„Całkowity koszt wszystkiego“ to debiut prozatorski Agnieszki Kłos, redaktorki związanej z projektem Rita Baum, pisarki, blogerki, feministki, historyczki sztuki i polonistki. Kilkadziesiąt opowiadań, anegdot, historyjek z życia, zapisów snów, zasłyszanych rozmów, relacji ze zwykłych zdarzeń, jak wypad z kumplami na piwo, oglądanie meczu czy gotowanie, które, sytuowane na marginesie spraw ważnych, wydają się niewarte uwagi. Narrator/ka bywa i kobietą, i mężczyzną, mieszka w kilku miastach jednocześnie, pożąda starszej kobiety na Kubie, śni o Hitlerze, który porzucił rojenia o potędze dla pięknego blondwłosego mężczyzny, wspomina swoje kochanki i opowiada czułą bajkę o odciętej piersi.

Nic jego/jej nie ogranicza – ani płeć, ani wiek, rasa, czas czy nawet „gatunek“ (jak w rozmowie z rannym samochodem). Może wszystko i swobodnie przyjmuje dowolne tożsamości.

Debiutancki tom Agnieszki Kłos niczego nas nie nauczy i nie odmieni naszego życia. Zamiast tego dostajemy zbiór mocnych, dobrze pomyślanych, utrzymanych w poetyce queer opowieści: poza granicą płci, znanych słów i mitologii.

(Ewa Tomaszewicz, nr 12)

„Całkowity koszt wszystkiego“ to debiut prozatorski Agnieszki Kłos, redaktorki związanej z projektem Rita Baum, pisarki, blogerki, feministki, historyczki sztuki i polonistki. Kilkadziesiąt opowiadań, anegdot, historyjek z życia, zapisów snów, zasłyszanych rozmów, relacji ze zwykłych zdarzeń, jak wypad z kumplami na piwo, oglądanie meczu czy gotowanie, które, sytuowane na...

Podoba mi się to, co sądzę, że autorka chce przekazać tą książką. Nie podoba mi się forma.

Podoba mi się to, co sądzę, że autorka chce przekazać tą książką. Nie podoba mi się forma.

Już od pierwszych stron Całkowitego Kosztu Wszystkiego, podchodziłem do książki ze sporym dystansem - nowatorska forma, miejscami szokująca treść, liczne motywy homoseksualne, do tego feministyczna działalność autorki (o której troszkę poczytałem) - zrodziły we mnie, zatwardziałym Ciemnogrodzianinie i homofobie, liczne obawy. Natychmiast przypomniałem sobie zaszłe sparzenia: Ości Karpowicza, czy Nocne Zwierzęta pani Pustkowiak, zaczynały się podobnie - bogate struktury, silące się na nowatorskie brzmienie, okazały się być pustymi wydmuszkami - poza barokowymi konstrukcjami i szokowaniem nie mającymi NIC do zaoferowania. W obawach tych utwierdziła mnie średnia ocen i jedna z opinii na naszym portalu.

Szybko jednak (już po pierwszych kilku stronach) byłem zmuszony do zmiany nastawienia. Zbiór krótkich (od dwóch-trzech zdań, po kilka stron) próz, napisanych zręcznie i lekko, brzmiących jakąś melodią, już od pierwszych tekstów udowadnia, że autorka ma coś do powiedzenia, a ewentualne szokowanie staje się jedynie środkiem stylistycznym. Wkraczamy w odrealniony świat, niejednokrotnie jest to świat snów, innym razem wspomnień i opowieści, zdarzają się też bajki. W oczy rzuca mnie się zagubienie bohaterów, niezdolność do nawiązania relacji, rozpaczliwe, zdawać by się mogło, poszukiwanie szczęścia, a także samego siebie. A raczej samej siebie. Bohaterowie zmieniają płeć, dziwią się sobie samym, są w tym wszystkim jacyś nieporadni.
Minusem może być pojawiająca się od czasu do czasu wulgarność. Sięgając po tę formę, autorka ociera się o lirykę, a do liryki opowiadania takie jak "kutas" pasują jak pięść do nosa. Można na to jednak przymknąć oko.

Tekst znalazłem w pakiecie "Kobiecym okiem", zakupionym z ciekawości na Bookrage.org. Uznaję go za niezwykle udane otwarcie tej paczki. Jestem zaskoczony tą całkiem głęboką treścią przebijającą spod nowoczesnej, często mocnej formy. Polecam, to niecałych 60 stron, można się zapoznać w kilka chwil.

Już od pierwszych stron Całkowitego Kosztu Wszystkiego, podchodziłem do książki ze sporym dystansem - nowatorska forma, miejscami szokująca treść, liczne motywy homoseksualne, do tego feministyczna działalność autorki (o której troszkę poczytałem) - zrodziły we mnie, zatwardziałym Ciemnogrodzianinie i homofobie, liczne obawy. Natychmiast przypomniałem sobie zaszłe...

Hm... To ja widać nie jestem wymagającym czytelnikiem. Moim zdaniem to jeden wielki bełkot. Jak się chce uprawiać strumień świadomości, to dobrze byłoby jeszcze mieć coś do powiedzenia.

Hm... To ja widać nie jestem wymagającym czytelnikiem. Moim zdaniem to jeden wielki bełkot. Jak się chce uprawiać strumień świadomości, to dobrze byłoby jeszcze mieć coś do powiedzenia.

ciekawe i nietuzinkowe podejście do tematu płci.i nie tylko.polecam wymagającym czytelnikom.

ciekawe i nietuzinkowe podejście do tematu płci.i nie tylko.polecam wymagającym czytelnikom.