"Bez przesady mogę powiedzieć, że geniusz Arthura Schopenhauera ocalił mi życie".
Nie tylko Schopenhauer, ale filozofia w ogóle, ratuje życie. Ważny kontrapunkt: Philip mówi o biblioterapii.

"Bez przesady mogę powiedzieć, że geniusz Arthura Schopenhauera ocalił mi życie".
Nie tylko Schopenhauer, ale filozofia w ogóle, ratuje życie. Ważny kontrapunkt: Philip mówi o biblioterapii.

Na obecnym etapie mojej ścieżki edukacyjnej (studia psychologii) pozycja bardzo dla mnie cenna. Yalom dzieli się z czytelnikami wiedzą z wielu dziedzin i pięknie tę wiedzę integruje: poznajemy psychologiczną biografię Schopenhauera, jego wpływ na koncepcje Freuda, dynamikę i sposoby oddziaływania w terapii grupowej, a także idee psychologii egzystencjalnej. Ale poza wiedzą, powieść zaoferowała mi ciekawą akcję i chęć odkrywania losów bohaterów, więc to, co w beletrystyce najważniejsze. Czuję się mocno zmotywowana, żeby sięgnąć po inne książki autora.

Na obecnym etapie mojej ścieżki edukacyjnej (studia psychologii) pozycja bardzo dla mnie cenna. Yalom dzieli się z czytelnikami wiedzą z wielu dziedzin i pięknie tę wiedzę integruje: poznajemy psychologiczną biografię Schopenhauera, jego wpływ na koncepcje Freuda, dynamikę i sposoby oddziaływania w terapii grupowej, a także idee psychologii egzystencjalnej. Ale poza wiedzą,...

Podobnej książki jeszcze nie czytałam. Jest to wysoce psychologiczna powieść, napisana przez amerykańskiego profesora psychiatrę, autora wielu dzieł naukowych a także beletrystycznych z jego dziedziny.
Powieść zawiera dwa przeplatające się wątki: współczesny oraz historyczny. Ten pierwszy to spotkania grupy terapeutycznej w San Francisco, drugi stanowią obrazy z życia wielkiego niemieckiego filozofa z XIX w. - Arthura Schopenhauera.

Psychoterapeuta Julius dowiaduje się, że jest śmiertelnie chory i postanawia końcówkę życia przeznaczyć na pracę, którą zawsze kochał, czyli pomaganie ludziom z problemami psychicznymi. Nigdy nie uczestniczyłam w psychoterapii, ta książka dała mi szansę przyjrzeć się jak to wygląda. Rozważam przeczytanie innej powieści Autora.
Grupa terapeutyczna jest niewielka (7 osób) i jej cotygodniowe spotkania trwają latami, a ludzie i problemy są bardzo różne. Możemy obserwować szczere wyznania, buzujące emocje, relacje i burzliwe zachowania uczestników podczas cotygodniowych spotkań w trakcie całego roku. Bierze w nich udział m. in. Philip, pragnący zostać psychoterapeutą, który poprosił Juliusa, aby był jego mentorem. Philip głosi tezę, że dzieło Schopenhauera może być pomocne w powrocie człowieka do równowagi psychicznej, on sam zawdzięcza filozofowi pozbycie się ciężkiego uzależnienia.

Dla mnie dużym walorem tej książki, oprócz możliwości zapoznania się z technikami psychoterapii, było przypomnienie poglądów Schopenhauera, poznanie życia wielkiego filozofa, samotnika i mizantropa, oraz uświadomienie jak wielki wpływ mieli rodzice i dzieciństwo na ukształtowanie się charakteru uczonego i całe jego dalsze życie. To odświeżenie myśli filozoficznych obejmuje też innych wielkich, głównie Platona, Nietschego, Kanta, Hegla. Pokazuje również przemożny wpływ myśli Schopenhauera na teorię Freuda.

Od strony literackiej nie jest to wielkie dzieło, ale myślę, że warto je poznać. Wbrew przytoczonym cytatom, książka nie jest smutna ani ponura. Co najwyżej skłania do przemyśleń nad „dramatem kondycji ludzkiej”. Na mnie większe wrażenie zrobiła część filozoficzna niż psychologiczna. Niezbyt przekonująco brzmiały dla mnie rozmowy podczas sesji terapeutycznych, bohaterowie nie byli zbyt wiarygodni, raziła mnie sztuczność dialogów.

A oto przykłady myślenia psychoterapeutów i Schopenhauera:

„Zdaniem większości współczesnych psychoterapeutów takie odcinanie się od kontaktów społecznych byłoby wskazaniem do terapii. I rzeczywiście, większość praktyki psychoterapeutycznej właśnie tym się zajmuje – nie tylko problemem niechęci do ludzi w ogóle, ale też rozmaitymi formami nieprzystosowania społecznego, takimi jak autyzm, unikanie więzi, fobia społeczna, osobowość schizoidalna, osobowość antyspołeczna, osobowość narcystyczna, niezdolność do miłości, chorobliwa nieśmiałość.” – s. 284

„Schopenhauer (…) wierzył, że mizantropia i izolowanie się od innych to cnoty. (…) uważał, ze człowiek obdarzony siłą wewnętrzną albo prawą wolą nie potrzebował niczego od innych; że taki człowiek wystarczy sam sobie. Przekonanie to splecione z niewzruszoną wiarą we własny geniusz, przez całe życie służyło mu jako racjonalizacja dla unikania bliskości. Często powtarzał, że przynależność „do najwyższej klasy rodzaju ludzkiego” nakłada na niego imperatyw: nie wolno mu trwonić zdolności w błahych pogawędkach z ludźmi, ma używać talentów w służbie ludzkości.” – s. 284-285

„Wiele z tego co Arthur pisał o swojej wybitnej inteligencji, można by wziąć za chełpliwość, a jego samego za człowieka pretensjonalnego, gdyby jego ocena własnych możliwości intelektualnych nie była taka trafna.” – s. 285

Autor konkluduje: „Życie, ten nieuchronny, tragiczny zjazd w dół, jest nie tylko okrutne, lecz także nieprzewidywalne.” – s. 320

I jeszcze znana alegoria Schopenhauera:
„Przypominamy jagnięta, które bawią się na łące, podczas gdy rzeźnik wybiera już wzrokiem jedno z nich. Nie wiemy bowiem w naszych dobrych dniach, jakie nieszczęście los teraz właśnie nam gotuje – chorobę, prześladowanie, zubożenie, kalectwo, ślepotę, obłęd, śmierć itd.” – s. 320

Oraz rodzaj pocieszenia, od Schopenhauera:
„…nasza wewnętrzna natura jest niezniszczalna, stanowimy bowiem jedynie przejaw siły życiowej, woli, rzeczy samej w sobie, która trwa wiecznie. Dlatego też śmierć nie jest tak naprawdę unicestwieniem. Kiedy nasze nieistotne życie dobiegnie końca, ponownie dołączymy do pierwotnej siły życiowej, która jest poza czasem.” – s. 460

Na koniec taki kamyczek do ogródka wielkiego filozofa:
„Wydawca Arthura, po otrzymaniu od niego kolejnego obraźliwego listu, zerwał z nim stosunki, pisząc: „Nie będę w ogóle przyjmował ewentualnych listów od Pana, które i tak w swoim doskonałym grubiaństwie i prostactwie każą myśleć raczej o woźnicy niż filozofie.” – s. 375

Podobnej książki jeszcze nie czytałam. Jest to wysoce psychologiczna powieść, napisana przez amerykańskiego profesora psychiatrę, autora wielu dzieł naukowych a także beletrystycznych z jego dziedziny.
Powieść zawiera dwa przeplatające się wątki: współczesny oraz historyczny. Ten pierwszy to spotkania grupy terapeutycznej w San Francisco, drugi stanowią obrazy z życia...

Irvin Yalom postanowił dać nam wgląd we współczesny świat psychoterapii grupowej, a jednocześnie wprowadzić w historię życia i myśli Arthura Schopenhauera. Z tych dwóch wątków zdecydowanie lepiej wypada ten drugi. Mamy tu jakby w pigułce podaną biografię niemieckiego myśliciela, poznajemy jego trudny charakter, skomplikowane związki z matką, kształtowanie się jego filozoficznej wizji, która okazała się prawdziwie rewolucyjna, choć nie zawsze należycie doceniana.
Yalom zwraca na przykład uwagę na fakt, że Schopenhauer był prekursorem freudyzmu. Na długo przed Freudem twierdził bowiem, że ludzie są we władzy sił biologicznych, których często nie są świadomi. Głęboka natura człowieka kryje wypierane przez niego lęki, agresję, egoizm, pożądanie seksualne. Nikt przed Schopenhauerem nie mówił tak otwarcie o kluczowej roli jaką w życiu człowieka odgrywają ukryte popędy, szczególnie zaś seks.
Był również pierwszym wielkim filozofem, który tak bezwzględnie demaskował wierzenia religijne jako konstrukcje fałszywe i zbędne. Niewielu myślicieli przed Schopenhauerem ośmieliło się tak jawnie głosić swoją niewiarę w byty niematerialne. Dotychczas filozofowie, nawet jeśli zwracali się ku ateizmowi, często powstrzymywali się przed głoszeniem myśli antyreligijnych, uzależnieni byli bowiem od państwowych posad i uniwersyteckich apanaży. Artur nigdy nie był nigdzie zatrudniony, mógł więc pisać, co chciał.
Żył jak odludek. Ostatnie 30 lat życia spędził we Frankfurcie, mieszkając w wynajętych pokojach. Nie miał własnego domu, rodziny, bliskich przyjaciół, nie należał do żadnego środowiska. Dopiero pod koniec życia znalazł czytelników i zaczął czerpać jakiś dochód ze swoich dzieł.
Odbierano go jako zgorzkniałego pesymistę i mizantropa. Pogardzał większością swoich bliźnich, określając ich często mianem „ludzkich dwunogów”. Życie postrzegał jako pasmo nieszczęść i cierpień przetykanych nudą.
Czy możliwe aby w przemyśleniach Schopenhauera kryły się jakieś cenne życiowe nauki? Irvin Yalom sugeruje, że tak, pokazując jednego z głównych bohaterów książki, który nie umiejąc sobie poradzić z życiem, w filozofii wielkiego myśliciela odnalazł ratunek (tytułową „kurację”).
Schopenhauer ostrzega nas przed nieumiejętnością życia chwilą teraźniejszą. Nieustannie łudzimy się nadziejami na jakieś lepsze, wspanialsze życie, które jest jeszcze przed nami. Aż nagle, ni stąd ni zowąd, uzmysławiamy sobie, że żadne piękniejsze życie nas nie czeka, że to co przeżyliśmy, to właśnie było to nasze jedyne życie. Wówczas obietnicę wspaniałego jutra zajmuje nostalgia za tym, co utraciliśmy. Nalegał więc, abyśmy żyli i doświadczali życia TERAZ, zamiast żyć iluzją lepszej przyszłości.
Nie powinniśmy także czerpać złudnego poczucia szczęścia z rzeczy, które można utracić – takich jak bogactwo, czy opinie innych ludzi. Jeśli dążymy do posiadania czegoś, stajemy się tej rzeczy niewolnikami.
Portret jednego z największych światowych myślicieli to główny atut tej książki i – jak dla mnie – jedyny powód, dla którego warto ją przeczytać. Słabo prezentuje się drugi, równoległy wątek grupy terapeutycznej prowadzonej przez fikcyjnego współczesnego bohatera, kalifornijskiego psychoterapeutę. Musimy przebrnąć przez długie opisy spotkań grupy, pełne nienaturalnych dialogów wypowiadanych przez papierowe postacie. Wrażenie sztuczności potęguje słaby przekład: razi jego drętwa stylistyka, brak potoczystości, niezręczne kalki językowe.
Siłą rzeczy mój rating jest więc wypadkową dwóch ocen: osiem gwiazdek za Schopenhauera, dwie za całą resztę.

Irvin Yalom postanowił dać nam wgląd we współczesny świat psychoterapii grupowej, a jednocześnie wprowadzić w historię życia i myśli Arthura Schopenhauera. Z tych dwóch wątków zdecydowanie lepiej wypada ten drugi. Mamy tu jakby w pigułce podaną biografię niemieckiego myśliciela, poznajemy jego trudny charakter, skomplikowane związki z matką, kształtowanie się jego...

Ta książka bardzo pozytywnie mnie zaskoczyła i wciągnęła od samego początku. Jest ciekawie zbudowana. Główny wątek dotyczy naszych bohaterów i czasów obecnych, gdzie Schopenhauer wielokrotnie pojawia się w cytatach. Jednocześnie co drugi rozdział stopniowo poznajemy jego biografię. Książka porusza dużo ważnych kwestii. Myślę, że każdy znajdzie w niej coś dla siebie.

Ta książka bardzo pozytywnie mnie zaskoczyła i wciągnęła od samego początku. Jest ciekawie zbudowana. Główny wątek dotyczy naszych bohaterów i czasów obecnych, gdzie Schopenhauer wielokrotnie pojawia się w cytatach. Jednocześnie co drugi rozdział stopniowo poznajemy jego biografię. Książka porusza dużo ważnych kwestii. Myślę, że każdy znajdzie w niej coś dla siebie.

Wprowadza w temat psychoterapii grupowej, historie bohaterów wciągają i chcesz wiedzieć o nich więcej i więcej, a do tego gra między głównymi bohaterami do końca nie wiadomo jak się skończy. Daj także do myślenia, gdyż w losach osób w grupy terapeutycznej można odnaleźć siebie.

Wprowadza w temat psychoterapii grupowej, historie bohaterów wciągają i chcesz wiedzieć o nich więcej i więcej, a do tego gra między głównymi bohaterami do końca nie wiadomo jak się skończy. Daj także do myślenia, gdyż w losach osób w grupy terapeutycznej można odnaleźć siebie.

Uwielbiam twórczość Yaloma, ta książka mnie nie zawiodła. To piękna opowieść o magii terapii grupowej, o tym z czym może mierzyć się człowiek stający w obliczu śmiertelnej choroby, a także o tym, że życie przewrotne jest czasem :) Sporą część książki Yalom poświęcił Schopenhauerowi. Opowiedział o tym, jak pod wpływem doświadczeń kształtowała się jego osobowość. Wszystko spojone w piękną całość.
bardzo, bardzo polecam!

Uwielbiam twórczość Yaloma, ta książka mnie nie zawiodła. To piękna opowieść o magii terapii grupowej, o tym z czym może mierzyć się człowiek stający w obliczu śmiertelnej choroby, a także o tym, że życie przewrotne jest czasem :) Sporą część książki Yalom poświęcił Schopenhauerowi. Opowiedział o tym, jak pod wpływem doświadczeń kształtowała się jego osobowość. Wszystko...

Połączenie psychologii i filozofii. Dużo spostrzeżeń na temat życia cierpienia... warto przeczytać

Połączenie psychologii i filozofii. Dużo spostrzeżeń na temat życia cierpienia... warto przeczytać

Przeczytałam wiele wspaniałych książek z zakresu psychoterapii i psychologi. Ale nie sądziłam, że możliwe jest udane połączenie wątków filozoficzno-psychologicznych z zajmującą fabułą obyczajową. A to udało się autorowi" Kuracji..." Jego niesamowita umiejętność spojrzenia wieloaspektowego, niezwykłej akceptacji i zrozumienia sprawiła, że każda osoba i wszystkie relacje wydały mi się całkowicie prawdziwe a proces terapeutyczny bardzo wiarygodny. Dodatkowym bonusem jest bardzo ciekawie opisane życie i poglądy Schopenhauera. A ponieważ książkę czytałam jak pasjonujący thriller egzystencjalny więc połączenie niezwykle ciekawej treści z lekkością i płynnością przekazu zasługuje według mnie na najwyższą ocenę

Przeczytałam wiele wspaniałych książek z zakresu psychoterapii i psychologi. Ale nie sądziłam, że możliwe jest udane połączenie wątków filozoficzno-psychologicznych z zajmującą fabułą obyczajową. A to udało się autorowi" Kuracji..." Jego niesamowita umiejętność spojrzenia wieloaspektowego, niezwykłej akceptacji i zrozumienia sprawiła, że każda osoba i wszystkie relacje...

Idealna forma. Uwielbiam przeplatanie dwóch historii w jednej książce. Zachwyciło mnie przybliżenie filozofii Schopenhauera z opisem realnego, współczesnego życia dwunożnych.

Idealna forma. Uwielbiam przeplatanie dwóch historii w jednej książce. Zachwyciło mnie przybliżenie filozofii Schopenhauera z opisem realnego, współczesnego życia dwunożnych.