Czyta się gładko, warsztat literacki dobry. Jeśli jednak autorka w takich barwach widzi świat, to mi jej zwyczajnie szkoda, bo musi mieć strasznie ponure życie.

Czyta się gładko, warsztat literacki dobry. Jeśli jednak autorka w takich barwach widzi świat, to mi jej zwyczajnie szkoda, bo musi mieć strasznie ponure życie.

Zbiór opowiadań Doris Lessing przeczytałem jednym tchem, ale to co rzuca się w oczy to przede wszystkim ich nierówność. Jedne porażają realizmem,z rozumieniem ludzkiej natury, dyskretnym ironicznym humorem, inne są jedynie ciekawe, ale jest też kilka opowiadań naprawdę słabych.

Dla mnie najistotniejszy w literaturze był zawsze człowiek jako jednostka. jego decyzje, wybory i działania. I to zarówno w odniesieniu do relacji miłosnych jak i w odniesieniu do tego co nas otacza i bliżej i dalej. To wszystko odnajduje w zbiorze opowiadań Lessing. Polecam szczególnie opowiadania pierwsze i ostatnie. Oba niby traktują o sprawach damsko- męskich, ale tak naprawdę poruszają rolę kobiet w świecie zdominowanym przez mężczyzn. Czy kobietę stać powiedzieć mężczyźnie "nie" i czy ten drugi to akurat słowo zrozumie? Czy kobieta może zechcieć oderwać się od rzeczywistości, rodziny i choć przez chwilę pobyć samą? Czy ktoś ją zrozumie, czy wokół czekać ją będzie jedynie ostracyzm? Kto potrafi oderwać się od z góry założonych ról społecznych, kto potrafi zrozumieć, ale jednocześnie nie potępiać, odnajdzie w literaturze Doris Lessing gotowe odpowiedzi. Pozostałym także polecam ten zbiór opowiadań, pomimo kilku słabszych punktów. W końcu poznawanie ludzkiej osobowości jest takie fascynujące.

Zbiór opowiadań Doris Lessing przeczytałem jednym tchem, ale to co rzuca się w oczy to przede wszystkim ich nierówność. Jedne porażają realizmem,z rozumieniem ludzkiej natury, dyskretnym ironicznym humorem, inne są jedynie ciekawe, ale jest też kilka opowiadań naprawdę słabych.

Dla mnie najistotniejszy w literaturze był zawsze człowiek jako jednostka. jego decyzje, wybory...

Książka to zbiór kilkunastu opowiadań z kategorii obyczajowe i chociaż nie wszystkie opowiadania są ciekawe, to kilka z nich wbiło mnie w ziemię jeśli można tak powiedzieć. Szczególnie polecam opowiadania nr 1-4, 8-11, 14-15. Pozostałe najprawdopodobniej wpływają tylko na zaniżoną ocenę u innych czytelników.

Książka to zbiór kilkunastu opowiadań z kategorii obyczajowe i chociaż nie wszystkie opowiadania są ciekawe, to kilka z nich wbiło mnie w ziemię jeśli można tak powiedzieć. Szczególnie polecam opowiadania nr 1-4, 8-11, 14-15. Pozostałe najprawdopodobniej wpływają tylko na zaniżoną ocenę u innych czytelników.

Nie jestem miłośniczką opowiadań, jestem miłośniczką twórczości Doris Lessing.
"Mężczyzna i dwie kobiety" to odważne i wnikliwe spojrzenie na człowieka. Uważna obserwacja, umiejętnie ubrana w słowa.
Opowiadania są różnorodne. Czasem ironiczne, humorystyczne, innym razem poważne. Jedne podobały mi się bardziej, inne mniej. Przez każde z nich przebija styl Lessing, śmiałość i dosadność, które lubię.

Nie jestem miłośniczką opowiadań, jestem miłośniczką twórczości Doris Lessing.
"Mężczyzna i dwie kobiety" to odważne i wnikliwe spojrzenie na człowieka. Uważna obserwacja, umiejętnie ubrana w słowa.
Opowiadania są różnorodne. Czasem ironiczne, humorystyczne, innym razem poważne. Jedne podobały mi się bardziej, inne mniej. Przez każde z nich przebija styl Lessing, śmiałość...

To już moje kolejne spotkanie z Doris Lessing, właściwie z jej twórczością. Osobiście nie miałam przyjemności porozmawiać z pisarką, a szkoda bo zapewne byłoby to bardzo ciekawe spotkanie i ogromna nauka płynąca z niego. No cóż, pozostaje mi czerpać wiedzę z utworów literackich wspomnianej autorki, która niejedno w swoim ciekawym i niepokornym życiu doświadczyła, a później przelała na papier ku radości czytelnika.

Opowiadania brytyjskiej literatki mają w sobie niesamowitą moc, pozostają w głowie i nie pozwalają na obojętność. Zaskakują podjętym tematem, jego realizmem, zachwycają sposobem przekazu i irytują zakończeniem. Ciężko przyjąć jednoznaczne stanowisko zgodne z naszymi poglądami lub społecznie przyjętymi normami. Szczególnie, gdy dotyczy to oceny tych opowiadań, na które autorka chciała zwrócić naszą uwagę i w opis których włożyła całą siebie.
Dopuszczam tę myśl, że przedstawione w nich wydarzenia przynajmniej w części mogły być jej udziałem. Podziwiam kunszt literacki, sposób ujęcia świata, zwięzłe przedstawienie trudnych tematów w tak łagodnym i wyrozumiałym świetle, jak i jej spostrzegawczość oraz bystrość w ocenie ludzkich zachowań.

Szczerze, nie przepadam za krótkimi opowiadaniami, zbyt szybko się kończą, a kiełkująca więź z bohaterami zostaje drastycznie, dla mnie zdecydowanie za szybko, zerwana. Sięgając po opowiadania muszę liczyć się z koniecznością dopowiedzenia dalszego ciągu, domalowania obrazu i ewentualnie zderzenia z rzeczywistością w przypadku rozbieżności.
Ale czy na pewno koniecznością? Przecież wybór należy do mnie. To ode mnie zależy, co z tym zrobię i czy w ogóle zrobię. Tak jak od Ciebie czy sięgniesz po tę książkę i zdecydujesz, które z piętnastu opowiadań Cię zachwyci, sponiewiera.

To już moje kolejne spotkanie z Doris Lessing, właściwie z jej twórczością. Osobiście nie miałam przyjemności porozmawiać z pisarką, a szkoda bo zapewne byłoby to bardzo ciekawe spotkanie i ogromna nauka płynąca z niego. No cóż, pozostaje mi czerpać wiedzę z utworów literackich wspomnianej autorki, która niejedno w swoim ciekawym i niepokornym życiu doświadczyła, a później...

Lessing /1919-2013/, a książka z 1963 roku. 11 pażdziernika 2007 przyznano jej literacką Nagrodę Nobla, uzasadniając wybór stwierdzeniem: „...jej epicka proza jest wyrazem kobiecych doświadczeń. Przedstawia je z pewnym dystansem, sceptycyzmem, ale też z ogniem i wizjonerską siłą”.
Krzysztof Cieślik w „Polityce” pisze:
„Ciekawiej prezentuje się piętnaście krótkich historii londyńskich, przedstawionych w „Mężczyźnie i dwóch kobietach”. Autorka – bardziej tu zjadliwa i wyzwolona – imponuje dogłębną analizą kobiecej psychiki. W sposób iście mistrzowski rysuje skomplikowane relacje damsko-męskie, często śmieszne, nieraz tragiczne, z ironią pokazuje miłosne rozterki dziewcząt i chłopców, część historii pozostawia niedopowiedzianych, jakby w zawieszeniu. Szczególnie porusza „Wzajemność”, opowiadająca o niezwykle pięknej miłości kazirodczej, a także „Zaliczona” z mocną sceną gwałtu”.
Konfrontuję to z oceną na „lubimy czytać” - 5.86 przy 71 ocenach i 8 opiniach i podniecony rozbieżnością między Cieślikiem a portalem zaczynam czytać. Już na samym początku trafiam na opowiadanie wyróżnione przez Cieślika pt „Zaliczona” i czytam je ze wzrastającym zachwytem, mimo, że autorka ujawnia swoje zapędy feministyczne, o których uprzednio wyczytałem w Wikipedii. Różnorodność, ktorą poznajemy wraz z każdym następnym opowiadaniem, jest zaletą jej pisarstwa, a moją uwagę przykuwa najpierw tytułowe opowiadanie, ciekawe psychologicznie, a następnie zatytułowane „Anglia przeciwko Anglii” przesiąknięte marksizmem /o którym Wikipedia też wspominała/. Zaraz potem urocza baśń poetycka pt „Dwoje garncarzy”, a po niej groteskowe „Kobiety po przejściach”.
No, i stało się. Zwolniłem tempo czytania. To mnie się zawsze zdarza, gdy coś mnie się bardzo spodoba. W tej książce, każde następne opowiadanie wprowadza czytelnika w inny nastrój i każde pobudza do myślenia; nie, żle!!; raczej do zastanawiania się nad przewrotnościami losu, jak i przywoływania wspomnień kojarzących się z lekturą. Po zachwycającym mnie „feministycznym” opowiadaniu pt „Nasza przyjaciółka Judith”, trafiam na wyróżnioną przez Cieślika „Wzajemność” i w przeciwieństwie do niego nie widzę żadnego „PIĘKNA”, ino ZAKŁAMANIE i CHORY SEKS. Jednakże opowiadanie to skłania mnie do dodatkowego podziwu autorki: za odwagę i „nowoczesność”. ONA URODZIŁA SIĘ PRZECIEŻ PRAWIE STO LAT TEMU !!!
Z pozostałych pięciu opowiadań najbardziej przypadły mnie do gustu „Zapiski do historii choroby”, które polecam szczególnie młodym paniom, jako uroczą, madrą lekcję w materii stosunków męsko-damskich oraz kończący książkę „Pokój numer 19” o niebezpieczeństwach pustki czyhających na kobietę, gdy odchowane dzieci pójdą do szkoły.
Reasumując: odkrycie, bo mimo Nagrody Nobla nigdy o twórczości Lessing nic ciekawego nie słyszałem, a teraz uraczony zostałem naprawdę DOBRĄ LITERATURĄ, przeto punkt dla Cieślika, a Państwa zapraszam do lektury z pełnym przekonaniem.

Lessing /1919-2013/, a książka z 1963 roku. 11 pażdziernika 2007 przyznano jej literacką Nagrodę Nobla, uzasadniając wybór stwierdzeniem: „...jej epicka proza jest wyrazem kobiecych doświadczeń. Przedstawia je z pewnym dystansem, sceptycyzmem, ale też z ogniem i wizjonerską siłą”.
Krzysztof Cieślik w „Polityce” pisze:
„Ciekawiej...

Czytałam opinie, aby nie zaczynać swojej przygody z Lessing od tej książki. I słusznie. Jestem trochę rozczarowana, ale jeszcze nie na tyle, żeby nie sięgnąć po kolejną pozycje tej autorki.
Lessing jest bystrym obserwatorem, tworzy wiaryodne portrety postaci. To mi się podobało.

Czytałam opinie, aby nie zaczynać swojej przygody z Lessing od tej książki. I słusznie. Jestem trochę rozczarowana, ale jeszcze nie na tyle, żeby nie sięgnąć po kolejną pozycje tej autorki.
Lessing jest bystrym obserwatorem, tworzy wiaryodne portrety postaci. To mi się podobało.

Dawno czytane

Dawno czytane

41/2013

41/2013

Jakkolwiek czytanie opowiadań nie jest moim ulubionym sposobem na zatopienie się w lekturze, Doris Lessing w tej formie urzeka różnorodnością i dogłębnością, zagląda w zakamarki duszy postaci tak różnorodnych, że grzechem byłoby nie mieć tej pozycji w domowej biblioteczce

Jakkolwiek czytanie opowiadań nie jest moim ulubionym sposobem na zatopienie się w lekturze, Doris Lessing w tej formie urzeka różnorodnością i dogłębnością, zagląda w zakamarki duszy postaci tak różnorodnych, że grzechem byłoby nie mieć tej pozycji w domowej biblioteczce