Całkiem niezła intryga rozpoczęta dylematem: zabić czy uniewinnić, którego rozstrzygnięcie sprowadzi tragedię. czyta się z zainteresowaniem...

Całkiem niezła intryga rozpoczęta dylematem: zabić czy uniewinnić, którego rozstrzygnięcie sprowadzi tragedię. czyta się z zainteresowaniem...

Jest tyle cudownych książek i tak wielu uzdolnionych pisarzy; po cóż więc tracić czas na "Prawo łaski"?
Intryga jest tak nieprzekonująca, naiwna i przewidywalna, że aż boli. Demoniczny czarny charakter powinien przerażać - a mnie tylko zmarszczki na czole się pogłębiły w stanie permanentnego niedowierzania.
Zabrakło warsztatu.

Jest tyle cudownych książek i tak wielu uzdolnionych pisarzy; po cóż więc tracić czas na "Prawo łaski"?
Intryga jest tak nieprzekonująca, naiwna i przewidywalna, że aż boli. Demoniczny czarny charakter powinien przerażać - a mnie tylko zmarszczki na czole się pogłębiły w stanie permanentnego niedowierzania.
Zabrakło warsztatu.

Po ciężkiej i długiej lekturze („Łaskawe” Littella) postanowiłem sobie dla odmiany zafundować coś lekkiego i rozrywkowego. Podobała mi się inna książka Grippando, którą przeczytałem wcześniej („Forsy jak lodu”),więc pomyślałem, że niezbyt wymagające, ale wciągające, sprawnie napisane amerykańskie czytadło będzie w sam raz.

Problem w tym, że debiutancka powieść Jamesa Grippando „Prawo łaski” jest jeszcze dość słaba… Ani specjalnie wciągająca, ani warsztatowo dobra. Schemat goni schemat, prosto i naiwnie skonstruowany jest główny bohater Jack Swyteck, tak samo zresztą jak jego ojciec gubernator – Harry Swyteck. Ojciec z synem o coś się pożarli, ale o co dokładnie – tego nam autor w zasadzie nie wyjaśnia. Pozostaje nam przyjąć, że obaj mają do siebie o coś żal. Ich relacji nie ułatwia życie zawodowe: Jack jest młodym adwokatem-idealistą, a ojciec – gubernatorem, który z racji pełnionej funkcji podpisuje wyroki śmierci.

O! To może mamy tu do czynienia z błyskotliwym potraktowaniem tematu kary śmierci? Nieee… nic z tych rzeczy. Kwestia winy i kary sprowadza się właściwie to stwierdzenia, że „niewinny człowiek nie powinien być stracony na krześle elektrycznym”, no ale z tym przecież nikt by nie polemizował. A sam fakt stosowania w kodeksie karnym kary śmierci nie jest kwestionowany, mimo że „kondycja moralna” stanowi istotny element powieści.

No i z tym jest pewien problem. Jack jest adwokatem – broni więc różnych ciemnych typów przed sądem. I tu pewien zgrzyt – jego klientem jest Eddy Goss, który… przyznał się do popełnienia morderstwa na nastoletniej dziewczynce. A Jack, choć doskonale wie o winie oskarżonego, wykorzystuje lukę prawną i… doprowadza do jego uwolnienia, choć czyni to z pewną odrazą (sic!). Wychodzi na to, że Jack ma w nosie sprawiedliwość, chodzi mu wyłącznie o sprawność sądową. Ale przecież Grippando kreuje go na nieskazitelnego moralnie młodego idealistę! Jest to największa i niezwykle irytująca niespójność tej postaci.

Sama intryga jest strasznie naiwna. Komiksowy aż do śmieszności jest antagonista głównych bohaterów… Finał przewidywalny i sztampowy.

Ot takie drugoligowe czytadło… Myślałem, że pociągnę cykl z Jackiem Swyteckiem, ale pierwsza powieść serii zdecydowanie do tego nie zachęca.

Po ciężkiej i długiej lekturze („Łaskawe” Littella) postanowiłem sobie dla odmiany zafundować coś lekkiego i rozrywkowego. Podobała mi się inna książka Grippando, którą przeczytałem wcześniej („Forsy jak lodu”),więc pomyślałem, że niezbyt wymagające, ale wciągające, sprawnie napisane amerykańskie czytadło będzie w sam raz.

Problem w tym, że debiutancka powieść Jamesa...

2003

2003

:)

:)

co tu dużo pisać... Grippando- to mówi wszystko. Polecam!!

co tu dużo pisać... Grippando- to mówi wszystko. Polecam!!

Najpierw przeczytałam forsy jak lodu bardzo mi się podobała więc kiedy w bibliotece na półce zauważyłam prawo łaski musiałam ją przeczytać. Zaskakująca. Polecam

Najpierw przeczytałam forsy jak lodu bardzo mi się podobała więc kiedy w bibliotece na półce zauważyłam prawo łaski musiałam ją przeczytać. Zaskakująca. Polecam