Fascynująca książka !!

Trzeba lubić styl Cormaca, aby w pełni móc się delektować lekturą.

Dwaj kilkunastoletni bracia.
Wadera.
Dziewczyna.
Wędrówka bezdrożami Meksyku.
Śmierć.
Miarkuję.

Zachwyca bogactwo języka pisarza.
I nic to, że mnóstwo fragmentów jest w jęz. hiszpańskim.
Zawsze można zajrzeć do zamieszczonego w powieści słowniczka.

McCarthy snuje swą opowieść niespiesznie.
Zatrzymuje narrację wpatrując się w przyrodę.
Ptaki, rośliny, drzewa, koryta rzek, opuszczone, porzucone domostwa, opuszczone mieściny, nieprzyjazna pogoda.
To wszystko stanowi niebagatelną warstwę całości.
Można się w tych opisach zatracić.
Poczuć duszny klimat Meksyku, pooddychać gorącym powietrzem Teksasu, Arizony czy Nowego Meksyku.

Wspaniała opowieść !!

8/10.

Fascynująca książka !!

Trzeba lubić styl Cormaca, aby w pełni móc się delektować lekturą.

Dwaj kilkunastoletni bracia.
Wadera.
Dziewczyna.
Wędrówka bezdrożami Meksyku.
Śmierć.
Miarkuję.

Zachwyca bogactwo języka pisarza.
I nic to, że mnóstwo fragmentów jest w jęz. hiszpańskim.
Zawsze można zajrzeć do zamieszczonego w powieści słowniczka.

McCarthy snuje swą opowieść...

Może się wydać przyciężka chwilami, może za bardzo "męska", może czasownik "miarkować" w znaczeniu: "uważać" powinien pojawiać się rzadziej. Pewnie tak napisał McCarthy, a tłumacz znalazł polski odpowiednik. Jest to jednak powieść wybitna. Zawiera w sobie historię europejskiej i amerykańskiej powieści. Gdzieś między wierszami pobrzmiewają: London, Steinbeck, chyba i Hemingway. Mimo tych ech - jest tu Cormac McCarthy. Bardzo mi się podobała. Zobaczymy co będzie w kolejnym tomie trylogii. A może z puntu widzenia Amerykanów: Trylogii, pisanej z dużej litery, jak sienkiewiczowska?

Może się wydać przyciężka chwilami, może za bardzo "męska", może czasownik "miarkować" w znaczeniu: "uważać" powinien pojawiać się rzadziej. Pewnie tak napisał McCarthy, a tłumacz znalazł polski odpowiednik. Jest to jednak powieść wybitna. Zawiera w sobie historię europejskiej i amerykańskiej powieści. Gdzieś między wierszami pobrzmiewają: London, Steinbeck, chyba i...

Do przeczytania skłoniła mnie pierwsza część trylogii, która mi się podobała. Teraz mogę powiedzieć, że druga część podoba mi się jeszcze bardziej. To dopiero 3. książka tego autora, którą przeczytałem (bardzo dawno temu czytałem Krwawy Południk, może dzisiaj inaczej bym go odebrał),ale pierwsza po przeczytaniu której jestem pod ogromnym wrażeniem kunsztu autora. To była uczta, chociaż wiadomo, każdy ma swoje preferencje. Zaraz sięgam po ostatnią część trylogii. Nie będę opisywać, jak jest napisana książka, bo widzę tutaj wiele bardzo trafnych opinii o książce, które są wystarczające, aby wyrobić sobie pogląd, czego się mniej więcej można spodziewać.

Do przeczytania skłoniła mnie pierwsza część trylogii, która mi się podobała. Teraz mogę powiedzieć, że druga część podoba mi się jeszcze bardziej. To dopiero 3. książka tego autora, którą przeczytałem (bardzo dawno temu czytałem Krwawy Południk, może dzisiaj inaczej bym go odebrał),ale pierwsza po przeczytaniu której jestem pod ogromnym wrażeniem kunsztu autora. To była...

Mam dość ostrą alergię na "sentencje" i wszelkie złote myśli a ta powieść to droga z interludiami. A te Interludia, to spotkania z rozmówcami, którzy właśnie wypowiadają różne światłe maksymy, co wpływa na moją ocenę.

Ale pomysł mi się podobał i im dłużej o niej myślę, tym lepiej ją oceniam, mimo tych męczących "mądrościowych" wstawek. Rozliczenie z mitologią Dzikiego Zachodu, z tradycją (amerykańską),z przeszłością (amerykańską),z młodością (może też amerykańską)... Samotny, zagubiony jeździec (przepraszam, kowboj),który utracił wszystko oprócz konia a wokół już samochody. Dziwaczny, chory bildungsroman nafaszerowany symbolami.

Ciężka, właściwie przykra, a to jeszcze bardzo mało powiedziane, w lekturze.

Mam dość ostrą alergię na "sentencje" i wszelkie złote myśli a ta powieść to droga z interludiami. A te Interludia, to spotkania z rozmówcami, którzy właśnie wypowiadają różne światłe maksymy, co wpływa na moją ocenę.

Ale pomysł mi się podobał i im dłużej o niej myślę, tym lepiej ją oceniam, mimo tych męczących "mądrościowych" wstawek. Rozliczenie z mitologią Dzikiego...

Ile samotności może pomieścić jedna książka? Druga część Trylogii Pogranicza dowodzi, że nieskończenie wiele. "Przeprawa" to okrutna, ale jednocześnie tocząca się swym nieśpiesznym tempem historia o drodze, którą każdy musi przebyć sam, choć teoretycznie sam na tym świecie nie jest. To też książka o cierpieniu, które spotyka każdego i które bywa bezsensowne, choć niektórzy próbują nadać mu znaczenie. To w końcu rzecz o samym snuciu opowieści, która spotyka inne opowieści i która musi się domknąć, tak jak brat musi finalnie pochować brata. Świetna proza, chcę więcej

Ile samotności może pomieścić jedna książka? Druga część Trylogii Pogranicza dowodzi, że nieskończenie wiele. "Przeprawa" to okrutna, ale jednocześnie tocząca się swym nieśpiesznym tempem historia o drodze, którą każdy musi przebyć sam, choć teoretycznie sam na tym świecie nie jest. To też książka o cierpieniu, które spotyka każdego i które bywa bezsensowne, choć niektórzy...

Początek poszatkował moje serce!

Początek poszatkował moje serce!

Ubrana w westernowy kostium opowieść drogi. Pogranicze ma to do siebie, że czas płynie tam inaczej, wolniej, a ludzie bardziej niż gdzie indziej odporni są na jego przemijanie, na tę jakąś odległą nowoczesność, zmiany i wydarzenia, które świat może i zmieniają, ale ten daleki, obcy, o którym mało kto słyszał. Tu wszystko jest po staremu – zasady, obyczaje, okrucieństwo, prymitywizm i bezwzględność.
To świat mężczyzn. Osobny. Kobiety są albo bliżej niesprecyzowanym marzeniem, wyidealizowanym snem, albo milczącymi postaciami zajmującymi się swoją, zupełnie oddzielną robotą. Nawet matki nie są jakoś specjalnie uświęcane. Rodzą, karmią, pracują, czasami się starzeją i umierają. A to wszystko zupełnie obok świata mężczyzn.
Lekko stylizowany język bohaterów, nieporadny, ze zniekształceniami i powtórzeniami sprawia, że tym bardziej czas (ten zewnętrzny) w tej powieści nie ma znaczenia. Wszystko dzieje się po prostu w drodze. Raz wolniej, raz szybciej. Rewolucje, wojny dzieją się gdzieś tam, pojawiają się skądś samochody (z rzadka) , ale tu sensem jest przetrwanie, przeżycie. Bohater zaś wybiera lepszą wersję tego trwania – drogę. Wieczną podróż, która daje złudną możliwość wyborów. Jest równie okrutna, równie bezwzględna, śmierć, bestialstwo i beznadzieja podążają za Billym, a potem za oboma braćmi, krok w krok, ale przynajmniej są oni w ruchu, oddychają, oddalają się, lub zbliżają, uciekają od czegoś lub do czegoś.
Nie zauważyłam natomiast dojrzewania bohaterów. Tylko zmęczenie. No chyba, że za dojrzałość uznamy pogodzenie się z piekłem tym wewnątrz i tym na zewnątrz. Bo przecież te kamienie rzucane w biednego schorowanego psa… Jedyna nadzieja we łzach. Tych bezsensownych, gorzkich.

Ubrana w westernowy kostium opowieść drogi. Pogranicze ma to do siebie, że czas płynie tam inaczej, wolniej, a ludzie bardziej niż gdzie indziej odporni są na jego przemijanie, na tę jakąś odległą nowoczesność, zmiany i wydarzenia, które świat może i zmieniają, ale ten daleki, obcy, o którym mało kto słyszał. Tu wszystko jest po staremu – zasady, obyczaje, okrucieństwo,...

Znowu najważniejsza jest droga, dochodzenie do siebie; wewnętrzna przemiana, inicjacja w czarno-białym świecie.
Dzielenie się chlebem nie jest rzeczą prostą, podobnie jak przyznanie się do potrzeby i podzięka za nią. Słowa wypowiedziane czy spisane- niewiele tu znaczą.

Znowu najważniejsza jest droga, dochodzenie do siebie; wewnętrzna przemiana, inicjacja w czarno-białym świecie.
Dzielenie się chlebem nie jest rzeczą prostą, podobnie jak przyznanie się do potrzeby i podzięka za nią. Słowa wypowiedziane czy spisane- niewiele tu znaczą.

Dla mnie najlepsza z trylogii. Straszna. Trudna. Polecam. Drugi raz chyba nie przebrnę.

Dla mnie najlepsza z trylogii. Straszna. Trudna. Polecam. Drugi raz chyba nie przebrnę.

Pamiętacie ten odcinek w "Przyjaciołach" gdzie Joey chował książki do zamrażarki gdy zbyt mocno go przerażały lub smuciły? Ja chciałam to zrobić po zakończeniu pierwszej części "Przeprawy". To nie tak miało być. Nie tego się spodziewałam, marząc o te książce latami i rozważając jej zakup po cenach białego kruka. Teraz bym jej nie kupiła nawet w normalnej. Ta książka złamała mi serce, a potem je jeszcze podeptała :( Dawno nie czytałam nic tak smutnego.

Pamiętacie ten odcinek w "Przyjaciołach" gdzie Joey chował książki do zamrażarki gdy zbyt mocno go przerażały lub smuciły? Ja chciałam to zrobić po zakończeniu pierwszej części "Przeprawy". To nie tak miało być. Nie tego się spodziewałam, marząc o te książce latami i rozważając jej zakup po cenach białego kruka. Teraz bym jej nie kupiła nawet w normalnej. Ta książka złamała...