Jest w tej poezji prozaiczność i ból metafizyki. Aż trudno uwierzyć, że wszystko w życiu może być tak przeniknięte Duchem. Dom, ulica, powietrze... To także poemat zachwytu nad miejscem, w którym się żyje i z którego modlitwy płyną do nieba (mityczna i ta realna Matarnia)- "jest tylko noc bezgwiezdna Duch Boży jak samica ważki/ niepodobny do siebie wisi nad otchłanią".
Odnajduję w tych strofach trochę siebie:
"zbudziłem się stanąłem przy otwartym oknie
i spojrzałem na miasto: w egpiskiej ciemności
pulsowały neony stacji benzynowej
z firmowym znakiem Shella a wyżej obłoki
zbierały się do szturmu na ludzkie osiedla
do otwierania sumień skalpelem doświadczeń
do plądrowania losów i burzenia mieszkań"

W mojej pamięci brzmią jeszcze kawałki pojedynczych wersów. Staram się je spamiętać i wiem, że będę musiał do nich wrócić:
"czujesz jak miłość krąży w zmiętych partyturach
waszych ciał i nie daje przybliżyć się śmierci".

Sam tomik zachwyca pięknem wydania. Całości dopełniają doskonałem reprodukcje fresków Michała Świdra. Warto sięgnąć po tę poezję, chociażby dla samej przyjemności obcowania z pięknie wydaną książką.

Jest w tej poezji prozaiczność i ból metafizyki. Aż trudno uwierzyć, że wszystko w życiu może być tak przeniknięte Duchem. Dom, ulica, powietrze... To także poemat zachwytu nad miejscem, w którym się żyje i z którego modlitwy płyną do nieba (mityczna i ta realna Matarnia)- "jest tylko noc bezgwiezdna Duch Boży jak samica ważki/ niepodobny do siebie wisi nad otchłanią"....