Bardzo ciekawy zestaw opowiadań. Jedne niesamowicie mi się podobały, inne raczej nie zapadną w pamięć, niemniej jednak przyjemnie spędziłam z nimi czas i zainteresowałam się autorem na tyle by sięgnąć po inne jego pozycje.

Bardzo ciekawy zestaw opowiadań. Jedne niesamowicie mi się podobały, inne raczej nie zapadną w pamięć, niemniej jednak przyjemnie spędziłam z nimi czas i zainteresowałam się autorem na tyle by sięgnąć po inne jego pozycje.

Zbiór opowiadań, których akcja dzieje się na wyspach, rozsianych po Oceanie Spokojnym, głównie na Hawajach. Napisane pięknym, bogatym, ale nie przesadnie ukwieconym językiem, idealnie oddają klimat tamtych miejsc – i to nieraz dosłownie. Ale, jak to z opowiadaniami bywa, jedno gorsze, drugie lepsze i trudno ocenić je wszystkie razem.

Zaczyna się nieźle. Opowiadania „Szeryf Kony” i „Chińczak” naprawdę wciągają. Potem jednak jest niesamowicie nudne „Na kobiercu Makaloa”, które czyta się jak podrzędny h’arlequin. Na szczęście zaraz za nim natrafiłem na „Chatę Mapuhiego”, w którym dzieje się naprawdę wiele.

Im dalej tym lepiej. Żadne się nie powtarza, każde jest na inny temat i opowiada o czymś zupełnie innym. Niektóre o strasznych i krwawych walkach, np. „Szatany z Fuatino”, inne po prostu o ludziach („Dom pychy”, „Na pokładzie”),jeszcze inne o katastrofach żywiołowych (np. „Perły Parlaya”).

I każde z nich wzbudza refleksję. W każdym z nich autor zmusza do zastanowienia się nad sobą, nad ludzkością i ich przywarami, czy też nad dylematami moralnymi, ostatecznie nad małością człowieka wobec żywiołu.

Piękna, klasyczna literatura z klimatem.

Zbiór opowiadań, których akcja dzieje się na wyspach, rozsianych po Oceanie Spokojnym, głównie na Hawajach. Napisane pięknym, bogatym, ale nie przesadnie ukwieconym językiem, idealnie oddają klimat tamtych miejsc – i to nieraz dosłownie. Ale, jak to z opowiadaniami bywa, jedno gorsze, drugie lepsze i trudno ocenić je wszystkie razem.

Zaczyna się nieźle. Opowiadania „Szeryf...

Poziom opowiadań jest dość zróżnicowany, jednak cały zbiór oceniam bardzo dobrze. Można było poczuć ten wyspiarski klimat i dzikość tamtych rejonów na Oceanie Spokojnym sprzed wielu lat. Tak się złożyło, że mam egzemplarz tej książki wydany jeszcze w 1923 roku, więc czytanie było bardzo przyjemne.

Poziom opowiadań jest dość zróżnicowany, jednak cały zbiór oceniam bardzo dobrze. Można było poczuć ten wyspiarski klimat i dzikość tamtych rejonów na Oceanie Spokojnym sprzed wielu lat. Tak się złożyło, że mam egzemplarz tej książki wydany jeszcze w 1923 roku, więc czytanie było bardzo przyjemne.

Piętnaście opowiadań dotyczących różnych zakątków Oceanu Spokojnego. Jedne mniej ciekawe, inne bardziej – z całości na pewno wybierze się jakieś ulubione, wszystkie jednak charakteryzuje niesamowita dokładność opisu. Jeżeli akcja toczy się na statku – poznamy go włącznie z takielunkiem, jeżeli jest huragan – będziemy dokładnie wiedzieli co może wściekły żywioł, jeżeli jesteśmy na którejś z wysp – poznamy zwyczaje jej mieszkańców (powtarzany kilkakrotnie motyw wyliczania procentowego hawajskiej krwi może nudzić, ale Hawajczycy faktycznie robią tak do tej pory).
W jednym tylko przypadku miałam obiekcje: idealistyczny opis uduchowionego wręcz potomka buntowników z Bounty w opowiadaniu „Prawnuk McCoya” nijak nie przystawał do faktów opisanych przez Macieja Wasielewskiego w „Jutro przypłynie królowa”. Ale oczywiście London jak najbardziej miał prawo do własnej wizji bohatera.
Niemniej „Opowieści...” są bardzo ciekawym zbiorem niebanalnych historii, których dużą zaletą jest godna podziwu dbałość o realistyczne detale. I w dodatku napisanych ponad sto lat temu...

Piętnaście opowiadań dotyczących różnych zakątków Oceanu Spokojnego. Jedne mniej ciekawe, inne bardziej – z całości na pewno wybierze się jakieś ulubione, wszystkie jednak charakteryzuje niesamowita dokładność opisu. Jeżeli akcja toczy się na statku – poznamy go włącznie z takielunkiem, jeżeli jest huragan – będziemy dokładnie wiedzieli co może wściekły żywioł, jeżeli...

Z wielką przyjemnością i z zainteresowaniem wysłuchałam "Opowieści Mórz Południowych".
Jak to ze zbiorami opowiadań bywa, są tu utwory lepsze i słabsze, jednak na pewno nie ma nieciekawych tekstów.

Największe wrażenie zrobiły na mnie: "Dom Mapuhiego", "Poganin", "Trędowaty Koolau" i "Na pokładzie" (to ostatnie opowiadanie uważam za najlepsze).

London jawi się tu jako mistrz krótkiej formy. Świetnie oddaje koloryt egzotycznych miejsc, relacje między bohaterami, ich odczucia, wewnętrzne przeżycia. Częstym motywem są marzenia i nadzieje, które raz się spełniają, innym razem zawodzą.
Interesująco ukazane są kontrasty społeczne i etniczne oraz problem kolonializmu.

Na uwagę na pewno zasługują synestezyjne opisy, barwny język i nieraz gawędziarski styl, zwłaszcza w utworach z pierwszoosobową narracją.
Świetne są niektóre dialogi; czasem aż chce się przeczytać je powtórnie.

Polecam szczerze, nie tylko fanom twórczości Londona.

Z wielką przyjemnością i z zainteresowaniem wysłuchałam "Opowieści Mórz Południowych".
Jak to ze zbiorami opowiadań bywa, są tu utwory lepsze i słabsze, jednak na pewno nie ma nieciekawych tekstów.

Największe wrażenie zrobiły na mnie: "Dom Mapuhiego", "Poganin", "Trędowaty Koolau" i "Na pokładzie" (to ostatnie opowiadanie uważam za najlepsze).

London jawi się tu jako...

Jack London jest kojarzony z zimną, surową Alaską i Kanadą, po których hulają wilki, a ludzie albo szukają złota, albo guza (a najczęściej i jednego, i drugiego). Jednakże w życiu Londona również tytułowe "morza południowe" odgrywały poważną rolę.
Dla mnie osobiście te opowiadania ustępują nieco opowiadaniom "północnym" - klimat w sensie pogodowym wpływa na klimat literatury (przepraszam za niezręczny kalambur). Tym niemniej, warto się z nimi zapoznać - są ciekawe, dobrze napisane i pozostają klasyką światowej literatury.

Jack London jest kojarzony z zimną, surową Alaską i Kanadą, po których hulają wilki, a ludzie albo szukają złota, albo guza (a najczęściej i jednego, i drugiego). Jednakże w życiu Londona również tytułowe "morza południowe" odgrywały poważną rolę.
Dla mnie osobiście te opowiadania ustępują nieco opowiadaniom "północnym" - klimat w sensie pogodowym wpływa na klimat...

Nie przepadam za zbiorami opowiadań ale ten naprawdę jest udany.
Prawie każde opowiadanie zawiera ciekawą i wciągająca historię. Nie wykluczone, że autentyczne. Szczególnie polecam "Prawnuk McCoya"- rejs statkiem, w którego ładowni trwa pożar grożący w każdej chwili wybuchem.

Nie przepadam za zbiorami opowiadań ale ten naprawdę jest udany.
Prawie każde opowiadanie zawiera ciekawą i wciągająca historię. Nie wykluczone, że autentyczne. Szczególnie polecam "Prawnuk McCoya"- rejs statkiem, w którego ładowni trwa pożar grożący w każdej chwili wybuchem.

Po lekturach „Martin Eden” i „Maleńka pani wielkiego domu”... „Opowieści Mórz Południowych” nie przypadły mi do gustu. To chyba nie to, czego oczekiwałam i to nie tyle z powodu niezgrabnego języka autora, bo na to nigdy narzekać nie mogę, uwielbiam prozę Londona :) Sądzę po prostu, że to nie typ książki lubianej przeze mnie. Aczkolwiek, London wciąż zostaje jednym z moich ulubionych autorów i z przyjemnością zasięgnę jeszcze jego innych dzieł!

Po lekturach „Martin Eden” i „Maleńka pani wielkiego domu”... „Opowieści Mórz Południowych” nie przypadły mi do gustu. To chyba nie to, czego oczekiwałam i to nie tyle z powodu niezgrabnego języka autora, bo na to nigdy narzekać nie mogę, uwielbiam prozę Londona :) Sądzę po prostu, że to nie typ książki lubianej przeze mnie. Aczkolwiek, London wciąż zostaje jednym z moich...

Fenomenalny zbiór opowiadań. Pióro Londona urzeka, a kolonializm jest w nim przedstawiony w perfekcyjny sposób. Człowiek nabiera ochoty wyruszyć na morza południowe.

Fenomenalny zbiór opowiadań. Pióro Londona urzeka, a kolonializm jest w nim przedstawiony w perfekcyjny sposób. Człowiek nabiera ochoty wyruszyć na morza południowe.

Niektóre opowiadania zachwycające inne bardzo dobre. Gdybym miała przeczytać raz jeszcze, jedynie "Prawnuka McCoya" bym pominęła (strasznie rozwlekłe i nudne). Resztę zdecydowanie warto przeczytać.

Niektóre opowiadania zachwycające inne bardzo dobre. Gdybym miała przeczytać raz jeszcze, jedynie "Prawnuka McCoya" bym pominęła (strasznie rozwlekłe i nudne). Resztę zdecydowanie warto przeczytać.