Bardzo przypominała mi Sherlocka klimatem ta historia.
Minusem są rozwlekłe opisy i akcje i narracja - trzeba mieć trochę cierpliwości, ale to może miało podkręcać klimat?
Może podkreśliło właśnie, bo klimacik jest;)
Pierwsza część serii, ale nie wiem, czy w napływie tylu tytułów sięgnę po następne;)
Może kiedyś...

Bardzo przypominała mi Sherlocka klimatem ta historia.
Minusem są rozwlekłe opisy i akcje i narracja - trzeba mieć trochę cierpliwości, ale to może miało podkręcać klimat?
Może podkreśliło właśnie, bo klimacik jest;)
Pierwsza część serii, ale nie wiem, czy w napływie tylu tytułów sięgnę po następne;)
Może kiedyś...

Dobrnęłam do końca, uff! Do połowy było jeszcze nienajgorzej, potem było już mniej więcej wiadomo, na czym się fabuła zasadza i było nudno. Ale w skrócie:
mamy dwa wątki, współczesny i wojenny. W wojennym mamy kilka trupów, złoczyńcę namierzono i właściwie zlikwidowano. W wątku współczesnym mamy jednego trupa i pod koniec książki się okazuje, że wskutek pewnym komplikacji i zazębienia z wątkiem wojennym jest to zupełnie inny trup. Nawet by mnie to śmieszyło, gdyby nie zmęczenie książką. Nie wiem, może miał być to pastisz? W każdym razie główna myśl przewodnia to oczywiście plagiat "Upiora w operze", ale poza tym mam skojarzenia z serialem "Foyle's War" (Wojna Foyle'a chyba się w Polsce nazywał?) oraz z drugim, "Nowe triki" (łącznie ze sposobem ubierania się jednego z bohaterów),tudzież ze starym filmem z Vivien Leigh "Waterloo Bridge". Pewnie innych konotacji nie wyłapałam, a powinnam (wątek dwóch detektywów? wątek ze spirytyzmem vel "spirytualizmem"). Przegadana ta powieść niemożliwie. A poza tym tłumaczka nie jest, delikatnie mówiąc, najlepsza - może i zna słownictwo angielskie, ale z językiem polskim gorzej. Niektóre frazy mają wyraźną składnię angielską, słowa też zostały przetłumaczone dosłownie i to po prostu zgrzyta. Choćby ten "spirytualizm", bardziej wg mnie odnosi się do spirytualiów niż do duchów. Od kiedy "Millstone" to kamień milowy? Czy "mothballs" nie da się przetłumaczyć? "I believe" zgrabniej byłoby przetłumaczyć "O ile wiem" czy "O ile się orientuję" niż "Ja wierzę" - w języku polskim wydźwięk jest zupełnie inny.

Być może kiedyś sięgnę jeszcze po jakąś powieść Fowlera, żeby zobaczyć, czy jest lepsza. Na teraz w zupełności wystarcza.

Dobrnęłam do końca, uff! Do połowy było jeszcze nienajgorzej, potem było już mniej więcej wiadomo, na czym się fabuła zasadza i było nudno. Ale w skrócie:
mamy dwa wątki, współczesny i wojenny. W wojennym mamy kilka trupów, złoczyńcę namierzono i właściwie zlikwidowano. W wątku współczesnym mamy jednego trupa i pod koniec książki się okazuje, że wskutek pewnym komplikacji i...

na okładce zachęcają zdaniem "kryminał,który przeraża,szokuje i bawi", nic z tych rzeczy nie odnalazłam w tej książce. znudziła mnie na maxa :(

na okładce zachęcają zdaniem "kryminał,który przeraża,szokuje i bawi", nic z tych rzeczy nie odnalazłam w tej książce. znudziła mnie na maxa :(

Dobry pomysł na kryminalną powieść, ale źle "wykonany". Gdyby ta powieść "działa się" nieco szybciej, to kto wie... A tak - przeciętne łamane przez średnie.

Dobry pomysł na kryminalną powieść, ale źle "wykonany". Gdyby ta powieść "działa się" nieco szybciej, to kto wie... A tak - przeciętne łamane przez średnie.

Czytałam jednym tchem. Seria dosyć niesamowitych morderstw, popełnianych w budynku Teatru Palace, zdecydowanie niekonwencjonalni detektywi, próbujący rozwikłać zagadkę, obraz Londynu dręczonego conocnymi nalotami w czasie Blitzu i pięknie zarysowana przyjaźń, trwająca grubo ponad pół wieku - to sprawiało, że po prostu nie mogłam się oderwać od lektury. Na dokładkę pasjonujące opisy samego teatralnego budynku, pełnego tajemniczych zakamarków i niezliczonych pomieszczeń, o których istnieniu laik nawet nie ma pojęcia. Ten kryminał na pewno zapamiętam na długo.

Czytałam jednym tchem. Seria dosyć niesamowitych morderstw, popełnianych w budynku Teatru Palace, zdecydowanie niekonwencjonalni detektywi, próbujący rozwikłać zagadkę, obraz Londynu dręczonego conocnymi nalotami w czasie Blitzu i pięknie zarysowana przyjaźń, trwająca grubo ponad pół wieku - to sprawiało, że po prostu nie mogłam się oderwać od lektury. Na dokładkę...

Przekombinowana powieść - za dużo wszystkiego morderstw wątków postaci,zbyt długich monologów jednego z bohaterów. Przemądrzałego Bryanta nie sposób lubić a jego postać mocno wpływa na odbiór powieści. Zapowiadało się dobrze a wyszło jak wyszło nic nadzwyczajnego

Przekombinowana powieść - za dużo wszystkiego morderstw wątków postaci,zbyt długich monologów jednego z bohaterów. Przemądrzałego Bryanta nie sposób lubić a jego postać mocno wpływa na odbiór powieści. Zapowiadało się dobrze a wyszło jak wyszło nic nadzwyczajnego