Jak dobrze jest płynąć ściekami nocy, wśród krwawych plam witać defiladę trumien. W morzu poprawności wiersze Heyma jawią się niczym ciężkie kule u nogi życia, którego los został już dawno przesądzony. Pomiędzy czarnym niebem a purpurowym morzem jest wiele przestrzeni dla niespokojnych natur, ulubieńców Heyma.

Umiejscowiłbym go gdzieś w królestwie Comte de Lautréamonta i obydwom dałbym możliwość panowania nad bezkresną nocą. Czego tylko obaj dotkną, to zaraz zamienia się w smutek i żałobę. Obaj dźwigają ciężkie brzemię, dla obydwóch znamię śmierci zostało wypalone zbyt wcześnie. Jednak widocznie potrzeba nam takich artystów, których umiejętność ukazania dryfowania świata w pustkę jest nadzwyczajna. Takich, dla których skrytość i ponurość oznacza coś zupełnie innego, ich poezji jest dobrze w żałobnych i intrygujących strojach. Powleczona mrokiem twórczość Georga Heyma wyróżnia się przy tym z punktu widzenia osoby próbującej spoglądać na życie inaczej niż wszyscy. Ponieważ powiązanie istnienia z przemijaniem stanowi klucz do zrozumienia świata. Podejrzewam, że Georg Heym o tym bardzo dobrze wiedział.

Wspomnienie pewnego smutnego zimowego dnia zawisło nad zmierzającą od samego początku ku śmierci poezją. W odciśniętym podczas profetycznego snu piętnie widać symbole nicości. Jak ciężka gorączka musiała trawić człowieka, kiedy każde lekarstwo stawało się trucizną. W niespiesznie sączących się czarnych wizjach próchnieje świat, nawet samotność ginie w olbrzymim...